Πού τους βρίσκουν, ρε;...

 Είναι εξαιρετικά απαίσιο για τον γραφιά να ξέρει αυτό που ξέρω κι εγώ τώρα (που ξεράδια μου δηλαδή): πως αν δεν ανατραπεί το γεγονός για το οποίο γράφει, ει δυνατόν πριν ακόμη πάει η σελίδα για τύπωμα, ίσως και να είναι πολύ αργά. Και αν είναι...
πολύ αργά, κακό χρόνο να ‘χουν! Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι ούτε (μόνο) στην κ. Νικολάου, ούτε (μόνο) στην κυβέρνηση (ολόκληρη - χωρίς κανέναν σε κατάσταση εξαίρεσης). Κυρίως αναφέρομαι στους νοικοκυραίους, που με την ανοχή και την ενοχή τους μάς έχουν νοικοκυρέψει κανονικά και μας έχουν πρήξει με το «κανονικά» τους και ώς εδώ είμαι! Και γιατί; Για να κάνει τα κουμάντα της η κ. Σοφία Νικολάου, γ.γ. «Εγκληματικής» Πολιτικής - γιατί περί αυτού πρόκειται και τα περί αντιεγκληματικής πολιτικής να τα λένε εκεί που τους παίρνει. Εμείς δώσαμε!

Πού τους βρίσκουν, ρε; Ενας κι ένας είναι οι «άξιοί» τους. Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο η κ. Νικολάου, εν ενεργεία στρατιωτικός δικαστής και ο κ. Τσιαχρής, διοικητής της προσφυγικής δομής Πύργου. Και εκδιδόμενος συγγραφέας στην Εταιρεία της Θούλης, με σήμα τη σβάστικα (όταν ήταν στη μόδα - όχι τώρα)... Πού τους βρίσκουν, ρε;

Ολα τα λέει ο Βασίλης Δημάκης στην πρόσφατη επιστολή του, που όσο δεν αντέχω να διαβάζω, τόσο το κάνω: «Ο άνθρωπος, κ. Νικολάου, πεθαίνει μια φορά και όχι δύο-τρεις-τέσσερις και δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα εσείς σχεδιάζετε» γράφει. Σε όλους εμάς τα λέει, τους νοικοκυραίους, που δίνουμε εξουσία σε όσους θέλουμε να μοιάσουμε... Αν δεν είμαστε ήδη χειρότεροι από δαύτους.

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr