Paris Paris...

  Eπιστροφή κι αναζήτηση της παλιάς του ταυτότητας, στην εποχή μετά τον κορωνοϊό.
Eικόνες...
Καθώς η ζωή στο Παρίσι προσπαθεί να βρει τον ρυθμό της στην φάση μετά το lockdown, o φόβος δεν είναι κάτι που η 88χρονη Mathilde αφήνει να την κυριεύσει.  

 Καθισμένη στη βεράντα του μπιστρό της γειτονιάς της, λίγες ώρες μετά το...
άνοιγμά του αυτήν την εβδομάδα, απολαμβάνει ένα ποτό και τον ήλιο για πρώτη φορά. «Το περίμενα αυτό. Να περιβάλλομαι από ανθρώπους, να μην είμαι πια μόνη!». Η Mathilde είχε ντυθεί για την περίσταση με ένα εμπριμέ φόρεμα και τα μαλλιά της είναι χτενισμένα. Η κοινωνική ζωή εδώ πάντα απαιτούσε λίγη επιπλέον προσπάθεια.   

Για τις καφετέριες και τα εστιατόρια αυτό σημαίνει νέους κανόνες με πιο αραιά καθίσματα, νέες διαδικασίες καθαρισμού και απολυμαντικό χεριών παντού. Οι μάσκες και το απολυμαντικό χεριών είναι το νέο φυσιολογικό στο Παρίσι τώρα. «Φυσικά φοβάμαι», είπε η φίλη της Annie, 10 χρόνια νεότερη. «Αλλά, ξέρετε, στην ηλικία μας δεν έχουμε πολύ χρόνο, οπότε σε κάποιο σημείο πρέπει να το κάνουμε».

Μάσκες, αποστάσεις και αντισηπτικά  

 Γιατί το άδειο Παρίσι έχασε την ταυτότητά του

 Πολλοί άνθρωποι έχουν εκφράσει την ανακούφισή τους για το γεγονός ότι τα μπαρ και οι καφετέριες του Παρισιού ανοίγουν ξανά και γεμίζουν κόσμο. «Υπήρχε ένα κενό, ιδιαίτερα, κατά τη διάρκεια του lockdown, που ήταν ιδιαίτερα οδυνηρό», λέει η Joan Dejean, συγγραφέας και ιστορικός του γαλλικού πολιτισμού: «Το Παρίσι φτιάχτηκε για ανθρώπους στους δρόμους, για να το βλέπουν, να εκτιμάται οπτικά», είπε. «Αν δεν υπάρχει κόσμος να βλέπει τα πάντα, από τους κήπους μέχρι τα μεγάλα σπίτια μέχρι το Ile St Louis, χάνεται η ουσία του».   

Η Dejean λέει πως κατά τη διάρκεια της καραντίνας υπήρχαν δύο πόλεις που φωτογραφήθηκαν ιδιαίτερα για το πόσο άδειες ήταν: η Βενετία και το Παρίσι. Η Βενετία, για να καταγραφεί πώς ήταν η πόλη χωρίς τουρίστες και το  Παρίσι, για το πόσο δύσκολο ήταν να αναγνωρίσεις την πόλη χωρίς να την απολαμβάνουν οι άνθρωποι.   

Ο Alane Kadouri, ψυχίατρος στο Νοσοκομείο Cochin στο Παρίσι, λέει ότι είναι έκπληκτος από τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά προτιμούσαν τον περιορισμό. «Όσοι φοβούνται τις κοινωνικές σχέσεις ένιωσαν ασφαλείς κατά τη διάρκεια του lockdown», εξήγησε. «Εκείνοι που βρίσκουν την ερωτική ζωή περίπλοκη δεν χρειάστηκαν να κάνουν ερωτήσεις και έφηβοι αισθάνθηκαν ευτυχείς στο σπίτι τους παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και περνώντας χρόνο στα social media». Ωστόσο, είπε, υπήρχε ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ της εμπειρίας των απλών πολιτών και πολλών νοσηλευτών στο νοσοκομείο του.   


Το Ανάκτορο των Βερσαλλιών λίγο έξω από το Παρίσι είναι από τους τουριστικούς προορισμούς που έχουν ανοίξει ξανά   

Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν εξαντληθεί από την πανδημία και πολλοί αισθάνονται ότι δεν εκτιμάται αυτό. «Κάποιοι κλήθηκαν να αφήσουν τα διαμερίσματα τους από τους γείτονές τους, λόγω του κινδύνου μετάδοσης και σε μερικούς έγιναν επιθέσεις». «Τώρα η φυσιολογική ζωή επιστρέφει, αλλά φοβούνται το δεύτερο κύμα και έχουν εξαντληθεί», είπε. «Ξέρω 30χρονες νοσοκόμες που δυσκολεύονται να ανέβουν σκάλες».  

 Η Rolande Mariel είναι νοσοκόμα και εργάζεται επίσης στο Νοσοκομείο Cochin. Καθώς η πίεση στο σύστημα υγείας μειώνεται και οι ασθενείς που δεν έχουν σχέση με τον κορωνοϊό επιστρέφουν για θεραπεία, λέει ότι η δημόσια υποστήριξη φαίνεται πως έχει μειωθεί. «Όταν οι ασθενείς μας άρχισαν να επιστρέφουν, ήταν τόσο επιθετικοί όσο συνήθως», είπε. «Οι άνθρωποι έχουν σύντομη μνήμη».   

Πολλοί πλουσιότεροι Παριζιάνοι σκέφτονται ήδη να αποχωρήσουν από την πρωτεύουσα - όπως έκαναν πολλοί από αυτούς κατά τη διάρκεια του lockdown - και να συνεχίσουν με τηλεργασία από σπίτια στην ύπαιθρο. Αυτό μπορεί να ωφελήσει μικρότερες επαρχιακές πόλεις, σε μια χώρα όπου το Παρίσι κυριαρχεί στη γαλλική οικονομία. Αλλά τι σημαίνει αυτό για τη ζωή στην ίδια την πρωτεύουσα; «Το Παρίσι είναι σαν το φοίνικα, θα ξαναγεννηθεί. Δεν είναι απλώς ένας οικονομικός κόμβος, αλλά ένας ρομαντικός, φανταστικός κόσμο. Η εικόνα του ως πρωτεύουσα της αγάπης, του ρομαντισμού δεν έχει καταστραφεί. Αλλά για τους ανθρώπους που ζουν εδώ ήταν μια διαφορετική ιστορία», λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας Luc Gwiazdzinski.  

 Mε πληροφορίες από BBC 

lifo.gr