Το 2014, ο γεωγράφος Μισέλ Σιβινιόν έγραφε στη «Λιμπερασιόν» για τις πλατείες του κόσμου που έγιναν σύμβολα όταν οι πολίτες αποφάσισαν να αψηφήσουν απαγορεύσεις και συστάσεις στο όνομα της ατομικής ελευθερίας και της δημοκρατίας. Στο άρθρο του αναφερόταν εκτενώς στην πλατεία του Συντάγματος, η οποία...
το 2012 είχε βρεθεί στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού κινήματος των Αγανακτισμένων.
Η γαλλική εφημερίδα αφιέρωνε συστηματικά εκείνην την περίοδο μία σελίδα σε κάθε πλατεία που είχε γίνει τόπος αμφισβήτησης της εξουσίας ή έστω τόπος ανάδειξης της πολλαπλότητας του «εμείς». Από την πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου μέχρι την πλατεία Τιεν Αν Μέν του Πεκίνου.
Οι πλατείες βρέθηκαν εκ νέου στο προσκήνιο στο περιθώριο μιας υγειονομικής κρίσης. Κατακλύστηκαν από ανθρώπους που μοιάζουν να μη θέλουν να «θυσιάσουν τις ελευθερίες τους στον βωμό του ονείρου ενός υγειονομικού κράτους», όπως είχε σημειώσει χαρακτηριστικά ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί στην επιθεώρηση Regle du Jeu.
Για ποιο λόγο ένας άνθρωπος να επιμένει να ρισκάρει να κολλήσει και να διασπείρει έναν θανατηφόρο ιό στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη ή στην πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι; Για ποιο λόγο κάποιος διακινδύνευε, πριν από χρόνια, να συλληφθεί στην Πουέρτα ντελ Σολ στη Μαδρίτη; Τι έκανε έναν νέο να φλερτάρει με το ενδεχόμενο να πέσει νεκρός από τα αστυνομικά πυρά στην πλατεία της Κάσμπα στην Τύνιδα;
Μιλάμε φυσικά για εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις συνάθροισης των σωμάτων. Υπάρχει, ωστόσο, ένας κοινός παρονομαστής: οι σημασίες που παράγει μια συγκέντρωση πέρα από όσα λέγονται και η ανάγκη των συναθροισμένων σωμάτων να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ιδίως αφού η αστυνομική διαχείριση του συνωστισμού στις πλατείες πυροδοτεί νύχτες έντασης, όπως στην Αθήνα του σήμερα, στον απόηχο μιας υγειονομικής κρίσης που ακόμη δεν έχει ρίξει αυλαία.
Η διαδικασία κατάληψης των πλατειών είναι, ως γνωστόν, καταχωρισμένη στην τάξη της ριζοσπαστικής δημοκρατίας, έτσι ώστε τα σώματα που συναθροίζονται να γίνονται ορατά και να ακούγονται. Ακόμα και όταν δεν επιθυμούν να προσδιοριστούν από ένα κοινό σημαίνον. Οπως συμβαίνει στην Αθήνα μετά την καραντίνα.
Αφότου η πανδημία επέβαλε την κοινωνική αποστασιοποίηση και οι άνθρωποι «έμειναν μέσα», διανύοντας μια φάση υπαρξιακής, οικονομικής και ψυχικής κρίσης, οι πλατείες γέμισαν «με το νόημα που ’χει κάτι απ’ τις φωτιές».
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της Δήμητρας Αθανασοπούλου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου