Αν ταξιδεύεις εντός Ελλάδας με αεροπλάνο, η ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας είναι, κατά βάση, δική σου.
Είναι απόγευμα Σαββάτου και στέκομαι στην ουρά παράδοσης αποσκευών στο...
«Ελευθέριος Βενιζέλος». Μπροστά μου εξυπηρετείται ένας μεσήλικας άνδρας. Είναι ψηλός, αδύνατος και γκριζομάλλης και από την προφορά του υποθέτω ότι ταξιδεύει από την κεντρική Ευρώπη.
Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον υπάλληλο στα αγγλικά. Είναι χαμογελαστός και πετάει λέξεις σε σπασμένα ελληνικά: «μιλάω λίγα ελληνικά», «ευχαριστώ», «παρακαλώ» κτλ.
Ο υπάλληλος δεν ανταποκρίνεται. Φαίνεται κουρασμένος και αδιάφορος. Η διάθεσή του ταυτίζεται με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο αεροδρόμιο την εποχή της χαλάρωσης των μετακινήσεων, από και προς την Ελλάδα.
Λίγοι ταξιδιώτες κυκλοφορούν στο αεροδρόμιο εκείνη την ημέρα. Όσοι το κάνουν, κινούνται νωχελικά, χωρίς βιασύνη. Οι υπόλοιποι είναι απλώς χυμένοι στις καρέκλες του αεροδρομίου. Σκρολάρουν στο κινητό, διαβάζουν ή ακούνε μουσική με το κεφάλι χαλαρά ακουμπισμένο πίσω. Από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου ακούγεται μία άνευρη μουσική η οποία διακόπτεται κάθε τόσο από υπενθυμίσεις για τα μέτρα ατομικής προστασίας από τον COVID.
Ταξιδεύω από την Αθήνα προς τη Λέσβο -η πρώτη μου πτήση στην εποχή της πανδημίας- για να μιλήσω με άτομα στο νησί για τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο. Έχω φτάσει στο αεροδρόμιο πολύ νωρίτερα, αγχωμένη ότι θα καθυστερήσω λόγω ελέγχων για κορονοϊό. Σκέφτομαι -ίσως αφελώς- ότι ειδικά στις πτήσεις από και προς νησιά με κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης προσφύγων και μεταναστών οι έλεγχοι αυτοί θα είναι πυκνότεροι και πιο ενδελεχείς, σε μία προσπάθεια προστασίας των συγκεκριμένων πληθυσμών.
Το άγχος μήπως καθυστερήσω στα σημεία ελέγχων αποδεικνύεται τελικά αβάσιμο. Η πρόληψη για τη διάδοση της νόσου περιορίζεται αποκλειστικά στην υιοθέτηση ατομικών μέτρων προστασίας, δηλαδή στη χρήση μάσκας και στην τήρηση των κοινωνικών αποστάσεων.
Κολλημένα στο πάτωμα του αεροδρομίου γύρω από τα σημεία ελέγχων όπου δημιουργούνται ουρές, βρίσκονται στρογγυλά αυτοκόλλητα που γράφουν «Σταθείτε εδώ» σε ελληνικά και αγγλικά. Ο έλεγχος των χειραποσκευών είναι με διαφορά ο πιο γρήγορος που έχω υποβληθεί.
Παρά τη μειωμένη κινητικότητα, η εικόνα στα duty free του αεροδρομίου είναι οικεία. Πωλητές διαφημίζουν σε τουρίστες ελληνικά προϊόντα, οι οποίοι αγοράζουν τελευταία στιγμή ενθύμια και δώρα για συγγενείς και φίλους.
Μπαίνουμε στο αεροπλάνο φορώντας μάσκες και κρατώντας αποστάσεις μεταξύ μας κατά τις συστάσεις του προσωπικού. Ύστερα καθόμαστε στις θέσεις μας, τρία άτομα στη σειρά, σχεδόν κολλημένος ο ένας πάνω στον άλλο. Το αεροπλάνο είναι γεμάτο.
Η μάσκα και ο συνωστισμός μού προκαλούν αίσθημα ασφυξίας. Την ίδια ώρα σκέφτομαι την ειρωνία πίσω από τις συστάσεις της αεροπορικής εταιρείας, του αεροδρομίου, της κυβέρνησης.
Ενώ η διαθεσιμότητα στα πλοία έχει μειωθεί για την προστασία τόσο των επιβατών όσο και των μικρών και υποστελεχωμένων μονάδων υγείας στα νησιά, οι αεροπορικές εταιρείες, μέσω πιέσεων που άσκησαν στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, διασφάλισαν ότι οι πτήσεις θα εξακολουθούν να εκτελούνται με 100% πληρότητα.
Κι ενώ κανένας έλεγχος για κορονοϊό δεν πραγματοποιείται στους επιβάτες της πτήσης Αθήνα-Μυτιλήνη, οι πρόσφυγες και μετανάστες που διαμένουν στο κέντρο ταυτοποίησης και υποδοχής της Μόριας, όπως και στα υπόλοιπα camp της χώρας, βρίσκονται σε ένα μόνιμο καθεστώς καραντίνας. Τα μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας παρατείνονται για εκείνους διαρκώς με πρόσχημα την πρόληψη από τον κορονοϊό. Τώρα βρίσκουν τους εαυτούς τους εγκλωβισμένους για μεγάλα διαστήματα της μέρας σε κατά τα άλλα ανοιχτές δομές, μέσα στις οποίες επικρατεί συνωστισμός και βία.
Η πτήση Αθήνα-Μυτιλήνη διαρκεί λιγότερο από 40 λεπτά. Η αλληλεπίδραση με τους συνεπιβάτες είναι αμήχανη καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Οι κινήσεις μας είναι λεπτές και υπολογισμένες. Φροντίζουμε επιμελώς να προωθηθούμε στον διάδρομο, να καθίσουμε στις θέσεις μας, να τοποθετήσουμε τα χέρια μας και να τακτοποιήσουμε τις χειραποσκευές μας χωρίς να ακουμπήσουμε τον διπλανό μας.
Λίγο πριν την απογείωση, οι αεροσυνοδοί σιγουρεύονται ότι κάθε επιβάτης φοράει με σωστό τρόπο δύο πράγματα: τη ζώνη και τη μάσκα του. Οι παρατηρήσεις σε όσους δεν κάνουν το δεύτερο θυμίζουν αυστηρότητα καθηγητή γυμνασίου. Ενδεχομένως όχι άδικα. Σκέφτομαι πόσο αγχωτική μπορεί να είναι μία εργασιακή καθημερινότητα μέσα σε πτήσεις με 100% πλήρότητα.
Όταν σβήνει η ένδειξη για τη ζώνη, οι αεροσυνοδοί μας μοιράζουν μία χάρτινη σακούλα. Έχει μέσα μία σοκολάτα και ένα αντισηπτικό μαντηλάκι το οποίο μας ζητούν να μην το ακουμπήσουμε σε κάποια επιφάνεια του αεροπλάνου.
Φτάνοντας στο νέο αεροδρόμιο της Μυτιλήνης βρίσκω πάλι αυτοκόλλητα κολλημένα στο πάτωμα γύρω από τον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών, πινακίδες και τυπωμένα φυλλάδια που εφιστούν την προσοχή γύρω από τα μέτρα ατομικής προστασίας. Από τα μεγάφωνα ακούγεται σε ελληνικά και αγγλικά η ίδια περίπου υπενθύμιση.
Όπως και στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», σε κανένα σημείο του αεροδρομίου δεν υποβληθήκαμε σε θερμομέτρηση ή εξέταση για κορονοϊό.
Τις ημέρες που ακολουθούν, τα κρούσματα στη χώρα αυξάνονται σταδιακά. Τα περισσότερα εντοπίζονται στις πύλες εισόδου της χώρας, ενώ αρκετά έχουν συνδεθεί με την αύξηση των κρουσμάτων στα Βαλκάνια.
Επιστρέφω στην Αθήνα στις 10 Ιουλίου. Λίγο πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο λαμβάνω ειδοποίηση στο κινητό από ενημερωτική εφαρμογή. Διαβάζω ότι η κυβέρνηση λαμβάνει πρόσθετα μέτρα για τις αφίξεις επισκεπτών στη χώρα.
Ο Στέλιος Πέτσας δηλώνει: «Η αύξηση στα εισαγόμενα και στα εσωτερικά κρούσματα κορωνοϊού χτυπά καμπάνα κινδύνου. Απαιτεί να βάλουμε φρένο στον επικίνδυνο εφησυχασμό. Διότι ο κορωνοϊός δεν έφυγε. Είναι εδώ, και τρέφεται από τα απαράδεκτα φαινόμενα χαλάρωσης»...
Κορίνα Πετρίδη
Πηγή:vice.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου