Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν είναι ένας στοχαστής, ο οποίος κατά το τελευταίο διάστημα της πανδημίας του κορονοϊού έχει πάει με εντυπωσιακό τρόπο ενάντια σε έναν κυρίαρχο και αυτονόητο τρόπο σκέψης με θάρρος ή και με θράσος. Όταν...
ενίοτε διαψεύδεται η αρχική του υποτίμηση της επιδημίας μπορεί να καλύπτεται υπό τη δικαιολογία ότι δεν είναι ένας ειδικός επιστήμονας, ώστε να κάνει υπολογισμούς για την επικινδυνότητα του ιού, αλλά από τη σκοπιά της δικής του σπουδής ασχολείται με το πώς συστήματα εξουσίας εκμεταλλεύονται ακόμη και φυσικά φαινόμενα για να εμπεδωθούν περαιτέρω.
Μια ενδιαφέρουσα έννοια στις πρόσφατες συνεντεύξεις του Τζόρτζιο Αγκάμπεν είναι αυτή της «αντικειμενικής συνωμοσίας», όταν δεν υπάρχει ένα αναγνωρίσιμο υποκείμενο, το οποίο καθοδηγεί την εξέλιξη της Ιστορίας, αλλά οι κυβερνήσεις της ασφάλειας έρχονται να εκμεταλλευτούν μια πληθώρα ετερόκλητων γεγονότων, ακόμη και βιολογικών, για να οδηγήσουν σε ένα από καιρό επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο ρηξικέλευθος χαρακτήρας της σκέψης του θέτει υπό διερώτηση ακόμη και κάτι το θεωρούμενο ως εντελώς αυτονόητο, ήτοι γιατί έχουμε βάλει την υγεία ως το απόλυτο κριτήριο του πολιτισμού μας. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια πτώχευση σε σχέση με παλαιότερους πολιτισμούς, όπου μπορεί να υπήρχε ένα θρησκευτικό ή πολιτικό όραμα που προέβαλλε αξίες ανώτερες από τη γυμνή επιβίωση. Σήμερα, αντιθέτως, η επιβίωση θεωρείται ως αυτοσκοπός. Η Ιατρική ως μια συνολική τέχνη που αποτελεί την πραγματιστική εκδοχή της Βιολογίας έχει αντικαταστήσει την πρωτοκαθεδρία της Θεολογίας ως μιας συνολικής τέχνης που αποτελούσε τη σωτηριολογική εκδοχή της Φιλοσοφίας κατά τον Μεσαίωνα. Η υγεία από δικαίωμα γίνεται καθήκον υπευθυνότητας.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Διονύση Σκλήρη, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου