Άδωνις Γεωργιάδης, όχι ως υπουργός, λέει, αλλά ως απλός πολίτης. Παρακράτος του οποίου οι πνιγηρές διαστάσεις ευρύνονται με τη σχεδόν ταυτόχρονη προαγωγή της Ελένης Ράικου σε εισαγγελέα Εφετών. Η Τουλουπάκη, βλέπεις, ερευνά την εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση Novartis, ενώ η Ράικου ορκίζεται για την αθωότητά τους. Και στηρίζει το περί «σκευωρίας» αφήγημα της Ν.Δ. και του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Όπου στην περίπτωση της Τουλουπάκη αγνοήθηκε επιδεικτικά το αθωωτικό πόρισμα του ενός εκ των δύο εισαγγελέων. Και στην περίπτωση της Ράικου αγνοήθηκε, επίσης επιδεικτικά, και άκρως προκλητικά για την περίπτωση, η άμεση εμπλοκή του γιατρού συζύγου της στις λαμογιές της Novartis. Τιμωρείται λοιπόν η μία επειδή ψάχνει, επιβραβεύεται η άλλη επειδή συγκαλύπτει. Κι όλα αυτά προκειμένου να φύγει από τα χέρια τής Τουλουπάκη ο φάκελος της έρευνας, προκειμένου, με άλλα λόγια, να κουκουλωθεί και να «αρχειοθετηθεί» το σκάνδαλο. Το σκάνδαλο το ομολογημένο παρ’ όλα αυτά από την ίδια την εταιρεία και χρυσοπληρωμένο στις ΗΠΑ. Σε σχέση με τις εν Ελλάδι έκνομες δραστηριότητές της...
Οσμή παρακράτους, έντονη οσμή παρακράτους και στην αστυνομία, προπάντων εκεί. Με όλα αυτά τα σχεδόν άναρχα γιουρούσια που βλέπουμε καθημερινά. Με τις άγριες ομαδικές αστυνομικές επιθέσεις προ ημερών στα συλλαλητήρια κατά την ημέρα της ψηφοφορίας τού περί διαδηλώσεων νομοθετικού εκτρώματος και τις από το πουθενά προσαγωγές και συλλήψεις. Και επ’ εσχάτων στην πλατεία Βικτωρίας - εντελώς α λα παλαιά αυτό το τελευταίο. Με τους εγκαταλελειμμένους στην τύχη τους πρόσφυγες - θύματα στο επίκεντρο, με τους δήθεν αγανακτισμένους περιοίκους (με Κασιδιάρη και Μπογδάνο στην πολιτική καθοδήγηση) και με την αστυνομία να επιτίθεται με αγριότητα στους αλληλέγγυους και όχι στους επιτιθέμενους τραμπούκους. Εκεί όπου μέχρι και αστυνομικός συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να «φυτεύει» μολότοφ σε σακίδιο διαδηλωτή. Εκεί όπου σε συλληφθέντες νεαρούς στην αλληλέγγυα διαδήλωση επιβάλλεται «δικαστική απαγόρευση» παρουσίας στο μέλλον σε διαδηλώσεις(!) αλλά και στα Εξάρχεια - έτσι γενικώς κι αορίστως. Αν είναι δυνατόν. Κι όμως είναι...
Οσμή παρακράτους και στην Προανακριτική. Όχι μονάχα ως προς το διάτρητο πόρισμα της πλειοψηφίας Ν.Δ. - ΚΙΝ.ΑΛΛ. Αλλά στην όλη λειτουργία, από τη συγκρότησής της κι έως το τέλος. Με την όλως αυθαίρετη εξαίρεση μη αρεστών μελών της, με τον αποκλεισμό όλων των μαρτύρων των προταθέντων από την αντιπολίτευση, με την απόπειρα αποκάλυψης, εκφοβισμού και εκβιασμού των προστατευομένων μαρτύρων, με τη συμμετοχή στην κατηγορούσα πλειοψηφία μελών υμνητών της Novartis ακόμη και συνηγόρων των φερομένων ως εμπλεκομένων πολιτικών, με..., με..., με...
Οσμή παρακράτους με τις αλλεπάλληλες στοχοποιήσεις (στα όρια της «δολοφονίας προσωπικοτήτων») πολιτικών αντιπάλων. Και με συνέπεια την ακραία τοξικότητα του δημόσιου βίου. Με μέσα και μεθόδους που έρχονται από πολύ, πολύ μακριά. Από τα βάθη των ιστορικών παρακρατικών παραδόσεων της Δεξιάς. Βελτιωμένα και επαυξημένα πάντως με τη σύγχρονη τεχνολογία...
Οσμή παρακράτους ακόμη και στην καθημερινή κυβερνητική λειτουργία. Με τις δεκάδες ανεξέλεγκτες προσλήψεις μετακλητών υπαλλήλων. Με τις εκατοντάδες απευθείας αναθέσεις έργων. Με συγγενείς και φίλους (προτιμώνται για την περίπτωση οι συγγενείς, και μάλιστα οι πολύ στενοί) σε κομβικούς ρόλους όταν πρόκειται για δημόσια έργα. Με την ανάδειξη σε κρατικά πόστα κομματικών στελεχών στερουμένων των εκ του νόμου προβλεπομένων προσόντων. Με την προκλητική ανοχή, αν όχι συγκάλυψη, καραμπινάτων έκνομων δραστηριοτήτων (κάποιες σε βαθμό κακουργήματος) εξωθεσμικών παραγόντων, ισχυρών ερεισμάτων της εξουσίας τους. Και όλα αυτά με κατάφωρη καταπάτηση νόμων και θεσμών, συχνά και του ίδιου του συντάγματος της χώρας. Στο πλαίσιο της «λογικής» πως όλα τούς επιτρέπονται, δίχως να δίνουν λογαριασμό πουθενά και σε κανέναν. Αλλά στο πλαίσιο και του δόγματος Βορίδη περί «θεσμικής» αποτροπής της επιστροφής της Αριστεράς στην εξουσία...
Το παρακράτος, με άλλα λόγια, σε διαρκή σφιχτό εναγκαλισμό με το κράτος. Με το κράτος της Δεξιάς. Α λα παλαιά, εντελώς α λα παλαιά. Απλώς, τότε, εκτός από όλα τα παραπάνω, στην ημερήσια παρακρατική πραγματικότητα κυριαρχούσαν οι «αντισυγκεντρώσεις» των αγανακτισμένων εθνικοφρόνων, οι επιχειρήσεις «καρφίτσα» και τα τρίκυκλα. Σήμερα δεν χρειάζονται, απλώς δεν χρειάζονται. Όπως δεν χρειάζονται και τα τανκς για την «τελική λύση». Σήμερα υπάρχει η τηλεόραση...
Βασίλης Πάικος
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου