Γιατί «καπιταλισμό έχουμε και ευτυχώς»...

 Ο υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος, υποστήριξε την Τρίτη ότι «δεν μπορεί να εγγυηθεί» για την προστασία θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις, γιατί «καπιταλισμό έχουμε». Ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, συμπλήρωσε ότι «το κράτος δεν μπορεί να παρεμβαίνει νομοθετικά για τις επιχειρήσεις», γιατί «καπιταλισμό έχουμε και ευτυχώς». Προφανώς οι παραπάνω διακηρύξεις δεν ισχύουν. Μια...

χαρά παρεμβαίνει το κράτος και στον καπιταλισμό, το ερώτημα είναι για ποιους, για πόσους και πότε.

Φαίνεται, βάσει των απαντήσεων των δύο υπουργών, ότι πολύ γρήγορα περάσαμε από τις βαρύγδουπες εξαγγελίες Βρούτση περί προστασίας των εργαζομένων, στο σήκωμα των ώμων και στο «παιδιά αυτή είναι η κατάσταση και σε όποιον αρέσει». Περάσαμε γρήγορα επίσης στο βρίσιμο κλάδων και κοινωνικών ομάδων. Πριν λίγες εβδομάδες οι «αχάριστοι επιστήμονες» που δεν κάθονταν να μορφωθούν με σκόιλ ελικικού, προχθές οι έμποροι που λένε ψέματα γιατί «όταν λένε δεν πάμε κάλα, είναι κωδική ονομασία ότι πάνε καλά», αυτές τις μέρες οι «τεμπέληδες» εκπαιδευτικοί. Είναι προκλητικό επίσης, το ότι, όπως λέει έμμεσα ο Γεωργιάδης στην απάντησή του στη Βουλή, οποιοδήποτε αίτημα περί αλλαγής του συστήματος είναι «ανώριμο» και αποκύημα των «εφηβικών μας χρόνων».

Ζούμε όμως στο ίδιο σύστημα, μολονότι όχι με τους ίδιους κανόνες. Και μια που βρεθήκαμε μέσα σε λίγα χρόνια στη δίνη πρώτα μιας οικονομικής και στη συνέχεια μιας υγειονομικής κρίσης, πρωτόγνωρες και οι δύο για έναν αιώνα μπορούμε να διακρίνουμε πολύ καλά ότι ναι, το κράτος παρεμβαίνει στον καπιταλισμό. Μάλιστα, καθώς οι κρίσεις φαίνεται να είναι δομικό στοιχείο του ισχύοντος συστήματος, το ίδιο συμβαίνει με την κρατική παρέμβαση. Πρόκειται για μια συζήτηση που γινόταν στην αρχή της πανδημίας όταν ο ένας μετά τον άλλον, οι θιασώτες της «ελεύθερης αγοράς» αναγνώριζαν τα θετικά του κράτους και στρέφονταν στη δική του στήριξη. Τότε, πολλοί μεταξύ σοβαρού και αστείου και εν μέσω των «ο Μητσοτάκης φέρνει τον κομμουνισμό» έγραφαν ότι δίνεται ένα μάθημα και αποκαλύπτονται οι πάγιες παθογένειες. Μακάρι να ήταν τόσο απλό, αλλά μάλλον ακόμα και αυτά ήταν μέρος μιας ιδιαίτερης, περιοδικής «κανονικότητας».

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Θάνου Καμήλαλη, πατήστε ΕΔΩ...