Αυτό είναι έγκλημα, κύριε Μητσοτάκη!...

Aπασχολημένοι όπως είναι να μετρούν τα δισεκατομμύρια(το Βήμα και το Πρώτο Θέμα έκαναν χθες τα 32 δις της -πρότασης- της Κομισιόν 60 σίγουρα !) οι περισσότεροι πολίτες δεν το έχουν πληροφορηθεί: από τη Δευτέρα 1η Ιουνίου το πρωί. 11.237 πρόσφυγες θα πεταχτούν έξω από τα διαμερίσματα, τα...
ξενοδοχεία και τις δομές, όπου τώρα διαμένουν.

Δεν πρόκειται ούτε καν για τους «λαθρομετανάστες» της ακροδεξιάς ή για αιτούντες άσυλο: οι άνθρωποι είναι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες. Η απάνθρωπη αυτή απόφαση αποτελεί εφαρμογή της νομοθεσίας που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση τον Νοέμβριο, όταν υπνοβατούσε στο μεταναστευτικό, πιστεύοντας ότι αν βασανίζει τους πρόσφυγες θα σταματήσουν να έρχονται στην Ελλάδα.

Με την έξοδό τους από τα διαμερίσματα, διακόπτεται και η οικονομική τους ενίσχυση από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Estia II» που τους συντηρούσε. Επί πλέον, όπως σημειώνει η οργάνωση ΑΡΣΙΣ , στην απεγνωσμένη επιστολή της προς το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, «εκατοντάδες παιδιά θα υποχρεωθούν να διακόψουν τη φοίτησή τους στα σχολεία τους, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το ψυχισμό τους».

Σε κοινή τους ανακοίνωση τους οκτώ(*) οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανθρωπιστικής βοήθειας, καταγράφουν τις αντιδράσεις προσφύγων που πληροφορήθηκαν τι τους περιμένει:

«Με πήραν τηλέφωνο πριν από 15 ημέρες και με ρώτησαν αν έχω φύγει από το σπίτι. Τους είπα ότι δεν έχω που να πάω. Αν μας διώξουν, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα πάρω ένα σχοινί και θα κάτσω στη πόρτα του σπιτιού. Δεν έχω τίποτα! Πώς θα ταΐσω την οικογένειά μου; Είμαι άρρωστος, δε μπορώ να δουλέψω».

Πατέρας τριών παιδιών, αναγνωρισμένος πρόσφυγας από τη Συρία

«Ενημερωθήκαμε ότι στις 30/05 πρέπει να βγούμε. Δεν έχω ούτε δουλειά, ούτε λεφτά για να ταΐσω την οικογένειά μου. Πώς θα βρω δουλειά; Που να ψάξω για δουλειά; Μας πετάνε έξω χωρίς τίποτα ».

Πατέρας δυο παιδιών, αναγνωρισμένοι πρόσφυγες από τη Συρία.

«Άρχισα να βγαίνω στους δρόμους και να ψάχνω [σπίτι]. Έχω πάρει τηλέφωνα παντού. Κάποιοι, όταν τους έλεγα από που είμαι, μου έλεγαν συγγνώμη, δεν μπορούμε να δώσουμε το διαμέρισμα. Την Δευτέρα πρέπει να φύγω και την ίδια μέρα τα παιδιά ξαναξεκινάνε το σχολείο. Τι θα κάνω; Πού θα τα βάλω να κοιμηθούν;»
.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Στ. Κουλογλου, πατήστε ΕΔΩ...