Πέρασαν 75 χρόνια από το τέλος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-1945). Για τους δικούς μου γονείς ήταν τα τρομερά χρόνια στο αποκλεισμένο Λένινγκραντ, όπου πέθανε ο...
αδελφός μου Βίκτωρ, δύο ετών, όπου από θαύμα έμεινε ζωντανή η μητέρα μου. Ο πατέρας μου, παρότι του είχε χορηγηθεί απαλλαγή, πήγε εθελοντής να υπερασπίζεται την πόλη του. Πολεμούσε στο προγεφύρωμα «Nevsky Pyatachok», τραυματίστηκε βαριά.
Ευθύνη μας απέναντι στο παρελθόν και το μέλλον είναι να κάνουμε το παν για να αποτρέψουμε την επανάληψη των τρομερών τραγωδιών. Γι’ αυτό και θεώρησα καθήκον μου να μιλήσω μ’ αυτό το άρθρο για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα υπενθυμίσω για άλλη μια φορά κάτι το αυτονόητο: οι βαθύτατες αιτίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται εν πολλοίς στις αποφάσεις που πάρθηκαν στο κατόπι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών στάθηκε για τη Γερμανία σύμβολο βαθιάς αδικίας. Ο αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων, Γάλλος στρατάρχης Φερντινάν Φος, χαρακτήρισε προφητικά τη Συνθήκη: «Δεν είναι ειρήνη, είναι ανακωχή για είκοσι χρόνια».
Αυτή ακριβώς η εθνική ταπείνωση είχε διαμορφώσει το κατάλληλο περιβάλλον για τις ακραίες και ρεβανσιστικές διαθέσεις στη Γερμανία. Οι ναζιστές, εκμεταλλευόμενοι εντέχνως αυτά τα συναισθήματα, έχτιζαν την προπαγάνδα τους, υποσχόμενοι να απαλλάξουν τη Γερμανία από τη «βαριά κληρονομιά των Βερσαλλιών», να αποκαταστήσουν την πάλαι ποτέ δύναμή της, και στην ουσία ωθούσαν τον γερμανικό λαό στον νέο πόλεμο. Παραδόξως, σ’ αυτό, άμεσα ή έμμεσα, συνέβαλαν τα δυτικά κράτη, πρωτίστως η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ. Οι οικονομικοί και βιομηχανικοί τους κύκλοι αρκετά ενεργά επένδυαν τα κεφάλαιά τους στα γερμανικά εργοστάσια και τις φάμπρικες...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου