...και έξω να καταστρέφεται η ζωή μου ερήμην μου»...
Ένας νέος άνθρωπος πέρασε ενάμισι χρόνο στη φυλακή, παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως ο «μανιακός βιαστής των ταξιτζήδων», βλέποντας ταυτόχρονα να καταρρέουν οι αιτήσεις του για αποφυλάκιση, αλλά ταυτόχρονα καθάρισε από τα ναρκωτικά και...
πλέον διεκδικεί το όνειρο του στο σανίδι του θεάτρου. Η ιστορία του μοιάζει με σενάριο του Νίκου Φώσκολου, κοινώς περιέχει τα πάντα και συμφέρει (τα καθωσπρέπει δελτία ειδήσεων και τα φτηνιάρικα κουτσομπολίστικα έντυπα): Σεξ μεταξύ ανδρών, μικροποσότητες ναρκωτικών, πιάτσες της νύχτας, διεφθαρμένη αστυνομική και δικαστική εξουσία, αποκαλύψεις που σκάνε η μία μετά την άλλη, μέχρι και εμπλοκή εταιρειών ταξί. Πιστεύω πως κάποια στιγμή η περίπτωση του θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο σαν ένα ευφάνταστο δικαστικό θρίλερ. Ή σαν μία θεατρική πράξη, βασισμένη στα αστυνομικά δελτία της περιόδου 2018 - 2020 και ενδεχομένως στη συνέντευξη που μόλις θα διαβάσετε. Σύμφωνα με τον ίδιο, άλλωστε, η καταγραφή της συζήτησης μας σε ορισμένα σημεία πήρε τη μορφή μιας πιο εκτεταμένης κατάθεσης του ενώπιον του ανακριτή.
Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο έναντι προλόγου. Ευχαριστώ τον Γιώργο Καρκά για την εμπιστοσύνη, του εύχομαι να υλοποιήσει όλα όσα ονειρεύεται στο χώρο του θεάτρου και του αφιερώνω ένα εδάφιο από το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», παραφράζοντας - ειδικά για την περίπτωση του - τον δημιουργό Διονύση Σαββόπουλο:
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ’ αφεντικό και την νοικοκυρά του/ Οι δικηγόροι λέγαν «ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του»/ Γιώργο, χωριό συσκοτισμένων/ Γιώργο, ποιοι σ’ έχουν κυκλωμένο;/ Ο ίδιος ξέγραψε απ’ αρχής τον εαυτό του, το είπε «πρέπει να πεθάνω»/ Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών, μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του/ Καθώς διηγόταν την ζωή του, θαρρούσα δε θ’ αντέξω/ Η δίκη εξελισσόταν μέσα, μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω...
Φωτογραφία: Αγγελική Παπαϊωάννου
Γιώργο, θα ξεκινήσουμε με μια σύντομη ιστορία που θα σου πω: Το 2001 δούλευα σ' ένα ντοκιμαντέρ και κάναμε γυρίσματα μεσ' στις φυλακές Κορυδαλλού. Το όλο σκηνικό μ' αρρώστησε κανονικά. Όταν λίγες μέρες μετά είχαμε γύρισμα σε δημόσιο ψυχιατρείο, μου φάνηκε σαν να ήταν παιδική χαρά, συγκριτικά με τις φυλακές. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πως εσύ, ένα νέο παιδί, που βρέθηκε απ' το πουθενά στη φυλακή για ενάμισι χρόνο, την «πάλεψες» εκεί μέσα;
Εγώ το τι ήμουν και τα όσα έχασα, τα απλά πράγματα δηλαδή, τα συνειδητοποίησα ένα δίμηνο αφότου μπήκα φυλακή. Επειδή είχε «παίξει» πολύ το θέμα της δημοσιοποίησης των στοιχείων μου, μέχρι τότε δεν είχα εστιάσει στο που κοιμάμαι, στο ποιος κοιμάται δίπλα μου, στο αν είχα ζεστό νερό- που δεν είχα ή στο τι θα φάω, αλλά ασχολιόμουν με τις μαλακίες που έλεγαν οι άλλοι έξω για μένα. Και να προσπαθώ ταυτόχρονα να εξασφαλίσω τη σιγουριά ότι είναι καλά κι η οικογένεια μου, γιατί το πραγματικό σκατό εκείνοι το τρώγανε. Έτσι, στο δίμηνο απάνω κατάλαβα ότι «συζούσα» μ' έναν έμπορο ναρκωτικών, OK, τίτλος είναι, τρομαχτικός μεν, ένας άνθρωπος δε που έκανε κάτι παράνομο όμως. Να σου πω ότι στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ ήμουν μαζί και με τον γιο μιας αστρολόγου, αν θυμάσαι, που ήταν μπλεγμένος σ' ένα κύκλωμα αναβολικών. Είχαν σκάσει μαζί οι υποθέσεις μας. Σκέψου ότι στη ΓΑΔΑ ήμουν επίσης μαζί μ' έναν ταξιτζή που τον είχαν πιάσει για χρέη. Σαν να με κυνηγούσαν οι ταξιτζήδες...
Διαβάστε ολόκληρο την συνέντευξη, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου