τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003. Δεν συμμετείχε απλώς, δίπλα στον Τζορτζ Μπους: πρωταγωνίστησε στα ψέματα και την παραπλάνηση του πλανήτη. Χωρίς αυτόν, με δεδομένες τις τεράστιες τότε διεθνείς αντιδράσεις, ο Αμερικανός πρόεδρος ίσως δεν θα είχε προχωρήσει από μόνος του στην εισβολή.
Τα αποτελέσματα της, τα ζούμε ακόμη. Μια ολόκληρη χώρα καταστράφηκε, το Ισλαμικό Κράτος γεννήθηκε στα συντρίμμια της, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας αθώους στις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Βασανιστήρια, αμέτρητες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, 25% των Ιρακινών παιδιών να υποφέρουν από υποσιτισμό, ένα εκατομμύριο Ιρακινοί έχουν βρει το θάνατο και πολλοί περισσότεροι πρόσφυγες χτυπούν τις πόρτες της Ευρώπης. Ο Τόνι Μπλερ είναι ο ορισμός του εγκληματία πολέμου.
Απόσπασμα του δημοσιογράφου στον πρόλογο της συνέντευξης: «Ομολογώ ότι ο Τόνι Μπλερ είναι ο μόνος ξένος πολιτικός που παρακολουθώ συστηματικά. Ποτέ δεν έπαψε να με εντυπωσιάζει με το μυαλό, με το χάρισμα που διαθέτει και φυσικά με τις ηγετικές του ικανότητες, ακόμα και στις πιο αμφιλεγόμενες περιόδους της 10ετούς πρωθυπουργίας του». Περίμενα τουλάχιστον να διαβάσω κάτι για τη ματωμένη « αμφιλεγόμενη περίοδο» που έχει σφραγίσει και αποτελεί την κληρονομιά του Μπλερ. Τίποτα. Την ξαναδιάβασα μήπως έκανα λάθος. Δεν υπάρχει η παραμικρή, όχι ερώτηση, αλλά νύξη για την εισβολή στο Ιράκ.
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την ελληνική δημοσιογραφία δεν περιγράφεται. Προσπαθώ να την εξηγήσω στους ξένους δημοσιογράφους αλλά δεν καταλαβαίνουν. Πως εξηγείται -παράδειγμα, ένα από τα χιλιάδες- να παραμένει στη θέση του δημοσιογράφος, που βλέπουμε στην κάμερα να του πασάρει ο συνεντευξιαζόμενος υποψήφιος πρωθυπουργός σκονάκι, με την ερώτηση που πρέπει να του κάνει;
Οι στοιχειώδεις κανόνες της δεοντολογίας, αυτοί που διδάσκονται στο πρώτο έτος της δημοσιογραφίας, βιάζονται κατ εξακολούθηση. Ειδήσεις δεν διασταυρώνονται. Πρόσωπα που αναφέρονται σε «ρεπορτάζ» δεν ερωτώνται για αυτά που γράφονται για αυτούς. Είμαι ένα από τα φρέσκα θύματα, όταν μια φιλική συνάντηση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσιάστηκε ως μασάζ» για να μην αποχωρήσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν έχει τεθεί ούτε μία στιγμή. Πως να ορκιστώ αρθρογραφικά; Να θυμίσω ότι γράφω μια στήλη, που διεκτραγωδεί τη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση, και έχει τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ θα λες και θα κλαις»;
Οι αντίθετες απόψεις διαστρεβλώνονται ή αποσιωπώνται, Ακόμη και γελοιογραφίες- κανείς εκτός από τη χούντα δεν είχε τολμήσει να ενοχλήσει το πιο ελεύθερο και αθυρόστομο είδος- τίθενται στο στόχαστρο και λογοκρίνονται. Μετά από μία μαζική επιχείρηση εξαγοράς από τη νέα κυβέρνηση, με τον διορισμό εκατοντάδων δημοσιογράφων σε θέσεις υπουργείων, η πανδημία και οι οικονομικές της συνέπειες έχουν δώσει τη χαριστική βολή.
Ακόμη και στοιχειώδεις ερωτήσεις δεν υποβάλλονται: μαθαίνουμε πόσα θετικά κρούσματα κοροναιού έχουμε τη μέρα, αλλά δεν ξέρουμε πόσα τεστ γίνονται. Έρευνες επίσημων ιατρικών σωματείων για τις ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και υποδομές λογοκρίνονται και αποσιωπούνται. Γραφιάδες συγκρίνουν τον πρωθυπουργό με τον Ηρακλή, τον Τσόρτσιλ ή τον Μωυσή και δεν ντρέπονται να δηλώνουν δημοσιογράφοι.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Στέλιου Κούλογλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου