Δεν είμαστε ιστορικοί επιστήμονες, είμαστε δημοσιογράφοι, οφείλουμε να ασχοληθούμε με τις θρασύτητες του παρόντος. Με τα γεγονότα τις ώρες που συμβαίνουν και σπαρταρούν μπροστά στα μάτια μας. Όπως η...
κτηνώδης δημόσια εκτέλεση του Τζόρτζ Φλόιντ από αστυνομικό – εκπρόσωπο του ρατσιστικού κράτους Τραμπ στη Μινεάπολη και η μεγαλειώδης αντιφασιστική εξέγερση των Αμερικανών που ακολούθησε… Ή το ξενοφοβικό πογκρόμ της κυβέρνησης Μητσοτάκη κατά χιλιάδων αναγνωρισμένων προσφύγων – το ανήθικο και ανοίκειο για τα ξένια ήθη των Ελλήνων ξεσπίτωμά τους, η άνομη καταδίκη τους να ζουν εξόριστοι: ανέστιοι και πένητες για πάντα… Ή τον γενικευμένο, παντού στον κόσμο, ασφυκτικό περιορισμό της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου: δεν μπορούμε να ανασάνουμε…
Όμως όχι, αν και έχουμε δημοσιογραφική ταυτότητα, λειτουργούμε σαν επιστήμονες. Σαν τους καθηγητές Iστορίας, που δεν αγαπούν την Ιστορία όταν συντελείται, αλλά όταν έχει ήδη συντελεστεί. Που μισούν τις σύγχρονες ανακατατάξεις, επειδή τις θεωρούν ακανόνιστες, ασύνδετες και θρασείς, με μια λέξη «ανιστορικές», και που η καρδιά τους ανήκει στο παρελθόν, το οποίο «έχει συνοχή κι είναι πράο και ιστορικό», όπως λέει ο Τόμας Μαν στην «Απατημένη»:
«Γιατί στα περασμένα, βρίσκεται η αίσθηση του άχρονου κι αιώνιου, κι αυτή είναι η αίσθηση που απευθύνεται πολύ περισσότερο στα νεύρα ενός καθηγητή της Ιστορίας απ’ ό,τι οι θρασύτητες του παρόντος. Το παρελθόν έχει διαιωνιστεί, πράγμα που σημαίνει: είναι νεκρό, κι ο θάνατος είναι η πηγή της πραότητας και της συντηρητικής αίσθησης»
*******
Ωστόσο, είμαστε δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ, χρονικογράφοι, σχολιαστές – αντιμέτωποι με τις θρασύτητες του παρόντος. Και οι θρασύτητες του παρόντος είναι εφιαλτικές γιατί είναι ακανόνιστες, ασύνδετες και χαοτικές. Θυμίζουν κάτι από… παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία της Βαϊμάρης!.. Κι ακόμα χειρότερα, την πτώση της ανάπηρης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης – την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία…
Σε κωμικοτραγωδία, βέβαια. Του τύπου «Άδωξοι Μπάσταρδη 2», σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο… Ο Ντόναλντ Τράμπ σε ρόλο παρανοϊκού Φύρερ – πλανητάρχη, πλαισιωμένος απ’ τον σατανικό κύκλο του Αδόλφου Χίτλερ: Ρούντολφ Ές με μουτσούνα Μάικ Πομπέο, Χίμλερ, Γκέμπελς, Γκαίρινγκ, και λοιπά φασιστικά αποβράσματα – βρείτε εσείς τις κατάλληλες μουτσούνες να τους φορέσετε. Και μην ψάχνετε απαραίτητα στο Λευκό Οίκο να τις βρείτε, ρίξτε μια ματιά στο σύγχρονο Ράιχσταγκ και στα προεδρικά μέγαρα της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Ολλανδίας και της Αυστρίας. Και μην ξεχάσετε το Μέγαρο Μαξίμου...
Να παίζουν τους εαυτούς τους. Και, δίκην δικτατορίσκων, να βγάζουν τον στρατό στους δρόμους για να καταπνίξουν τον ξεσηκωμό των Αμερικανών, να μην τους αφήσουν μια σταλιά δημοκρατίας. Να πάρουν ανάσα. Να αντιδράσουν στην ρατσιστική κτηνωδία κατά του Τζόρτζ Φλόιντ:
«Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διέταξε να αναπτυχθούν χιλιάδες βαριά οπλισμένοι στρατιώτες και αστυνομικοί στην Ουάσινγκτον, για να ανακτηθεί ο έλεγχος της κατάστασης, χαρακτηρίζοντας «εγχώρια τρομοκρατία» τα επεισόδια των τελευταίων ημερών», γράφουν οι εφημερίδες. Δεν γράφουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος συμπεριφέρεται σαν πρόεδρος της Κου Κλουξ Κλάν. Ούτε σαν δικτάτορας – αρχηγός στρατιωτικής χούντας. Μόνο, «ο πρόεδρος διέταξε να αναπτυχθούν στρατιωτικές δυνάμεις…».
*******
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω», έφθεγγε με κομμένη την ανάσα ο Τζορτζ Φλόιντ όσο τον πατούσε στον λαιμό το συστημικό κτήνος. Κι έγινε αυτή η φράση μια κραυγή αγωνίας της «Ιστορίας όταν συντελείται»! Και όχι «όταν έχει ήδη συντελεστεί»: «Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε!..»
Γλυτώσαμε απ’ τον κορωνοϊό και πεθαίνουμε από ακροδεξιά ασφυξία… Από κρατική τρομοκρατία, περιορισμό – έως και κατάλυση της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου: «η κοντινότερη αναλογία που έχουμε γι’ αυτό που έρχεται (σ. σ: για την επερχόμενη έκπτωση της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας Δημοκρατίας) είναι η δραματική αύξηση των εξουσιών παρακολούθησης και ελέγχου μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, γράφει ο επίκουρος καθηγητής στο London Metropolitan University, Άγγελος Χρυσόγελος.* Προσθέτοντας ότι «η εμπειρία από το “κράτος ασφάλειας” που αναδύθηκε σε απάντηση του κινδύνου της τρομοκρατίας πριν από 20 χρόνια δείχνει ότι συνήθως, όταν το κράτος αποκτά νέες δυνατότητες ελέγχου, δύσκολα τις απεμπολεί»…
Σιγά μην τις… απεμπολήσει!.. Ποιος, ο Τράμπ!.. Και οι Ορμπάν, Μοραβιέτσκι, Μητσοτάκης. Καλά, ο πρώτος λίγο ακόμα και θα βγει στο Μπρόνξ με τη σβάστικα στο περιβραχιόνιο. Να πυροβολεί αδιακρίτως τη μαύρη θύελλα κλείνοντας το μάτι σε όλο και πιο δεξιό ακροατήριο. Ακριβώς όπως κι ο τελευταίος. Που κλείνει το μάτι σε ακόμα πιο δεξιό ακροατήριο με μπροστινό τον προσφυγοκυνηγό Μηταράκη.
Νίκος Τσαγκρής
https://restaro.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου