Σα «βεντάλια συναγερμού»...

 Περπατώντας μέσα στο μεσομαγιάτικο λιοπύρι, όχι από βίτσιο ή από κάποια υποχρέωση, αλλά από απλή περιέργεια, έχεις την ευκαιρία να νοηματοδοτήσεις ξανά και ουσιαστικά κάποιες λέξεις. Άλλο πράγμα, λοιπόν, η...

δυσφορία γιατί χάνεις για λίγο κάποια απόλαυση και άλλο αυτή που σου δημιουργεί η αίσθηση πως εξαντλούνται τα όρια ανεκτικότητάς σου σε μία κατάσταση. Το πόσο ενδεές είναι το πρώτο και πόσο άσχημο το δεύτερο μπορείς να το καταλάβεις μόνο όταν είσαι σε κάποιο ενδιάμεσο στάδιο. Γιατί δεν είσαι ούτε παραδομένος στην επικράτεια του χαβαλέ, ούτε στο «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται»...

Αν θα ήθελα να προβώ σε μία κάπως ουδέτερη (μη φορτισμένη συναισθηματικά) και αληθοφανή εκτίμηση, θα μπορούσα να πω κάτι που ταιριάζει περισσότερο σε εμπειρική καταγραφή παρά σε επιστημονική ακρίβεια. Από το καλοκαίρι του 2017 κι ύστερα, εκδηλώνονται σταδιακά και αποσπασματικά όλα αυτά που θα συνιστούν κάποια στιγμή σχεδόν σε μόνιμη βάση το ελληνικό καλοκαίρι (και τους γύρω από αυτό μήνες). Σα «βεντάλια συναγερμού» έχουν απλωθεί τα εξής: το τετραήμερο των 43 βαθμών, το σχεδόν δεκαήμερο στο οποίο δεν πέφτει κάτω από 38 (ενώ και το βράδυ παραμένει σε υψηλό επίπεδο η θερμοκρασία), το 38άρι με το ημερολόγιο να δείχνει προχωρημένο Σεπτέμβρη, οι τροπικές καταιγίδες (με μεγάλη ποσότητα ηλεκτρικών φαινομένων, καθώς και του νερού που πέφτει σε λίγη ώρα), ακόμα και τυφώνες (Χαλκιδική 2019). Και τώρα αυτό: ο Μάης να έχει ντυθεί στα μέσα του τέλος Ιούνη-αρχή Ιούλη... 

Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς αυτή καθ΄εαυτή η εμφάνιση όλων αυτών, αλλά μάλλον πως λαμβάνουν χώρα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όλα μαζεμένα. Πλέον είναι σχεδόν σίγουρο πως θα κοιτάμε τα καλοκαίρια μας με «άλλο μάτι». Μην μας κάνει εντύπωση αν ψάχνουμε πρωτίστως να δούμε τι το καινούριο θα φανερωθεί κάθε χρόνο και σε ποια ένταση... Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να παραδοθούμε στην απαισιοδοξία. Θα προσαρμοστούμε μάλλον, αλλά αυτό δεν θα γίνει δίχως πληγές και απώλειες. Δίνουμε μάχη με το χρόνο, αλλά δεν πρέπει να έχουμε παράπονο από τη φύση: μας προειδοποιεί και μάλιστα έγκαιρα. Το πώς εκλαμβάνουμε εμείς τις αντιδράσεις της είναι δική μας υπόθεση. Οι συνέπειες αυτής της κατανόησης, όμως, αφορούν και σε εμάς και στην ίδια...


Σε κάθε τομέα της ζωής οι κάθε λογής απορρυθμίσεις ενέχουν ένα βασικό και μεγάλο κίνδυνο. Αυτός είναι το να μην μπορείς να καταλάβεις το πού θα κάτσει η μπίλια. Γιατί αντιδράς σωστά και επιστρατεύεις τα θετικά σου στοιχεία όταν περιμένεις κάτι το απτό. Αν σε κάποιες υποθετικές συγκυρίες βγουν μπροστά και εδραιωθούν άλλες πτυχές του ανθρώπινου είδους, κυρίως αρνητικές, θα είναι πολύ δύσκολο να μαζευτεί το πράγμα. Και τότε θα μοιάζουν -θεωρητικά- ως πιο πρόσφορες μονάχα δύο επιλογές. η (δια)φυγή και το απλά να περιμένεις το αποτέλεσμα των διεργασιών... Η λήθη είναι γενικώς αυτοκαταστροφική. Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για κάτι μόνο όταν ανησυχούμε γιατί υποφέρουμε σε ενεστώτα χρόνο. Πριν εθιστούμε να γράφουμε από «τα στενά του Ραμπάτ», ας καταλάβουμε επιτέλους ποιες είναι οι πιο σημαντικές προτεραιότητες στις οποίες πρέπει να καταναλώνουμε τη φαιά ουσία μας...

Προλαβαίνουμε; 

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr