Η εικόνα του Πρωθυπουργού έξω από το Μαξίμου, περιτριγυρισμένου από δεκάδες παρατρεχάμενους και δημοσιογράφους που απαθανατίζουν τη στιγμή και πιο δίπλα του Δημάρχου Αθηναίων και ανεψιού του Πρωθυπουργού, να τραγουδούν όλοι μαζί με την Άλκηστις Πρωτοψάλτη, εν μέσω γενικής απαγόρευσης και μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης και αλμυρών προστίμων για τους παραβάτες, πλην όμως κοινούς θνητούς, θα μπορούσε να έχει...
τον τίτλο: «Sagrada Familia».
Επί το ελληνικότερον: «Αγία Οικογένεια»
Η οποία ασφαλώς και ως Αγία, εξαιρείται των περιορισμών που επιβάλλονται για τους κανονικούς, απλούς ανθρώπους, αυτό που κοινώς αποκαλούμε… λαό.
Όπως και η εικόνα της πλατείας Ομονοίας, με τον ανεψιό του Πρωθυπουργού και Δήμαρχο Αθήνας να έχει προσκαλέσει, παρά τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις, εκατοντάδες κόσμο που συνωστίζονται για να εγκαινιάσουν όλοι μαζί τα νέα έργα, τη στιγμή που η τηλεόραση μας βομβαρδίζει κάθε βράδυ με εικόνες από πλατείες που σφύζουν από ζωή, κυρίως από νέα παιδιά που δεν κρατιούνται να μείνουν άλλο μέσα, να τα κυνηγούν και να τα χτυπούν αλύπητα τα οπλισμένα ΜΑΤ, επειδή αγνόησαν την απαγόρευση της υπαίθριας συγκέντρωσης, είναι η απεχθής εικόνα μιας Ελλάδας που έρχεται από το παρελθόν, ενός εφιάλτη που νομίσαμε ότι έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί.
Είναι η εικόνα της Ελλάδας των διακρίσεων μεταξύ της αριστοκρατίας, των ευγενών και των γόνων των καλών οικογενειών από τη μια, που απολαμβάνουν τα προνόμια που τους έχει εξασφαλίσει το κληρονομικό δικαίωμα και των απλών ανθρώπων από την άλλη, για τους οποίους ισχύει άλλο δίκαιο και άλλοι νόμοι.
Αυτή η εικόνα των διακρίσεων, η εικόνα μιας χώρας που οι πρωθυπουργοί εδώ και δεκαετίες, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, ανήκουν σε τρεις συγκεκριμένες οικογένειες, οι οποίες έχουν καταδικαστεί από τη μοίρα να βγάζουν ηγέτες και πρωθυπουργούς, μόνο σε σύγχρονη δημοκρατία δεν παραπέμπει.
Ας μου πει κάποιος μια ακόμη Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία να έχουν γίνει πρωθυπουργοί όχι τρεις (3) γόνοι γνωστών πολιτικών οικογενειών, όπως στην Ελλάδα, αλλά έστω ένας γόνος μιας πολιτικής οικογένειας.
Πως θα μας ακούγονταν αν στην Γαλλία για παράδειγμα, γίνονταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο γιός ή ο ανεψιός ή ο εγγονός του Ντε Γκωλ, του Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν ή του Μιτεράν; Και πολύ βέβαια περισσότερο, αν γίνονταν Πρόεδροι και οι τρεις, διαδοχικά.
Ή πως θα μας φαίνονταν αν ξέραμε ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο έγινε Πρωθυπουργός ο γιός ή ο εγγονός του Τσώρτσιλ ή της Θάτσερ ή, ακόμη χειρότερα, αν γίνονταν Πρωθυπουργοί και οι δυο;
Επιστημονική φαντασία; Και όμως, στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει συστηματικά τα τελευταία 20 χρόνια.
Επανέρχονται ως Πρωθυπουργοί ή Δήμαρχοι ή υπουργοί, οι γόνοι των ίδιων γνωστών πολιτικών οικογενειών.
Στην Ελλάδα του 2020 μάλιστα, συμβαίνει και Πρωθυπουργός και Δήμαρχος της Αθήνας συγχρόνως, οι δύο πρωταγωνιστές της καινούργιας πολιτικής διακρίσεων που άλλους τους δέρνει και τους κουβαλά σιδηροδέσμιους στα κρατητήρια ή τους χρεώνει με βαριά πρόστιμα και άλλους, με το ίδιο ακριβώς παράπτωμα, τους λιβανίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ και Μωυσή τους ανεβάζει και Τσώρτσιλ τους κατεβάζει, να ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια. Ο ένας ως γιός κι ο άλλος ως εγγονός του ιδρυτή του Οίκου.
Οι οποίοι όχι απλώς επανέρχονται στην εξουσία, χρησιμοποιώντας το όνομα και την καταγωγή τους, αλλά εννοούν και να μας υπενθυμίζουν τα προνόμια που φέρουν και την ξεχωριστή μεταχείριση που τυγχάνουν.
Και δεν μιλά κανείς…
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Γιάννη Μυλόπουλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου