Ήξερε από μέσα τα Μέσα...

Θύμωσαν οι δημοσιογράφοι –φυσικά όχι όλοι, πολλοί είναι εκείνοι που το αποδέχτηκαν ή αδιαφόρησαν– με το...
σποτ των ουρανόπεμπτων πενηντάρικων• λογικό. Αν και στον κλάδο υπάρχουν λερωμένες φωλιές, το τσουβάλιασμα ενόχλησε. Όπως ενοχλεί το δικό τους τσουβάλιασμα τους ταξιτζήδες επειδή ένα ποσοστό του κλάδου (μάλλον σημαντικό) λειτουργεί παράτυπα ή εκνευριστικά για τους επιβάτες,
ψαρεύει επιλεκτικά πελάτες, προπαγανδίζει στη διαδρομή, κάποιες φορές καπνίζει (τουλάχιστον προ αντικαπνιστικού νόμου) χωρίς να ζητάει την άδεια από τους ανθρώπους που συνταξιδεύουν κ.λπ. Και όπως θα ενοχλούσε τους γιατρούς αν κάποιο σποτ έδειχνε να βρέχει φακελάκια και ένας άνδρας με λευκή μπλούζα προσπαθούσε να πιάσει όσα μπορούσε περισσότερα.

Κάθε κλάδος ξέρει τις αδυναμίες του, τα στίγματά του, τις πομπές του και τα βρώμικα, αν υπάρχουν (και υπάρχουν σε πολλούς) τμήματά του. Και τέτοια έχει η δημοσιογραφία• αλλά δεν καθορίζουν και δεν χαρακτηρίζουν όλους τους δημοσιογράφους. Έστω και αν έχει χαθεί η μπάλα από πλευράς ποιότητας και δεοντολογίας, η συντριπτική πλειονότητα του κλάδου είναι μισθοσυντήρητοι, κάποιοι κυριολεκτικά μεροκαματιάρηδες, με συνεργασίες από εδώ και εκεί για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, ορισμένοι απλήρωτοι, πάρα πολλοί άνεργοι, και οπωσδήποτε οι περισσότεροι (οι συντριπτικά περισσότεροι) δεν χοροπηδούν για να αρπάξουν χαρτονομίσματα που πλανάρουν πέφτοντας από ψηλά.

Όμως ένα κομμάτι της δημοσιογραφίας είτε είναι αγκαλιά με αλλότρια συμφέροντα, και κερδίζει ανάλογα με το μέγεθος της εκδούλευσης που προσφέρει, είτε απλώς βολεύεται –κάπου, κάπως– προσφέροντας τη στήριξή του, τη σιωπή του. Τα γνωρίζουμε αυτά. Τα βλέπουμε, τα διαβάζουμε, τα ακούμε, τα αισθανόμαστε. Γνωρίζουμε το «ποιος » και το «γιατί» στρατεύεται σε κόμματα, συλλόγους, ΠΑΕ και όπου αλλού. Γνωρίζουμε ακόμα και κάποια παρατσούκλια καλοθελητών δημοσιογράφων που παίζουν τον ρόλο κήρυκα, βρίζουν προς χάριν άτυπων αφεντικών, λασπολογούν, προπαγανδίζουν –κάποιες φορές όχι μόνο στα Μέσα που εργάζονται αλλά και από τις σελίδες τους στα σόσιαλ. Δεν είναι ανάγκη να εξαργυρώνονται οι υπηρεσίες τους με «πενηντάρικα». Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Υπάρχει και το «είδος». Υπάρχει η ευνοϊκή μεταχείριση στις διοχέτευση πληροφοριών από τις «πηγές». Και, ακόμα, υπάρχει το βόλεμα, οι προσλήψεις σε οικεία ή φίλια Μέσα –ακόμα και η τακτοποίηση των προσφερόμενων σε μη αμιγώς δημοσιογραφικές θέσεις. Υπάρχουν τρόποι, υπάρχουν αργομισθίες• λίγες είναι –ελάχιστες ποσοστιαία σε σχέση με το εύρος του κλάδου– αλλά υπάρχουν. Και αυτό όχι μόνο σήμερα…

Πάντα κάποιοι δημοσιογράφοι είχαν, δεκαετίες τώρα, το κατιτίς τους ή το κάτι παραπάνω τους. Κάποτε, στα χρόνια που κυριαρχούσε το βαθύ ΠΑΣΟΚ, υπήρχε κυβερνητικό στέλεχος που απειλούσε τον κλάδο ότι έχει στο συρτάρι του λίστες αθλητικών συντακτών που μισθοδοτούνταν από υπηρεσία χωρίς... να προσφέρουν υπηρεσία• και ότι μπορούσε να δημοσιοποιήσει τις λίστες ανά πάσα στιγμή. Κάτι που ουδέποτε έκανε. Αλλά κρατούσε τις λίστες σαν δάχτυλο στον σκανδάλη.

Λεπτομέρεια: δημοσιογράφος ήταν και ο απειλών (άξιος και με ήθος στο επάγγελμα, κατά τα άλλα) που ήξερε πρόσωπα, πράγματα και αργομισθίες. Δηλαδή ήξερα από μέσα για τα Μέσα...

harddog-sport.blogspot.com