Για την αναισχυντία διοικητών τραπεζών...

Λέγαμε τις προάλλες, με αφορμή τον ανεκδιήγητο κυβερνητικό εκπρόσωπο, για τον πλήρη διαχωρισμό ηθικής-πολιτικής και πόσο αυτό έχει γίνει αποδεκτό από τις σύγχρονες «δημοκρατίες» μας. Ηρθαν προχθές οι διοικητές δύο τραπεζών να...

 επιβεβαιώσουν με οξύτητα τούτον τον διαχωρισμό.

Η Alpha Bank πρωτίστως αλλά και η Πειραιώς, χωρίς στην ουσία να έχουν να κερδίσουν κάτι, κατέθεσαν ανακοπή στον πίνακα διανομής του ποσού που ήταν να δοθεί στους απολυμένους εργαζόμενους της πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπίας». Με την πράξη τους αυτή απλώς δείχνουν, ανάγλυφα σχεδόν, την αδιαφορία τους για την τύχη οχτακοσίων τόσων οικογενειών, που είχαν ελπίσει, μετά από σχεδόν εννέα χρόνια, να πάρουν μέρος από την αποζημίωσή τους και τα δεδουλευμένα τους. Είναι κρίμα, αλλά έτσι έπραξαν οι διοικητές αυτών των τραπεζών.

Δεν σώζονται βέβαια με μερικά εκατομμύρια, τα οποία και δεν δικαιούνται με βάση τον προηγούμενο Πτωχευτικό Κώδικα που ίσχυε όταν έκλεισε η «Ελευθεροτυπία». Ακόμη, όμως, κι αν τα δικαιούνταν θα έπρεπε να τα αποποιηθούν· θα έδειχναν μια πράξη μεγαλοφροσύνης και αλληλεγγύης προς τους απολυμένους εργαζόμενους και θα σκόρπιζαν ασφαλώς μηνύματα αισιοδοξίας στον πάσχοντα ελληνικό λαό και στην κοινωνική συνοχή, άσε που θα κέρδιζαν τον θαυμασμό και θα εισέπρατταν τα καλύτερα λαϊκά αισθήματα. Πού να βρεθεί τέτοια ευαισθησία στις διοικήσεις των τραπεζών;

Πιστοί, οι διοικητές τους, στους σκληρούς νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, δεν ξεφεύγουν ρούπι από τις «αξίες» του κέρδους, του ξεζουμίσματος των εργαζόμενων -αυτό έμαθαν, αυτό πράττουν· και βεβαίως δεν αισχύνονται. Μπορεί να ντραπεί κανείς για όσα έχει μάθει; Θα πρόδιδε και θα αναιρούσε τον ίδιο του τον εαυτό.

Είναι πιθανό να ηδονίζονται οι διοικητές από το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν με την πράξη τους τούς εκατοντάδες εργαζόμενους, που, όσο να 'ναι, είχαν λίγο ηδυνθεί από την τελευταία ανακοίνωση, που έλεγε ότι θα πάρουν μέρος του ποσού που δικαιούνται στις 17 Ιουλίου -λες και αυτό περίμεναν οι τράπεζες για να προβούν σε αυτήν την αχαρακτήριστη οπωσδήποτε πράξη τους.

Εχουν βέβαια μία ευκαιρία να πάρουν πίσω αυτό που έκαναν -θα δείξουν έτσι στον ελληνικό λαό ότι δεν τον βλέπουν σαν χρήμα μόνο [τον λαό], ότι έχουν ακόμη αισθήματα ανθρωπιάς, κατανόησης και αλληλεγγύης μέσα τους, ότι δεν είναι απλά τσιράκια του κεφαλαίου. Σαν να εκδικούνται τους εργαζόμενους φαίνεται, αλλά γιατί; Προς τι τόσο μένος; Διότι περί μένους πρόκειται.

Δεν είναι της στιγμής να ειπωθεί ποιος ευθύνεται για την αντιεργατική αυτή διάταξη του νόμου, σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση πτώχευσης μιας εταιρείας, δίνεται προτεραιότητα όχι στους εργαζόμενους αλλά σε άλλους πιστωτές [τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, Δημόσιο κ.ά.]. Υπάρχει και αυτή η ευθύνη, αλλά αυτήν την ώρα προέχει αρχικά να τονιστεί η έλλειψη ευαισθησίας εκ μέρους των διοικητών των δύο τραπεζών και στη συνέχεια πως είναι δυνατό να επανορθώσουν, ώστε και τον έπαινο του δήμου να αποσπάσουν και να ξαναδώσουν μια μικρή ανάσα στους τόσους [πρώην!] εργαζόμενους...

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr