Φαντάσματα...

 Aλλά η Μύκονος του '60, τότε, τι άλλο ήτανε?...

Γιώργος Βέλτσος

Τον λόγο που μειδίασε ο δήμαρχος στο τηλέφωνο όταν, τις μέρες της καραντίνας, του πρότεινα να σκεφτούμε, για έναν δικό μας, εσωτερικό τουρισμό, μια εκ νέου Μύκονο του ‘60, με όλα τα παλαιά (πανηγύρια, σαντούρια, υφαντά, λούζες και κοπανιστές. Κάτι σαν...
Φεστιβάλ της Μυκόνου από τον εαυτό της), τον κατάλαβα μόλις πάτησα το πόδι μου στο νησί: μια Μύκονος-φάντασμα, με φαντάσματα όλους εμάς.

Από τους Γιαννιώτες σερβιτόρους που ξέμειναν, τους Αλβανούς που έχτισαν τις βίλες και έμειναν, μέχρι τους Πακιστανούς στα μηχανάκια και τις «γουρούνες» που ήρθαν μπας και μείνουν.

Το χειρότερο; Με φαντάσματα τους τουρίστες που ενώ όλα είναι έτοιμα για να ‘ρθουν, δεν έχουν έρθει, και δεν ξέρουμε/ ξέρουν αν θα ‘ρθουν.


Αλλά η Μύκονος του ‘60, τότε, τι άλλο ήτανε; Μια φανταστική Μύκονος του Καραγάτση, του Μενουχίν και του Ελύτη που τώρα έγινε φασματική, παρ’ ότι η Μύκονος ανέκαθεν υπήρξε φάντασμα.

efsyn.gr