Aποδελτιώνω το «ημερολόγιο καραντίνας» των 5-6 εβδομάδων από τότε που -τάχα- κλειστήκαμε στα σπίτια και δυσκολεύομαι να...
εντοπίσω κάποια συμφορά. Όπως λέει το θρυλικό ανέκδοτο, δεν πάθαμε και τίποτε.
Εγώ βέβαια είμαι μονόχνωτος και δεν πτοούμαι εύκολα από τη μοναχικότητα, ούτε έχω εγγόνια ή παππούδες που να ζητούν απεγνωσμένα αγκαλιές ούτε αναγκάστηκα να μοιραστώ το σπίτι με ανθρώπους που δεν αντέχουν τα χνώτα μου ούτε χρειάζομαι οπωσδήποτε παρέα για να περάσω τη μέρα μου ούτε παθαίνω σύνδρομο στέρησης αν δεν ανάψω ένα ή περισσότερα κεράκια.
Δεν έχω καν Netflix, με εξαίρεση τη «δοκιμαστική» συνδρομή που έκανα για να δω Τζόρνταν αλλά τελικά με έστρεψε στο After Life, στα ισλανδικά - φινλανδικά θρίλερ και στο Χαλιφάτο.
Αντιλαμβάνομαι, συνεπώς, ότι δεν αποτελώ τυπικό δείγμα νεοέλληνα πολίτη. Ωστόσο:
- Διάβασα 3-4 από τα δεκάδες βιβλία που περίμεναν υπομονετικά στη λίστα αναμονής στα ράφια της πηγμένης από αγνό παρθένο χαρτί βιβλιοθήκης μου.
- Αποτελείωσα το δικό μου δεύτερο - μπασκετικό αυτή τη φορά - βιβλίο, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον Ιούνιο, αν όχι νωρίτερα.
- Ανακάλυψα πεζοπορικές διαδρομές στις «Μετακινήσεις 6» στα πέριξ της γειτονιάς μου, όχι μόνο αστικές αλλά και δασικές, για τις οποίες δεν είχα μυρωδιά.
- Έχασα 2-3 κιλά με άξονες το περπάτημα και τη διατροφή, την οποία μπορούσα να ελέγξω απόλυτα ελλείψει ταχυφαγίας, μπαρότσαρκας και μπεκρουλιάσματος.
- Τακτοποίησα δωμάτια και συρτάρια που ζούσαν ένα διαρκές χάος επειδή ουδείς είχε διαθέσιμο χρόνο να τα φέρει σε υποτυπώδη τάξη.
- Παρακολούθησα κάμποσες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που μου υπενθύμισαν να αποφεύγω τις αποχαυνωτικές αμερικανιές για λόγους ψυχικής υγείας.
- Παράτησα το αυτοκίνητο παρκαρισμένο επί εβδομάδες και απεξαρτήθηκα από την τυραννία των τεσσάρων τροχών, προστατεύοντας παράλληλα τα νεύρα μου.
- Πολιτικοποιήθηκα σε βαθμό πολλαπλάσιο, παρακολουθώντας και φιλτράροντας τη διεθνή και εγχώρια ειδησεογραφία από Μέσα που δεν γνώριζα ότι υπάρχουν.
- Έμαθα τα βασικά μίας ξένης γλώσσας μέσω της εφαρμογής Duolingo, σε ρυθμό που ειδάλλως θα απαιτούσε μία χρονιά σε φροντιστήριο, με πολλή μελέτη.
- Παρατήρησα τα αντανακλαστικά και την κυκλοθυμία των συνανθρώπων μου, που ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ζήσουν αληθινή καραντίνα ούτε γενικευμένο μακελειό.
- Συζήτησα και μερικά χρήσιμα πράγματα με τον εαυτό μου, ο οποίος παραπονιόταν επειδή τον παραμελούσα βάναυσα και κατ’ εξακολούθηση.
Ήμουν, φυσικά, από τους τυχερούς. Δεν χρειάστηκε να βγω σε αναστολή σύμβασης, πόσο μάλλον στην ανεργία.
Είχα δουλειά περισσότερη από ποτέ άλλοτε, αφού η νεκρή επικαιρότητα υποχρέωσε τα μέσα ενημέρωσης να γίνουν δημιουργικά και να σκεφτούν μεθόδους για να συντηρήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ο χτύπος της μπάλας δε μου έλειψε καθόλου, αφού ανήκω σε εκείνους που θεωρούν αντιπαραγωγική την υπερβολική ενασχόληση και έμφαση με τα αθλητικά.
Ένα κούρεμα το χρειάζομαι, αλλά ευτυχώς κινήθηκα αστραπιαία μόλις ανακοινώθηκαν τα μέτρα χαλάρωσης και έκλεισα ραντεβού με τον φίλο μου τον Βασίλη πριν πλακώσουν οι ορδές των άκουρων βαρβάρων.
Μάσκα δεν έχω φορέσει ακόμη και ούτε προβλέπεται να αγοράσω, καθώς αρνούμαι να πληρώσω έστω ένα ευρώ στους Νταβέληδες: θα φτιάξω δικές μου, αυτοσχέδιες, εάν χρειαστεί να κινηθώ κάπου όπου η χρήση τους είναι υποχρεωτική.
ΘΕΜΑΤΑ
Νταβέληδες και Μασκοφόροι
Την καραντίνα δεν την έσπασα ούτε μισή φορά, αν και είχα δικαίωμα να χρησιμοποιήσω τη δημοσιογραφική ταυτότητα ως άλλοθι για να ντριμπλάρω τις απαγορεύσεις.
Μόνο για την κηδεία του Μανώλη Γλέζου σκέφτηκα να διαπράξω παρασπονδία, αλλά τελικά ζήτησα την κατανόηση του εκλιπόντος και τίμησα τη μνήμη του αναρτώντας αυτοσχέδια πινακίδα στην είσοδο του γραφείου μου: Τimeo hominem unius libri.
Αυτή η συμβουλή υποδεχόταν τον επισκέπτη του βιβλιοπωλείου που διατηρούσε κάποτε ο ακοίμητος αγωνιστής στο κέντρο της Αθήνας, υπό μορφή προστακτικής: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου».
«Και του κανενός», σημείωσα αντί υστερόγραφου.
Η Ελλάδα βγήκε ασυγκράτητη από την καραντίνα στο όνομα της επανεκκίνησης της οικονομίας, χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό, τεχνικά, από τότε που τοποθετήθηκε στη ναφθαλίνη.
Ούτε εμβόλιο έχουμε για τον Covid-19, ούτε φάρμακο. Η δημόσια υγεία άντεξε -με ηχηρούς τριγμούς- στο πρώτο τεστ, αλλά δεν θωρακίστηκε για το δεύτερο που έρχεται ολοταχώς.
Προσλήψεις μόνιμου νοσηλευτικού προσωπικού δεν κάναμε. Πρόσθετα κρεβάτια για εντατική θεραπεία δεν στήσαμε.
Στις εξετάσεις αυτοσυγκράτησης πήραμε βαθμό σχετικά χαμηλό, αφού καταστρατηγήσαμε τον εγκλεισμό με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
Την οικονομία που χειμάζεται δεν τη στηρίξαμε, παρά μόνο με ενέσεις ρευστού από το μαξιλάρι που προϋπήρχε ή από κοινοτικά κονδύλια.
Την κοινωνική συνοχή δεν βρήκαμε τρόπους να τη σφυρηλατήσουμε, παρά μόνο με την επίκληση της ατομικής ευθύνης, που θα γίνει μπούμερανγκ εφ’ όσον (όπως αναμένεται) αυξηθούν κατακόρυφα τα κρούσματα.
Τους γιατρούς και τους νοσοκόμους δεν τους επιβραβεύσαμε, παρά μόνο με χαζοχαρούμενα παλαμάκια. Τους δεσποτάδες που επιμένουν να σαμποτάρουν τα μέτρα προστασίας του πληθυσμού δεν τους ξυρίσαμε.
Την σκανδαλολογία που καταπνίγεται από τα συστημικά μέσα (με ΚΕΚ, μάσκες, golden boys, περιβάλλον, παιδεία και αμέτρητα άλλα κρούσματα) απαξιώσαμε να την ενισχύσουμε με τη δική μας φωνή διαμαρτυρίας.
Ουσιαστικά ποντάραμε σε μέτρα αστυνομικού χαρακτήρα, που αρχίζουν όλα με τη λέξη: «Απαγορεύεται».
Τι θα κάνουμε τώρα, που …δεν απαγορεύεται; Πόσο θα αντέξουμε πριν κατασπαράξουμε τις σάρκες ο ένας του αλλουνού, εάν η κατάρρευση της τουριστικής σεζόν φέρει ανεργία και πείνα;
Ελπίζω να αποδειχθεί αβάσιμη η απαισιοδοξία μου, την οποία καταθέτω χωρίς να την εμπλουτίζω με ίχνος αντικυβερνητικής αιχμής. Αν μας αρέσει αυτό που ζούμε, με γεια μας και με χαρά σας.
Προσωπικά λέω να μείνω για λίγο ακόμη μέσα στο σπίτι, μέχρι να βεβαιωθώ ότι δε βρισκόμαστε μπροστά σε μίνι-πανδημία ελληνικού τύπου.
Η βασανισμένη από οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις Ελλάδα είναι από μόνη της μία ευπαθής ομάδα, που δεν αντέχει ακροβασίες και αστοχίες.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, πραγματική καραντίνα είναι τα κλειστά σύνορα. Μόνο όταν επιστρέψουμε στην ταξιδιωτική κανονικότητα θα θεωρήσω ότι κάναμε ένα αληθινό βήμα νίκης απέναντι στον ιό που έβαλε τη ζωή μας στον γύψο...
Νίκος Παπαδογιάννης
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου