Κώστας Μητσοτάκης: Επέτειος...

 "Η Δημοκρατική Παράταξη, την οποία μαχαίρωσε, σιώπησε και σιωπά"...
Ο αποθανών δεδικαίωται. Ακόμη και αν είναι πολιτικός. Αλλά αν είναι πολιτικός η δικαίωσή του ισχύει όπως για όλους τους άλλους: για την παρουσία του στο Ύψιστο.

Οι...
πράξεις του ως δημοσίου προσώπου θα κριθούν από την Ιστορία- για να δικαιωθούν ή όχι. Ως τότε βρίσκονται αποθηκευμένες στη συλλογική μνήμη- που δεν παραχαράσσεται από τις σύγχρονες μεθόδους πολιτικού μάρκετινγκ.

Αν θέλει κάποιος να μάθει ποιος ήταν ο Κώστας Μητσοτάκης δεν έχει παρά να περπατήσει στην οδό Σταδίου και να ζητήσει από τα πλακάκια των πεζοδρομίων της να θυμηθούν τι φώναζαν -πριν από 35 χρόνια- γι’ αυτόν οι διαδηλωτές στην Αποστασία- της οποίας υπήρξε αρχιτέκτονας.

Ας μην τα επαναλάβουμε. Υπάρχουν αποτυπωμένα στις εφημερίδες της εποχής, για όποιον δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι τα πλακάκια έχουν μνήμη.

Τρία χρόνια από το θάνατο του Μητσοτάκη, η οικογένειά του έκανε δηλώσεις απότισης φόρου τιμής. Σεμνά. Δεν είπαν τίποτε υπερβολικό.

Αλλά και υπερβολή να είναι, καθόλα σεβαστό όταν το λένε τα παιδιά του και οι φίλοι του. Άλλωστε από τα τελευταία χρονιά της ζωής του είχε αρχίσει μια εκστρατεία ιστορικής αποκατάστασης του ανδρός.

Η Δημοκρατική Παράταξη, την οποία μαχαίρωσε, σιώπησε και σιωπά. Άλλοι από σεβασμό και άλλοι από αδιαφορία. Μερικοί και από μεταμέλεια.

Κάποιοι που έτρωγαν ξύλο στα Ιουλιανά έδωσαν συγχωροχάρτι. Άλλοι έγιναν οπαδοί του γιου του. Έτσι η αλήθεια της επικαιρότητας έμεινε να διαμορφώνεται από τον ίδιο.

Ταυτόχρονα ένας μηχανισμός παραπληροφόρησης -σε βαθμό ιστορικής παραποίησης-, τον λιβάνιζε στα ΜΜΕ ως σπουδαίο πολιτικό άνδρα, εθνικού διαμετρήματος, τον οποίο τελικά δεν άφησαν να σώσει την πατρίδα, ως αρχηγός της Δεξιάς πλέον.


Μόλις τρία χρόνια πρωθυπουργός έκανε. Ούτε ο Καποδίστριας να ήταν.

Ο Μητσοτάκης υπήρξε πράγματι μεγάλος πολιτικός. Ακριβέστερα μεγάλος παίκτης της πολιτικής. Πολύπειρος, ανθεκτικός, ευέλικτος με έντονη σκηνική παρουσία και χαλύβδινη βούληση.

Αλλά υπήρξε πολιτικός που έβλαψε την Ελλάδα και τη Δημοκρατία, από τη στιγμή που ενεπλάκη στο ανοσιούργημα της ανατροπής μιας λαοπρόβλητης κυβέρνησης- ανοίγοντας το δρόμο για τη χούντα και τα δεινά της.

Ότι αργότερα πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα από τον Σαμαρά, που μαχαίρωσε και αυτόν πισώπλατα, ανήκει στα παιχνίδια της μοίρας.

Η προσπάθεια ιστορικού ξεπλύματος του ανθρώπου τον οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήρισε «Εφιάλτη της Δημοκρατίας» κορυφώθηκε από το ίδιο. Με την αφήγηση του βίου του στον Αλέξη Παπαχελά, για να γίνει βιβλίο μετά το θάνατο του.

Έγινε σε δυο τόμους από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Όταν δεν ζούσε ούτε ο ίδιος ούτε κανένας άλλος , για να αξιολογήσει όσα έλεγε.

Σ’ αυτή την αφήγηση η μέριμνά του είναι να αναδείξει τον εαυτό του στον μεγαλύτερο πολιτικό του 20ου αιώνα μετά το Βενιζέλο. Και πάντως μεγαλύτερο από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Στον δεύτερο τόμο του βιβλίου «Ο Κ. Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια» τους καθυβρίζει ανιστόρητα, προσβάλει τη μνήμη τους και μειώνει το έργο τους.

Η Ιστορία όμως ό,τι είναι να γράψει για τον Μητσοτάκη, θα το γράψει. Οι ωραιοποιήσεις δεν το αλλάζουν. Και η Ιστορία πάντα αποδίδει σε όλους ό,τι τους αξίζει.


Στην τρίτη επέτειο από τον θάνατο του Κώστα Μητσοτάκη η Ντόρα και ο Κυριάκος μίλησαν ως παιδιά του με συγκίνηση και περηφάνια για τον πάτερα τους.

Έτσι κι αλλιως ο ένας από τους δυο τον διαδέχθηκε, όπως ήθελε ίδιος και θα ήταν περήφανος και ο ίδιος αν έβλεπε το γιο του πρωθυπουργό. Ανθρώπινο και δικαιωματικό.

Ότι από την άλλη παράταξη δεν έγιναν τα ίδια το 2019 για να τιμηθούν τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι απλώς μια θλιβερή υστέρηση.

Στην επέτειο θανάτου του Μητσοτάκη η κρατική τηλεόραση υπενθύμισε ότι οι εκπλήξεις γι’ αυτόν δεν τελειώνουν ποτέ. Με την προβολή της ταινίας «Ορεινή συμφωνία» που γυρίστηκε στα πλαίσια της καμπάνιας για τη δικαίωση» του.

Η οικογένεια του οι φίλοι του, οι οπαδοί, του είπαν στο φακό, ό,τι ένιωθαν και ό,τι έπρεπε να πουν. Ουδείς ψόγος. Αλλά μίλησαν και άλλοι, ντυμένοι «αντίπαλοι» για να δένει η καθολική «αναγνώριση».

Ανάμεσα στις αφηγήσεις ο Μίμης Ανδρουλάκης έδειξε ότι αδυνατεί να ξεπεράσει το ΄89. Ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος βρήκε ότι το 1965 ο Μητσοτάκης «επέδειξε τόλμη».

Και ανάμεσά τους η Άννα Διαμαντοπούλου – άσχετη ιστορικά. Ανατραφείσα στο φυτώριο του -χειρότερου -ΠΑΣΟΚ προκάλεσε τα χειρότερα συναισθήματα όταν μες την καλή χαρά τον δοξολούσε και αποκάλυψε ότι ο μακαρίτης υπήρξε… δάσκαλος της!

Πολλούς δάσκαλους είχε αυτή κοπέλα, που όπως φαίνεται είναι σαν την Κόκα -κόλα: «Πάει με όλα». Ίσως γι’ αυτό βρήκε εκεί καταφύγιο μετά την αποδοκιμασία της από τον κόσμο -και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Μια αδιάντροπη συμβολή υπέρ του ανθρώπου που πολέμησε όσο κανείς άλλο το κόμμα που την εξέθρεψε και αντιστρόφως.

Ο Μητσοτάκης σημάδεψε με τη δράση του στο προσκήνιο και κυρίως στο παρασκήνιο την πολιτική ζωή της χώρας για μισό αιώνα.. Ήταν αυτό που έλεγαν στην Ιταλία για τον Ανδρεότι: τόσο ικανός ώστε είναι ικανός για όλα.

Με αυτή την ικανότητα εξελίχθηκε σε αρνητικό πρότυπο για την πολιτική και τους πολιτικούς. Υπάρχουν γεγονότα, μαρτυρίες και ντοκουμέντα που το αναδεικνύουν.

Θα τα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος. Οι υμνογραφίες του παρόντος απλώς θα ξεχαστούν. Μαζί με αυτούς που προσπαθούν από χρόνια, να καθαγιάσουν έναν πολιτικό που έλεγε ότι τα πάει καλά με όλους, αλλά καλύτερα τα πήγαινε με τους δαίμονες.

Γ. Λακοπουλος (anoixtoparathyro.gr)