Σεπτέμβριο λόγω της πανδημίας του νέου κορονοϊού.
Με μια πολύχρωμη και δυναμική πορεία, που ξεκίνησε από τα Εξάρχεια για να φτάσει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές διεκδίκησαν την ορατότητά τους στο δημόσιο χώρο, όπως επίσης Δικαιοσύνη για τους συντρόφους τους που δολοφονήθηκαν, όπως ο Ζακ Κωστόπουλος.
«Κανείς δεν ελεύθερος μέχρι όλοι να είναι ελεύθεροι» έγραφε ένα από τα πανό, «Black trans lives matter» ένα από τα πλακάτ των συγκεντρωμένων που φώναξαν συνθήματα, όπως μεταξύ άλλων, το εξής: «Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, κλωτσιές με δωδεκάποντα να βάλετε μυαλό».
Στο κάλεσμά τους οι διοργανωτές τόνισαν πως «ο Ιούνιος από τότε που άναψαν οι φωτιές των καταπιεσμένων στο Stonewall έχει χαραχτεί στη συλλογική μνήμη ως μήνας ορατότητας, αντίστασης, διεκδίκησης και εξέγερσης. Φέτος ακόμα περισσότερο η εξέγερση πήρε ξανά σχήμα, το σχήμα των μαύρων δολοφονημένων σωμάτων που διαφεύγουν του θανάτου κι επιστρέφουν στοιχειώνοντας τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλλευσης για να συντονιστούν με όλες τις κλεμμένες ανάσες της εποχής μας».
Εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον Τζορντ Φλόιντ, σημείωσαν πως «Γυναίκες, θηλυκότητες, ΛΟΑΤΚΙΑ+, φτωχές, άστεγες, άτομα που καταπιέζονται από την καπιταλιστική εθνοπατριαρχία, βρισκόμαστε στο πλευρό των μαύρων αδερφών μας και ενάντια σε κάθε τι που συνθλίβει τη ζωή. Το γεγονός αυτό, λειτούργησε ως υπόμνηση της φυλετικής τρομοκρατίας, εσωκλείοντας παράλληλα την οργή μας για τα δολοφονημένα σώματα προσφυγισσών/ων, μεταναστριών/ων στη Μεσόγειο και τον Έβρο, για τις νεκρές/ους στα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές, για τα θύματα της φασιστικής βίας, για τις δολοφονημένες αδερφές μας από την πατριαρχία, για τη Ζάκι που έφυγε βάναυσα πριν 21 μήνες σε δημόσια θέα στα χέρια ιδιοκτητών και μπάτσων αλλά δεν έπαψε στιγμή να μας λείπει».
«Αυτός ο κόσμος δε μας χωράει. Αποκλείει, παραβιάζει, κακοποιεί, βασανίζει, δολοφονεί όσες και όσα δεν ταιριάζουν στα μέτρα της εξουσίας. Ο δημόσιος χώρος δε μας συμπεριλαμβάνει. Είναι μια πελώρια περίφραξη σχεδιασμένη με έμφυλες, ταξικές, φυλετικές και εθνοτικές ιεραρχήσεις, γεμάτη απαγορεύσεις και πειθαρχήσεις. Δεν είμαστε ασφαλή έξω. Κινδυνεύουμε από δεκάδες τρόπους φυσικής και συμβολικής εξόντωσης, βλέμματα, υποτιμήσεις, λεκτική και φυσική βία.
»Παρατηρούμε τα σώματα μας να αντικειμενοποιούνται, να εξευτελίζονται, να εποπτεύονται, να γίνονται εν τέλει πεδίο άσκησης της βιοπολιτικής με αναπόσπαστες τις μεταβλητές του σεξισμού, της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας. Μια γιγαντιαία και σιδηρόφρακτη μηχανή ελέγχου που επιτηρεί τις κινήσεις μας, τους έρωτες μας, τη σεξουαλικότητα μας, τους τρόπους που βιώνουμε το φύλο μας, τα ρούχα μας, τις παρέες μας. Δε θέλουμε να ζήσουμε έτσι» διαβάζουμε στο κείμενο.
«Μπουχτίσαμε από τις συμβουλές του κοινωνικού καθωσπρεπισμού ότι πρέπει να προσέχουμε για να κερδίσουμε στριμωγμένες ζώνες ανοχής, ότι πρέπει να μην προκαλούμε τους αιματοβαμμένους θεσμούς της οικογένειας, της πατρίδας και της θρησκείας για να μείνουμε ζωντανές. Δεν πρόκειται να μικρύνουμε, να αλλάξουμε ή να κρυφτούμε. Δε θέτουμε την ύπαρξη μας στην αξιολόγηση του κράτους, ούτε βολευόμαστε με την ακριβοπληρωμένη φιλανθρωπία των ΜΚΟ. Δε χειροκροτούμε την υποκριτική και βασισμένη στην εργασιακή εκμετάλλευση κοινωνική ευθύνη των χορηγών, ούτε κάνουμε τους αγώνες μας διαφημιστικό καμβά του καπιταλισμού.
»Τα θέλουμε όλα. Δεν επιστρέφουμε στην κανονικότητα, γιατί μας έμαθαν οι εξεγερμένες/οι στη Χιλή ότι η κανονικότητα είναι το πρόβλημα. Επιστρέφουμε στις ρίζες των αδιαμεσολάβητων αγώνων που είναι ποτισμένοι από την οργή και την καύλα μας. Φτιάχνουμε εκείνο το μαγικό και μέχρι το μεδούλι καλοκαιρινό μέρος που θα συναντηθούν οι γρατζουνιές και το κέφι μας, που ο φόβος μας θα μεταβολιστεί σε κίνηση, που θα πετάξουμε τη ντροπή και θα χορέψουμε, που θα απελευθερωθούν τα σώματα μας, που θα ξορκίσουμε το φόβο με γκλίτερ και δε θα δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν» σημειώνουν οι διοργανωτές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου