Ο Παναθηναϊκός...

...πρέπει να ορίσει ξανά τις αξιακές συντεταγμένες του...
O Παναθηναϊκός, σαν σύλλογος, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί σημειολογικά να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά μεγέθη στον ελλαδικό χώρο. Και αυτό το αναγνωρίζουν όλοι, ακόμα και...
εκείνοι που ειρωνεύονται τα όσα συμβαίνουν στο ευρύτερο «πράσινο» στρατόπεδο. Ακόμα και αυτοί το κάνουν, γιατί ξέρουν πολύ καλά πως μέσα τους έχουν τον Παναθηναϊκό ως κάτι συγκεκριμένο: ως ένα μεγάλο αντίπαλο...

Η Lady Hope, όμως, βλέπει πως ο αθηναϊκός σύλλογος βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, με τον κίνδυνο εκτροπής να μην είναι αμελητέος...

Το μέλλον του Παναθηναϊκού καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό το επόμενο χρονικό διάστημα. Και η έναρξη αυτής της διαδικασίας δεν έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φαίνεται πως πιο πολύ ταιριάζουν τα δρώμενα σε «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» από το χτες, παρά σε μία ειλικρινή διάθεση για υπέρβαση των αντιθέσεων του παρελθόντος και για τη χάραξη μίας νέας δημιουργικής (και ενωτικής...) πορείας. Και μόνο τα συναισθήματα των φίλων της ομάδας, της τεράστιας μάζας ανθρώπων που δεν έχουν καμία ιδιοτελή στόχευση, είναι ενδεικτικά των τάσεων, αλλά και των... παραστάσεων...


Αν η προηγούμενη δεκαετία ήταν, ίσως, η πιο «ξενέρωτη» στην ιστορία του συλλόγου, αυτή που ξεκίνησε πριν έξι μήνες βάζει τους πάντες σε όψιμους προβληματισμούς, στους οποίους χρειάζονται και λίγα ψήγματα μηδενιστικής φιλοσοφίας. Σε συνδυασμό ίσως και με λίγο Γιανναρά (για το νεοελληνικό χαρακτήρα του πράγματος)... 

Δεν έχει και τόση σημασία αν είναι ο Παναθηναϊκός η αγαπημένη ομάδα κάποιου για να καταλάβει αυτός το λούκι στο οποίο βρίσκεται ο σύλλογος... Ακόμα και αν δεχτούμε πως πληρώνει και αυτός -δικαίως σε ένα σημαντικό βαθμό...- τις διαχρονικές αμαρτίες του, το πράγμα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Δεν μιλάμε πια για ένα μάθημα-πάθημα της ίδιας της ιστορίας, αλλά για κάτι άλλο.

Ίσως, εδώ και δώδεκα χρόνια περίπου, να αποτελεί το πιο έμπρακτο -και σίγουρα πιο προβεβλημένο- σύγχρονο παράδειγμα εμφυλιακού σπαραγμού στον ελλαδικό χώρο (και όχι μόνο στον αθλητισμό). Ακόμα και ένας φανατικός φίλος του Ολυμπιακού θα παραδεχτεί μέσα του πως ο Παναθηναϊκός αξίζει κάτι άλλο, καλύτερο... Αλλά, μάλλον, αυτό δεν το καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να το προτάξουν εμπράκτως οι διάφοροι πόλοι που διαφεντεύουν τις τύχες του, οδηγώντας τον έτσι σε έναν επώδυνο μαρασμό... 

Το τι γίνεται είναι πια γνωστό, άγνωστο είναι το τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Γιατί, σε κάθε περίπτωση, θα υπάρξει μέλλον. Ο Παναθηναϊκός δεν σβήνει, δεν πεθαίνει. Όμως, διακυβεύεται το είδος του μελλοντικού του dna...

Γιατί μπορεί αυτό να αλλοιωθεί, να υποθηκεύσει δηλαδή από μόνος του την αξία του, να «μαγαρίσει» προσωπικότητες και σύμβολα, να φθείρει τα θετικά στοιχεία της μακροχρόνιας διαδρομής του. Είναι ζήτημα που, με αφορμή την τελική τοποθεσία για το γήπεδό του τις ερχόμενες δεκαετίες, επεκτείνεται και σε βαθύτερες ατραπούς. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ορίσει ξανά τις αξιακές συντεταγμένες του. 

Η Lady Hope πιστεύει πως ή θα κάνουν πίσω έγκαιρα κάποια εμπλεκόμενα στρατόπεδα ή θα γίνει ολική ρήξη (και σύγκρουση). Στη δεύτερη περίπτωση, όποιος νικήσει θα ορίσει -λαβωμένος αρκετά- το είδος του μέλλοντος του συλλόγου.

Δυστυχώς, προς ώρας, η ενιαία γραμμή της συλλογικής συνεργατικότητας δεν είναι η κυρίαρχη συνισταμένη. Αν ήταν, όλα θα είχαν ήδη πάρει το σωστό δρόμο. Ο Παναθηναϊκός από το 2008 κι ύστερα μπορεί να γίνει βιβλίο ή ταινία που θα συγκλονίσει ακόμα και τον πιο ένθερμο πολέμιό του...

Κώστας Μαρούντας (efsyn.gr)