Αρκετές αεροπορικές εταιρείες υπόσχονται ότι στις πρώτες πτήσεις μετά την πανδημία θα αφήνουν περισσότερο χώρο ανάμεσα στους επιβάτες. Θα έπρεπε ίσως να το είχαν σκεφθεί όσα χρόνια συρρίκνωναν τα καθίσματα και τη μεταξύ τους απόσταση. Ισως τώρα η...
απόφαση να ληφθεί από τα κράτη που καλούνται να τις εθνικοποιήσουν.
Λίγες ημέρες πριν ο κορονοϊός αναγκάσει τις αεροπορικές εταιρείες να καθηλώσουν στο έδαφος σχεδόν το 90% των επιβατικών αεροσκαφών τους, ένα βιντεάκι 30 δευτερολέπτων διαδιδόταν στο ίντερνετ με ρυθμούς… πανδημίας. Επιβάτης της American Airlines, που καθόταν στο τελευταίο κάθισμα (η κλίση του οποίου δεν ρυθμίζεται καθώς ακουμπά στο τοίχωμα της τουαλέτας) χτυπούσε αδιάκοπα το κάθισμα της μπροστινής του, η οποία είχε «ξαπλώσει» προς το μέρος του.
Από τα χιλιάδες σχόλια και άρθρα που γράφτηκαν για τα θέμα, ο συντάκτης του «Guardian» Λουκ Ο’Νιλ φάνηκε να συλλαμβάνει πρώτος την ουσία του προβλήματος. Το βίντεο, έγραψε, συμπυκνώνει σε μισό λεπτό το νόημα της ταινίας «Παράσιτα» στην οποία ο καπιταλισμός μάς κάνει να πιστεύουμε ότι για όλα τα δεινά ευθύνονται οι συνάνθρωποί μας και όχι «οι ισχυροί, που συνασπίζονται σαν τα παράσιτα, για να μας ξεζουμίσουν».
Οι ισχυροί της ιστορίας είναι προφανώς οι αεροπορικές εταιρείες, οι οποίες μας ξεζουμίζουν (σχεδόν κυριολεκτικά), μειώνοντας εδώ και δεκαετίες τον χώρο ανάμεσα στα καθίσματα αλλά και το μέγεθος των θέσεων. Στα πρώτα Boeing 707, που μπήκαν στην κυκλοφορία το 1958, οι θέσεις απείχαν μεταξύ τους 86 εκατοστά και παρέμειναν έτσι σχεδόν μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα. Σήμερα το «ψυχολογικό» όριο της ελάχιστης απόστασης μεταξύ των καθισμάτων (κάτω από το οποίο οι επιβάτες εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια και ενδέχεται να προτιμήσουν άλλη εταιρεία), είναι τα 76 εκατοστά. Παρ’ όλα αυτά, αρκετές εταιρείες χαμηλού κόστους μείωσαν την απόσταση ακόμα και στα 71 εκατοστά.
Παράλληλα σε μεγαλύτερα αεροπλάνα οι τρεις θέσεις στη μέση του θαλάμου επιβατών έγιναν τέσσερις καθώς το πλάτος των καθισμάτων μειώθηκε κατά τουλάχιστον τέσσερα εκατοστά, ενώ συρρικνώθηκαν και οι βραχίονες για τα χέρια – γεγονός που οδήγησε και σε κλιμάκωση του λεγόμενου πόλεμου του αγκώνα (elbow war) μεταξύ των επιβατών. Ειδικά στις ΗΠΑ, μάλιστα, η συρρίκνωση των καθισμάτων σημειώνεται καθώς οι επιβάτες «φουσκώνουν» με το πέραμα του χρόνου. Οπως εξηγούσε ο Πολ Χάντσον, πρόεδρος της οργάνωσης Flyers Rights για τα δικαιώματα των επιβατών, τα καθίσματα στις ΗΠΑ «σχεδιάστηκαν για ανθρώπους με μέσο βάρος 77 κιλών ενώ τώρα ο μέσος Αμερικανός αγγίζει τα 90,7 κιλά».
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου