σωφρονιστικό σύστημα της χώρας και των κοινωνικών μηνυμάτων που το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προσπάθησε και (ευτυχώς) δεν κατάφερε να περάσει.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα αισιόδοξα. Σίγουρα είμαστε όλοι χαρούμενοι που ο Βασίλης Δημάκης δικαιώθηκε και επέστρεψε στο κελί του απ’ όπου μπορεί απρόσκοπτα να συνεχίσει τις σπουδές του. Στο συγκινητικό του ευχαριστήριο μήνυμα προς όλους τους αλληλέγγυους ο Βασίλης Δημάκης ανέφερε πως θα τους είναι ευγνώμων για πάντα. Σίγουρα ένα αίσθημα ικανοποίησης κατέκλυσε τις ψυχές όλων μας διαβάζοντας το εν λόγω μήνυμα του Βασίλη όμως θεωρώ ότι το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες και το τέρας της τιμωρίας θα εμφανιστεί ξανά μπροστά μας. Φυσικά και θα είμαστε και τότε όλοι εκεί για να το αντιμετωπίσουμε και στο τέλος να το νικήσουμε, όπως και τώρα, όπως και πολλές φορές συνέβη και στο παρελθόν (βλ Νίκος Ρωμανός), όμως μήπως χρειάζεται κάποια στιγμή (και γιατί να μην είναι αυτή;) να επικεντρωθούμε στην πηγή του κακού; Από εκεί δηλαδή που αναβλύζουν τα επιμέρους κάθε φορά προβλήματα;
Είμαι βαθιά πεπεισμένος πως αυτός θα ήταν ο στόχος και του ίδιου του Βασίλη, αν δεν ήταν ο ίδιος το θύμα σήμερα. Αναφέρθηκε και λίγες γραμμές πιο πάνω, πως ο Βασίλης Δημάκης θα αισθάνεται ευγνώμων για πάντα σε όλους εμάς. Όμως υπάρχει ουσιαστικός λόγος ένας κρατούμενος σε ελληνικό σωφρονιστικό ίδρυμα το 2020 να αισθάνεται ευγνωμοσύνη απέναντι σε μια (μεγάλη)μερίδα πολιτών; Γιατί άραγε; Επειδή συμπαραστάθηκαν σε ένα δίκαιο(και συνταγματικά κατοχυρωμένο) αίτημά του; Υπάρχει πραγματική ανάγκη στην Ελλάδα του σήμερα να πρέπει να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά της δημοκρατικής κοινωνίας για να καταφέρει ένας κρατούμενος να επιστρέψει στα θρανία; Δεν θα έπρεπε στην εποχή μας να θεωρείται το λιγότερο αυτονόητο ότι ένας κρατούμενος έχει επί ίσοις όροις δικαίωμα στη μόρφωση; Αν η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ναι, τότε δεν βλέπω το λόγο να υπάρχει στο λεξικό μας η φράση σωφρονιστικό κατάστημα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω το εξής : Καλώς πανηγυρίζουμε, ήταν μεγάλη η νίκη του Βασίλη. Ας γίνει όμως το έναυσμα για το βήμα παρακάτω. Για ένα πιο δημοκρατικό και πραγματικά σωφρονιστικό σύστημα κράτησης, που όχι μόνο δεν θα δοκιμάζει καν να στερεί κάτι τέτοιο από κρατούμενους, αλλά θα τους παρακινεί να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Βασίλη Δημάκη. Ας γίνει η υπόθεση αυτή η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά μιας βαθιάς κοινωνικής τομής. Γιατί η υπόθεση αυτή είναι κάτι παραπάνω από έναν αγώνα αλληλεγγύης απέναντι σε ένα σάπιο, βαθιά συντηρητικό και τιμωρητικό σύστημα σωφρονισμού κρατουμένων. Εγείρεται ζήτημα μοντέλου κοινωνίας στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Και εκεί, ο καθένας από εμάς οφείλει να απαντήσει πρώτα στον εαυτό του και έπειτα στους επόμενους του. Και να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
ΥΓ1: Όχι Βασίλη, ΕΜΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ:
ΥΓ2: Η κυρία Νικολάου είναι ακόμα στη θέση της;...
Ανδρέας Κ. Παππάς
*Ο Ανδρέας Κ. Παππάς είναι εργαζόμενος σε δομή ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στα Ιωάννινα και μέλος της ΟΜ Άρτας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Πηγή: koutipandoras.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου