«Πακετάρει»...

...ο Μητσοτάκης ελληνοτουρκικό διάλογο...

Η κατάσταση που διαμορφώνει η τουρκική ισχύς στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο υποχρέωσε χτες (σ.σ: προχθές) τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να...
επιδιώξει μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, έχοντας αποσαφηνίσει τις θέσεις και επιδιώξεις της χώρας του στην περιοχή και έχοντας επιδείξει τις δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να υποστηρίξει αυτές τις θέσεις δεν είχε αντίρρηση να ακούσει τον επισπεύδοντα Έλληνα πρωθυπουργό.

Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μιλήσει με τον Ερντογάν προκειμένου «να διατηρηθούν ανοικτοί οι διμερείς δίαυλοι επικοινωνίας» είναι προφανές ότι πάρθηκε κάτω από την πίεση της πραγματικότητας καθώς:

Η τουρκική αεροναυτική δραστηριότητα στο Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο και νότια της Κρήτης αν δεν εξαντλεί, οδηγεί στα όριά τους τους μηχανισμούς άμυνας της χώρας
Η Άγκυρα φροντίζει να δείχνει ότι έχει τις δυνατότητες να υποστηρίξει στρατιωτικά τα ζητήματα που εγείρει. Για παράδειγμα, από την στιγμή που εμφανίστηκε το τουρκικό επιχείρημα ότι η Ελλάδα κακώς κατέχει τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, από τη στιγμή που παραβιάζει τον όρο της αποστρατιωτικοποίησής τους, τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη πετούν καθημερινά πάνω από ελληνικά κατοικημένα νησιά
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί, προφανώς, αυτό που πρόσφατα διατύπωσε σε τηλεοπτική του εμφάνιση ο αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Θάνος Ντόκος. “Έχει αλλάξει, είπε ο Θ. Ντόκος, το μομέντουμ της σύγκρουσης στη Λιβύη και ο Χαφτάρ στον οποίον είχαμε κι εμείς επενδύσει κατά κάποιον τρόπο είχε το πάνω χέρι αλλά τώρα φαίνεται ότι χάνει στο πεδίο των μαχών και ίσως οι πολιτικές του ημέρες να είναι μετρημένες”
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, προφανώς αντιλαμβάνεται αυτό που επίσης διαπίστωσε αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας στην ίδια του τηλεοπτική εμφάνιση, δηλαδή, ότι για τα ελληνοτουρκικά «έχουμε, βέβαια, δηλώσεις συμπαράστασης από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, αλλά δεν νομίζω ότι είναι υψηλή προτεραιότητα για εκείνους (…)στο τέλος της ημέρας φοβάμαι ότι εμείς θα πρέπει να κινηθούμε για να προασπίσουμε τα συμφέροντα μας».
Κάτι που επίσης διαπιστώνει ο πρωθυπουργός είναι όσα συνόψισε ο πολύπειρους διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς σημειώνοντας «ότι η περίοδος που διανύουμε θυμίζει το 1974, γιατί και τότε υπήρχε ένα κενό εξουσίας στις ΗΠΑ. Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα και θα είναι για μερικούς μήνες ακόμη. Αν συμβεί κάτι σοβαρό στο Αιγαίο ή νοτίως της Κρήτης, κανείς δεν ξέρει σε ποιον πρέπει να τηλεφωνήσει στην Ουάσιγκτον και τι θα απαντήσει ο όποιος συνομιλητής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού».
Από τα παραπάνω, τα συμπεράσματα που προκύπτουν περιγράφουν την αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει η Αθήνα:

Παραδοχή αδυναμίας να παρακολουθήσει και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις καθημερινές τουρκικές στρατιωτικές κινήσεις οι οποίες περιλαμβάνουν υπερπτήσεις πάνω από νησιά όπως η Χίος και η Λέσβος
Παραδοχή ότι η ελληνική διπλωματία έχασε το παιχνίδι στη Λιβύη, «ποντάροντας» στον χαμένο (Χαφτάρ) του εμφυλίου
Παραδοχή ότι παρά τα όσα καλά λόγια που ακούγονται από φίλους και συμμάχους η χώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη την τουρκική στρατιωτική ισχύ και το ισοζύγιο των δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι – με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας 20αετίας- σε βάρος της Ελλάδας.
Παραδοχή ότι το περιβόητο ελληνοαμερικανικό Σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας το οποίο διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η κυβέρνησης της ΝΔ και το οποίο παρουσιάστηκε ως τείχος προστασίας από την τουρκική απειλή, είναι μια τρύπα στο νερό καθώς, όπως λέει ο Παπαχελάς (η εφημερίδα του οποίου ας σημειώσουμε πανηγύριζε τη Συμφωνία) σήμερα δεν υπάρχει κάποιος στο Λευκό Οίκο να σηκώσει το τηλέφωνο σε περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση ζητήσει βοήθεια για να αποκρούσει κάποια τουρκική ενέργεια.
Ο πρωθυπουργός έχοντας όλα αυτά υπόψη, αξιολογώντας ως πιθανότατες τις τουρκικές ανακοινώσεις περί ερευνών σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας και, προφανώς, υποτιμώντας τις δυνατότητες αποτροπής της χώρας, ακολούθησε τις «συμβουλές» που του δίνουν στο παρασκήνιο «σύμμαχοι» και «εταίροι» για τη δρομολόγηση μιας διαδικασίας συνεννόησης με την Τουρκία.

Πήρε, λοιπόν, τηλέφωνο, μόνο που έτσι όπως έχουν πια τα πράγματα, δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει, πρώτον τι άραγε μπορεί να συζητήσει η όποια ελληνική κυβέρνηση απ όσα ζητά ο Ερντογάν και δεύτερον τι άραγε μπορεί να υποχρεώσει τον Ερντογάν να είναι περισσότερο διαλλακτικός στις απαιτήσεις που έχει θέσει...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

Πηγή: topontiki.gr