Πρακτικό, ή αγχώδες, μέτρο που καταπατά την ιδιωτικότητα;...
Τον περασμένο μήνα, τα παγκόσμια downloads για εφαρμογές ‒όλες για συναντήσεις ατομικές ή ομαδικές με βιντεο-εικόνα σε πραγματικό χρόνο‒ όπως το Zoom, το Houseparty και το Skype είχαν πάνω από 100% αύξηση.
Ειδικά το Zoom, λίγο πριν από...
το τέλος Μαρτίου, βρέθηκε να είναι το πιο δημοφιλές application γενικά. Η απομόνωση και ο εγκλεισμός στο σπίτι ανάγκασαν πολύ κόσμο να τα κατεβάσει, προσπαθώντας να αντικαταστήσει τη διά ζώσης επικοινωνία, οργανώνοντας πολυπρόσωπα εικονικά meetings μέσα από παράθυρα που για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ήταν σαν τα «Τετράγωνα των Αστέρων» χωρίς τη Μαρία Αλιφέρη και χωρίς το «σας αγαπώ».
Επαγγελματικά ραντεβού και συσκέψεις, μαθήματα και εκπαιδευτικά προγράμματα, ακόμα και συνεδρίες ψυχοθεραπείας και ψηφιακά πάρτι με συναντήσεις φίλων που προσπαθούν να δημιουργήσουν εικονικά την αίσθηση της παρέας, όλα είναι μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα που δημιούργησε ο περιορισμός στο σπίτι. Πανδημία δεν είχε ξαναζήσει καμία γενιά.
Οι βιντεοκλήσεις δεν ήταν κάτι νέο, το Skype, το WhatsΑpp και το FaceΤime χρησιμοποιούνταν εδώ και χρόνια για να βλέπει ο ένας τον άλλον, αλλά ποτέ δεν είχε υπάρξει τόσο μεγάλη ανάγκη για τη χρήση τους και δεν ήταν ο μόνος τρόπος για να έχεις εικόνα των συγγενών, των φίλων, των συνεργατών.
Η πανδημία δημιούργησε την ανάγκη για βιντεοκλήση και η ανάγκη έφερε και προβλήματα. Για πολύ κόσμο αυτή η εικονική συνάντηση είναι ευλογία, βλέπουν πρόσωπα που είναι μακριά, ηλικιωμένους συγγενείς που δεν επιτρέπεται να επισκεφτούν, φίλους με τους οποίους θέλουν να μοιραστούν, ώρες ατελείωτες, ασήμαντες στιγμές, όπως το μαγείρεμα ενός φαγητού ή το χαζολόγημα που θα έκαναν και όταν θα συναντιούνταν.
Για άλλους είναι τρόμος και άγχος ‒ πέρα από λόγους προστασίας είναι και οι προβληματισμοί που εμφανίστηκαν για την καταπάτηση της ιδιωτικότητας. Είναι πολύ βίαιο να εισβάλει ο άλλος στο σπίτι σου, έστω και εικονικά.
Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που οι εικόνες των βίντεο είναι ψηφιακά κωδικοποιημένες και αποκωδικοποιημένες, τροποποιημένες και προσαρμοσμένες, κομματιασμένες και αναδημιουργημένες, προκαλεί κάθε είδους σφάλματα: μπλοκάρισμα, πάγωμα εικόνας, θόλωμα, αστάθεια και αποσυντονισμένο ήχο.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι φτιαγμένος για παρόμοιες καταστάσεις και για τέτοιου είδους κενά, οπότε δημιουργείται ενόχληση και ανησυχία. Οι ψυχολόγοι, οι μηχανικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών και οι νευροβιολόγοι λένε ότι η παραμόρφωση και η καθυστέρηση που υπάρχουν στην επικοινωνία μέσω βίντεο καταλήγουν να σε κάνουν να αισθάνεσαι περισσότερο απομονωμένος, νευρικός και αποκομμένος από ό,τι πριν από τη βιντεοκλήση.
Χίλιες φορές να χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνο. Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που οι εικόνες των βίντεο είναι ψηφιακά κωδικοποιημένες και αποκωδικοποιημένες, τροποποιημένες και προσαρμοσμένες, κομματιασμένες και αναδημιουργημένες, προκαλεί κάθε είδους σφάλματα: μπλοκάρισμα, πάγωμα εικόνας, θόλωμα, αστάθεια και αποσυντονισμένο ήχο.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι φτιαγμένος για παρόμοιες καταστάσεις και για τέτοιου είδους κενά, οπότε δημιουργείται ενόχληση και ανησυχία. Εξαρτάται από το πώς το προσλαμβάνει κανείς ‒ μπορεί να μην του δημιουργηθεί καμία παρενέργεια, είναι και θέμα διάθεσης και χαρακτήρα. Έξι συνεργάτες της LiFO έζησαν λίγο ή πολύ με τις βιντεοκλήσεις και καταγράφουν την εμπειρία τους.
H ομάδα της LiFO σε zoom call την περίοδο της καραντίνας.
Η νέα εικονική πραγματικότητα Μέσα στις πολλές μας συνήθειες, δραστηριότητες και σταθερές που αναποδογύρισε η καραντίνα ήταν και η «κατάργηση» του άλλου ως φυσικής παρουσίας. Οι επικοινωνίες και οι συνεννοήσεις με φίλους, γνωστούς, συνεργάτες και συναδέλφους μεταφέρθηκαν όλες είτε στο τηλέφωνο είτε σε ψηφιακές εφαρμογές που έχουν το πλεονέκτημα της ζωντανής εικόνας, όπως το Skype, το Zoom και το fb messenger.
Πολύ περισσότερο μάλιστα σε αυτές των οποίων η χρήση διευρύνθηκε και πολλαπλασιάστηκε στην Ελλάδα και διεθνώς, όχι μόνο γιατί πλεονεκτούν από πλευράς δυνατοτήτων αλλά και επειδή δίνουν την αίσθηση της ζωντανής συνομιλίας, της ζωντανής επαφής.
Για ένα φύσει κοινωνικό ον όπως είναι ο άνθρωπος, τα τελευταία αυτά συνιστούν ζωτική ανάγκη για τον επιπλέον λόγο ότι μια διά ζώσης συνομιλία είναι πολύ πιο αποκαλυπτική για τα συναισθήματα, τις προθέσεις, ακόμα και τις μύχιες σκέψεις του συνομιλητή μας. Ειδικά αν δεν είναι κολλητός μας φίλος ή η σχέση μας, πρόσωπα που ξέρουμε, υποτίθεται, απέξω κι ανακατωτά, που και με αυτά ακόμα η ζωντανή επικοινωνία ως προσομοίωση μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει και στα social media.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου