αναβληθεί περαιτέρω για τις ελληνικές καλένδες.
Όπως και είναι εξαιρετικά απίθανο, παρά τα όσα διατυμπανίζει για εσωτερική κατανάλωση, η Ελληνική κυβέρνηση να πιέσει ιδιαίτερα για κυρώσεις τους Ευρωπαίους εταίρους της. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλούστατα διότι δεν διαφαίνεται κάποια μορφή κυρώσεων που να μην έβλαπτε με τη σειρά της και την Ελλάδα.
Η Τουρκία έχει ιδιαίτερη σημασία ως εμπορικός εταίρος για τις ελληνικές εξαγωγές, και ακόμα μεγαλύτερη για την Ευρωπαϊκή Ένωση εν συνόλω και για τη Γερμανία ειδικότερα – ως εισαγωγέας αλλά και εξαγωγέας προϊόντων. Επίσης η Τουρκία συνεχίζει να παίζει τον εξαιρετικά χρήσιμο για την Ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ ρόλο του συνοριοφύλακα και του δεσμοφύλακα – για να μην χρειαστεί να τον παίξει, όσο γίνεται, η ίδια η Ευρώπη.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μεσούσης της κρίσης με την Αγία Σοφία, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε την πρόταση της Κομισιόν για περαιτέρω εκταμίευση πόρων προς την Τουρκία, ύψους μισού δισ. Ευρώ — με τους Έλληνες και Κύπριους ευρωβουλευτές να υπερψηφίζουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Για το καλό των προσφύγων και των μεταναστών, υποτίθεται, αλλά επί της ουσίας για να συνεχίσει να βολεύεται η Ευρώπη και να αποφεύγει τις συνέπειες των επεμβάσεών της στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Αλλά αυτό το σχήμα αλληλοσυνδεόμενων συμφερόντων και ψευδών ρητορικών περί κυρώσεων, δεν είναι η μόνη υποκρισία του ζητήματος. Η λοιπή υποκρισία φαίνεται σε όλο της το εύρος αν εξετάσουμε λίγο την «αιτία» των σημερινών φωνών για κυρώσεις και αν τη συγκρίνουμε με έτερα πεπραγμένα της κυβέρνησης Ερντογάν.
Είναι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί σημαντικό ζήτημα; Εντός πλαισίων και ορίων, ναι. Αν την κρίνουμε ως ήττα της κοσμικότητας του Τουρκικού κράτους, ως άλλο ένα οπισθοδρομικό βήμα προς την Ισλαμοποίησή του, ως μία κίνηση θρησκοληψίας και θεοκρατίας. Αλλά αυτή η κριτική είναι δόκιμη από μία Ελλάδα και μία Ευρώπη που δεν εφαρμόζει αντίστοιχα θρησκόληπτα πισωγυρίσματα στη δική της εσωτερική άσκηση πολιτικής.
Η άνοδος δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών κινημάτων στην Ευρώπη, έχει οδηγήσει σε μία επανοριοθέτησή της ως ήπειρο λευκών και χριστιανών – οι ρητορικές περί «πολέμου των πολιτισμών» και «αλλόθρησκων εισβολέων» είναι εδώ και χρόνια κύριο πρόταγμα ενός ολοένα και μεγαλύτερου τμήματος της πολιτικής ελίτ της Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Στα δικά μας, η επάνοδος της Νέας Δημοκρατίας επανέφερε επίσης στο προσκήνιο τέτοιου είδους ρητορική, αλλά και την περαιτέρω θρησκειοποίηση της εκπαίδευσης και του κράτους εν συνόλω – άλλωστε εδώ δεν διαχωρίστηκε ποτέ η Εκκλησία από το Κράτος, με την ΠΦΑ να κιοτεύει μεγαλειωδώς στο ζήτημα αυτό.
Όμως ακόμα κι αν είχαμε «λευκό ποινικό μητρώο» στη δική μας θεοκρατική αντίληψη, είναι στ’ αλήθεια το ζήτημα της Αγίας Σοφίας το μείζον θέμα που θα οδηγήσει σε κυρώσεις;
Δεν ειπώθηκε «κιχ» γι’ αυτές, όταν σύσσωμη η ελληνική κυβέρνηση μιλούσε για τον υποτιθέμενο «υβριδικό πόλεμο» της γείτονος στον Έβρο. Όταν τότε το ελληνικό κράτος επέλεξε να δείξει τα δόντια του – και τα όπλα του – σε άοπλους πρόσφυγες και μετανάστες. Όσοι υποδεικνύαμε την υποκρισία της πολεμικής ρητορικής ενώ όλες οι οικονομικές, εμπορικές και πολιτικές σχέσεις με την Τουρκία έβαιναν απαράλλαχτες, αντιμετωπιστήκαμε ως «πράκτορες του Ερντογάν», ακόμα και από το βήμα της Βουλής.
Ή μήπως ακούσατε εσείς το παραμικρό περί κυρώσεων όταν η Τουρκία εισέβαλε στη Συρία, όταν οριοθετούσε ΑΟΖ με τη Λιβύη και έστελνε εκεί στρατό, όταν κατακρεουργούσε τους Κούρδους εντός κι εκτός των συνόρων της, όταν το καθεστώς Ερντογάν φυλάκιζε αντιφρονούντες, πολιτικούς αντιπάλους, διανοούμενους, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες; Όχι μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έβγαζαν «κιχ» για κυρώσεις, αλλά παραδοσιακά και σταθερά εξυπηρετούσαν τις διώξεις του τουρκικού κράτους απέναντι στους αντιπάλους του, παραδίδοντάς του σιδεροδέσμιους όσους αυτό ζητούσε. Πολιτικά και παραπολιτικά στελέχη έφταναν μάλιστα στο σημείο να θαυμάζουν την πυγμή του Σουλτάνου στην καταστολή των εσωτερικών του αντιπάλων.
Είναι το ζήτημα της Αγίας Σοφίας σημαντικότερο από όλα αυτά; Αν η απάντησή σας είναι ναι, τότε λυπάμαι, αλλά η αντίληψή σας για την αξία της ανθρώπινης ζωής είναι κατώτερη του δέοντος, και η σημασία των φωνών σας για κυρώσεις μικρή κι αδύναμη. Σας ενοχλεί η προσβολή προς τη φαντασιακή σας σχέση με την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά θα θέλατε πολύ να μπορείτε να φέρεστε σαν Ερντογάν. Γιατί τους ίδιους αντιπάλους θεωρείτε πως έχετε με τον Σουλτάνο, όσους επιλέγουν να θέσουν ως ύψιστη σημασία την ανθρώπινη ζωή. Και είστε εξίσου θρησκόληπτοι με αυτόν, απλά ο δικός σας θεός, καίτοι ο ίδιος, έχει άλλο όνομα.
Ανδρέας Κοσιάρης
info-war.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου