Ο καθηγητής Τσιόδρας και οι μοναδικές αλήθειες...

"Θα είναι απογοητευτικό,  αν ο συμπαθής λοιμωξιολόγος -που μπαίνει κάθε απόγευμα στα σπίτια των Ελλήνων, με την «ωραία του εκπομπή» που λέει και η πρόεδρος της Δημοκρατίας- πάθει  …Μωυσή. Σαν τον Μητσοτάκη"...
Έγινε δεκτός με σεβασμός από την ελληνική κοινωνία  από τη πρώτη στιγμή που του ανατέθηκε να ενημερώνει για τον κορονοϊό.

Κανείς δεν ρώτησε περισσότερα για τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα. Αυτός...
σήκωνε το βάρος, αυτός δικαιούταν και την εμπιστοσύνη. Και την είχε. Ακόμη και όταν την πρόσφερε αποκλειστικά στην κυβέρνηση. 

 Ίσως η μονοπώληση της δημόσιας παρουσίας αδικούσε άλλους επιστήμονες της επιτροπής ειδικών του υπουργείου Υγείας.

Κανείς δεν καταπιάστηκε με τέτοιες λεπτομέρειες. Δεν λεπτολόγησε τις αντιφάσεις στις ανακοινώσεις του. Από την ένταση του ιού μέχρι τη χρήση της μάσκας, τα τεστ και την επίδραση τους μαθητές. 

Κανείς δεν ρώτησε γιατί δεν ζητάει από την κυβέρνηση διατιμήσεις στα υλικά προστασίας,  γιατί δεν επικαλείται το Σύνταγμα για επιτάξεις ιδιωτών- όπως το επικαλείται η κυβέρνηση στον περιορισμό ελευθεριών.

Όλα αυτά θεωρήθηκαν λεπτομέρειες -παρότι μπορεί  και να μην ήταν.  Αντιμετωπίσθηκαν ως φυσιολογικές αβεβαιότητες απέναντι ένα φαινόμενο για το οποίο η επιστημονική κοινότητα δεν γνώριζε τίποτε. 

Όταν αλλάζουν τα δεδομένα είναι λογικό να αλλάζουν και οι επιστημονικές απόψεις. Αυτό είναι επιστήμη.

 Όπως είναι και η διασταύρωση εκτιμήσεων. Εκφράζει μια γνώμη ο Γιαννης Ιωαννίδης, την αντικρούει ο Ηλίας Μόσιαλος. 

Ο ίδιος ο καθηγητής Τσιόδρας αμφισβήτησε δημοσίως τη θέση του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας για τα αντισώματα και τη ανοσία. Και καλά έκανε.

Αλλά ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας σε κάποιες περιπτώσεις παρανόησε την εμπιστοσύνη που εισπράττει. Θεώρησε ότι τοποθετεί στο απυρόβλητο, τον ίδιο και τις ανακοινώσεις του.

Φάνηκε από την αντίδρασή του όταν τη μια μέρα συνιστούσε εγκλεισμό και την άλλη έσπευδε -με δημοσιότητα- σε μια εκκλησία να ψάλλει.

Τωρα καθηγητής  διατύπωσε μια άλλη θεωρία – στα όρια της καταγγελίας.


«Προσπαθούν κάποιοι κύκλοι να τονίσουν υπέρμετρα τις επιστημονικές αβεβαιότητες. Δεν τις ξέρουμε δηλαδή εμείς; Και να βγάλουν αντιφάσεις προς τα έξω, προς τον κόσμο. Να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου με ψευδοεπιστημονικά επιχειρήματα. Εμείς δεν έχουμε αγωνία;»

Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι «κύκλοι»; Δεν πρέπει να τους κατονομάσει; Εννοεί οποιονδήποτε διατυπώνει διαφωνίες ή προβληματισμούς;  Εννοεί γιατρούς ή ΜΜΕ;  Αυτές οι αναφορές δεν νοούνται το κενό και όποιον πάρει η μπάλα.

Προφανώς δεν θα κάνουμε σεμινάριο εν μέσω της επιδημίας. Αλλά οι καταγγελλόμενοι δεν πρέπει να κατονομάζονται για να έχουν το δικαίωμα της απάντησης;

Αν πρόκειται για επικινδύνους ανθρώπους με επικίνδυνες απόψεις πώς θα ξέρουμε  για να προφυλαχθούμε;

Μόνο επιστημονική δεν είναι αυτή η τοποθέτηση. Από τη μια πλευρά γιατί αποπνέει την αντίληψη ότι κάποια θέματα πρέπει να μην «βγαίνουν έξω». Οι  αντιφάσεις και οι επιστημονικές αβεβαιότητες  πρέπει να μπαίνουν κάτω από το χαλί. 


Σε όλο τον κόσμο οι επιστημονικές απόψεις διασταυρώνονται δημοσίως. Κανείς δεν λέει ότι αυτό κλονίζει τις προσπάθειες των αρμοδίων αρχών, ή άλλων επιστημόνων.

Στην Ελλάδα γιατί πρέπει να παραμένει κρυφή η άλλη άποψη, η να χαρακτηρίζεται « ψευδοεπιστημονική» χωρίς να προσδιορίζεται;

Ακριβώς επειδή η επιστήμη δεν έχει πλήρη εικόνα για τον συγκεκριμένο ιό, είναι λογικό να διατυπώνονται πολλές εκδοχές.  Ότι διατυπώνονται δημοσίως είναι κατάκτηση και της  επιστήμης και της κοινωνίας.

Στην επιστημονική έρευνα δεν υπάρχει μονοπώλιο. Και αυτό είναι το πλεονέκτημα της απέναντι τις «μοναδικές αλήθειες» των δογμάτων. 

Αν κάποιος διακρίνει δόλο, ή σκοπιμότητα, οφείλει να παίρνει και το βάρος τη απόδειξης, αντί να κυνηγάει μάγισσες.

Δεν είναι λίγο βαρύ ο πιο αρμόδιος  στην συγκεκριμένη επιδημία να καταλογίσει, με το ιμπέριουμ της θέσης,  προθέσεις «υπονόμευσης, σε συνάδελφους του, ή άλλους, επειδή  λένε δημόσια τη γνώμη τους;

Θα είναι απογοητευτικό,  αν ο συμπαθής λοιμωξιολόγος -που μπαίνει κάθε απόγευμα στα σπίτια των Ελλήνων, με την «ωραία του εκπομπή» που λέει και η πρόεδρος της Δημοκρατίας- πάθει  …Μωυσή. Σαν τον Μητσοτάκη.

Γ. Λακόπουλος