Είναι γνωστή η προβληματική σχέση του Έλληνα πολίτη με το Ελληνικό κράτος. Η αμφίδρομη αυτή σχέση διακρίνεται από...
εκατέρωθεν εχθρότητα και καχυποψία. Αιτία φυσικά γι'αυτήν τη σχέση είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις και η δομημένη πελατειακή τους λογική. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ που εκμεταλλεύθηκε την γεννημένη από την περίοδο των μνημονίων λαϊκή υποστήριξη για να αποκτήσει τον πολυπόθητο θώκο, δείχνοντας αρχικά ένα πρόσωπο κοντά στην τάξη που υποτίθεται εκπροσωπούσε, κατέληξε εν μέσω πανικού για την επερχόμενη επάνοδο της ΝΔ, στον εκφυλισμό των ταξικών του διεκδικήσεων του στο παραδοσιακό κυνήγι ψηφουλακίων. Το κυνήγι αυτό αναμένεται να ενταθεί στην επόμενη περίοδο μέσω της πολυδιαφημισμένης “διεύρυνσής” του.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η διαχρονική πελατειακή αντιμετώπιση των πολιτών, τους μετατρέπει σε επαγγελματίες ψηφοφόρους ανάγοντας το συλλογικό συμφέρον σε ατομικό. Έτσι ο ψηφοφόρος μπροστά στην κάλπη συμπεριφέρεται όπως μπροστά σε μια συνέντευξη αναζήτησης εργασίας, που θα τον οδηγήσει σε μια καλυτέρευση ποιότητας της ζωής του, χωρίς κανένα ταξικό πρόσημο.
Από τη στιγμή που ο ψηφοφόρος απομονωθεί από τα συλλογικά του χαρακτηριστικά, όλα πλέον είναι εύκολα για το κράτος και την χειραγώγησή του. Το αποδοτικότερο όχημα για τον έλεγχο του πολίτη είναι ο φόβος. Η είσοδος του φόβου στην καθημερινότητα του πολίτη γίνεται συνήθως από επαϊοντες, επιστημονικές επιτροπές, πεφωτισμένους ειδικούς, μέσω της επίκλησης γενικότερα μιας αριστοκρατικής ελίτ, που διαθέτει την αποκλειστικότητα της γνώσης της απόλυτης αλήθειας.
Σε ότι περιγράψαμε παραπάνω δεν έχει φανεί η συνταγματικά και ηθικά επιβεβλημένη προνοιακή ευθύνη του κράτους απέναντι στον πολίτη. Η ευθύνη αυτή χάνεται πίσω από τις πράξεις ή την επίκληση των πράξεων των εκάστοτε “τρομοκρατών”, “μπαχαλάκηδων” και τελευταία των “ανεύθυνων και απείθαρχων πολιτών” και εκφυλίζει τα χαρακτηριστικά της σε αυτά της “ασφάλειας”.
Όσο περισσότερη η επικαλούμενη ανάγκη παροχής ασφάλειας από ένα ανεύθυνο κατά τα λοιπά κράτος, τόσο μεγαλύτερος ο φόβος και τόσο μεγαλύτερος ο έλεγχος των πολιτών, που πλέον θυσιάζουν και αυτά τα χαρακτηριστικά του ιδιοτελώς ορμώμενου “επαγγελματία ψηφοφόρου” στο βωμό της αναζήτησης του τρόπου επιβίωσής του. Ο πόλεμος είναι η κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει την πιο βίαια και αιφνίδια απειλή κατά της ζωής, για τον λόγο αυτό υφίσταται και η συχνή επίκληση της λέξης αυτής στις μέρες μας.
Ο πόλεμος είναι μια λέξη όμως που πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ από αυτούς που καλούνται να τον αντιμετωπίσουν θεσμικά. Μπορούμε να δικαιολογήσουμε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και τον Πρωθυπουργό που την χρησιμοποιούν για τους παραπάνω λόγους που αναφέραμε, χωρίς και οι ίδιοι να γνωρίζουν ακριβώς τη σημασία της, όμως η χρήση της δεν δικαιολογείται από τους επαϊοντες, που θα τους εισηγηθούν την μεταβολή μιας κατάστασης της Πολιτείας από την ειρηνική περίοδο σε κατάσταση κρίσης ή πολέμου.
Ο υφυπουργός Άμυνας ως πρώην Αρχηγός ΓΕΣ είναι υποχρεωμένος να διακρίνει σαφώς τις καταστάσεις αυτές, η μεταβολή των οποίων και κυρίως ο χρόνος κήρυξής τους είναι καθοριστικός για την έκβαση των προσπαθειών και επισύρουν ένα πλήθος νομικών συνεπειών που αφορούν στο Διεθνές δίκαιο. Η έκφραση “πόλεμος χωρίς σφαίρες” δεν χρησιμοποιείται από κάποιον που έχει την ευθύνη της εισήγησης προς την κήρυξή του από τον ΠτΔ ,εκτός αν έχει άλλους στόχους ή αν δεν ξέρει τί λέει. Το τελευταίο ίσως να έχει να κάνει με την απειρία του σε πολεμικές επιχειρήσεις ή και με την πρόσφατη σύγχυση που ο συγκεκριμένος βρισκόταν, στην προσπάθειά του να αποδείξει αν ο μεταπτυχιακός τίτλος του ανήκε σε αυτόν των Master of Arts ή Master of Science.
Η αύρα του Υφυπουργού Άμυνας είναι διάχυτη στη κυβέρνηση Μητσοτάκη που αναγνωρίζει την χρησιμότητά της σε καιρούς δύσκολους και σε προβλήματα που ανακύπτουν και στα οποία οι ενδεικνυόμενες λύσεις που πρέπει να δοθούν βρίσκονται εκτός της λογικής της. Έτσι προκύπτουν τα φαιδρά πλωτά φράγματα, τα οποία εξυπηρετούν μόνο την ανάγκη συντήρησης του αφηγήματος περί προστασίας των θαλάσσιων συνόρων, σε μια κυβέρνηση που έχει επιλέξει την αστυνόμευση ως την μόνη λύση στο θέμα του προσφυγικού/ μεταναστευτικού, αλλά και οι “αύρες” και οι μεραρχίες των ΜΑΤ στη Σάμο και στα νησιά του Αιγαίου που φτάνουν εκεί βράδυ και φεύγουν από εκεί βράδυ. 'Αραγε τί γίνεται τώρα που οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι των νησιών βρίσκονται σε καραντίνα με την συνέχιση των έργων κατασκευής των κλειστών δομών προσφύγων – μεταναστών στα νησιά και στις άλλες περιοχές της Χώρας;
Η έλλειψη οράματος και η ανικανότητα στην επιλογή εναλλακτικών λύσεων, είναι αυτές που οδηγούν τις Ελληνικές κυβερνήσεις στην πυροσβεστική επιλογή μοναδικών λύσεων ή μονοδρόμων όπως, πλέον, συχνά αυτές χαρακτηρίζονται.
Στην περίπτωση του κορονοϊού αυτές οι μοναδικές λύσεις αποκτούν το προσωπείο της μοναδικής αλήθειας με την επίκληση προσομοιώσεων από αλγόριθμους διασποράς του ιού, που έχουν όμως ως εισόδους, χαρακτηριζόμενα από πολλούς, ανακριβή δεδομένα, γεγονός που αποκρύπτεται τεχνηέντως, καθότι στις περιπτώσεις προσομοιώσεων ισχύει ότι αν εισάγεις στο σύστημα σκουπίδια, βγάζεις σκουπίδια ως αποτέλεσμα, ή αλλιώς “shit in shit out (SISO)”.
Ωστόσο ακόμα και κάτω από τις συνθήκες αυτές θα ήταν χρήσιμες κάποιες παράλληλες προσομοιώσεις που αφορούν στην Ελληνική οικονομία, όπως αυτές των δοκιμών αντοχής των τότε Ελληνικών τραπεζών της εποχής του δήθεν “4%. ανάπτυξης” του Κώστα Καραμανλή. Stress tests τα έλεγαν και μας επιβεβαίωναν την “θωρακισή μας” εναντίον της επερχόμενης λαίλαπας της λιτότητας.
Θα έπρεπε λοιπόν να υπάρχουν και άλλες λύσεις και μέθοδοι ως απόρροια αλληλοσυνδεόμενων πρωτοβουλιών οι οποίες όμως για τον Υπουργό ανάπτυξης και το οικονομικό επιτελείο δεν αποτελούν αντικείμενο. Χαρακτηριστικά ο Άδωνις είχε πει από βήματος της ΒτΕ, στις 2 αυτού του μήνα κατά τη συζήτηση για την εξαίρεση των παραγωγών προϊόντων για τις λαϊκές αγορές από την απαγόρευση της μετακίνησής τους μεταξύ περιφερειών ότι, “δεν αναλαμβάνω την ευθύνη της λήψης απόφασης σε ένα θέμα που άπτεται της δημόσιας υγείας”.
Η μοναδική λοιπόν λύση και η απόλυτη αλήθεια είναι αυτή που προέρχεται από τις προσομοιώσεις διασποράς του ιού και απευθύνεται σε ένα τρομοκρατημένο ακροατήριο πολιτών και υγειονομικών που έχουν αντιμετωπίσει τον εκφυλισμό του συστήματος υγείας. Ένα σύστημα, που υπολείπεται σε θέσεις ΜΕΘ υποτετραπλάσια από τις ανάγκες και που αντιμετωπίζει με καχυποψία την πολιτική της κυβέρνησης, που προάγει τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και τη μετάθεση του κέντρου βάρους της φροντίδας για την υγεία στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, χρησιμοποιώντας τον πρωθυπουργό σε ρόλο διαφημιστή τους. Η ανεξέλεγκτη εξάπλωση του ιού θα οδηγούσε σε κατάρρευση το ήδη πληγωμένο σύστημα υγείας. Την ευθύνη αυτή δεν μπορούσαν να αναλάβουν οι αιρετοί της κυβέρνησης, γι'αυτό ο ρόλος ανετέθη στους τεχνοκράτες.
Έτσι ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς, μη αιρετοί αλλά τεχνοκράτες, ανέλαβαν την ευθύνη της διάδοσης της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας, βάσει της μονομερούς υγειονομικής και μόνο, εξέτασης των επιπτώσεων του κορωνοϊού, αυτής της αναγκαιότητας του περιορισμού των (συνταγματικών) ελευθεριών των πολιτών. Ο Χαρδαλιάς μάλιστα αναβαθμίστηκε σε πολιτικό πρόσωπο από εκτελεστικό όργανο της κυβέρνησης, γεγονός μάλλον ατυχές, γιατί η κυβέρνηση γίνεται συνεργός με τη βούλα, στην επερχόμενη επιβολή του μνημονίου που μαθηματικά θα ακολουθήσει μετά το τέλος της υπόθεσης κορωνοϊός.
Η ευθύνη αυτή θα επιμεριστεί από την κυβέρνηση και στον συμπαθητικό κύριο Τσιόρδα, του οποίο το προσηνές πρόσωπο, θα αποτελέσει το επόμενο προσωπείο της λιτότητας. Η ανάγκη επιβολής επιπλέον μέτρων λιτότητας, θα έρθει σαν αποτέλεσμα της αύξησης της χρεοκοπίας των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων και θα επιβαρύνει επιπλέον τον Έλληνα πολίτη, που πολύ πριν από τον κορωνοϊό ζούσε με ασταθή εισοδήματα και ελαστικές σχέσεις εργασίας, που εκφύλιζαν την εργασία σε απασχόληση και την απασχόληση σε απασχολησιμότητα, οδηγώντας τον στο μονοπάτι της ανεργίας και στον επερχόμενο βαθύ υφεσιακό κύκλο της παγκόσμιας οικονομίας.
Το πρόβλημα για τον Έλληνα πολίτη είναι ότι όλα τα παραπάνω που αφορούν στην εργασία, συμπλέουν με τις απόψεις και θέσεις της κυβέρνησης, που εστιάζει εμμονικά στις χρηματοπιστωτικές αγορές, που παρέχουν “φιλάνθρωπα” έκτακτα δάνεια σε χώρες σαν την Ελλάδα με αδύναμα εθνικά συστήματα υγείας. Μιας κυβέρνησης που διακατέχεται από αντί-επιστημονικές ιδεοληψίες περί της ελάχιστης κρατικής παρέμβασης. Η κυβέρνηση της ΝΔ, πιστή στην απόλυτη αλήθεια του δόγματος “laissez faire”, το μοναδικό που έχει να κάνει στον τομέα της οικονομίας είναι να μείνει άπραγη. Τα θύματά μας από τον ιό, ότι και να γίνει, δεν πρόκειται να φτάσουν αυτά της Ιταλίας, για πολλούς λόγους και οι πιθανότητες γι'αυτό και το πολιτικό κόστος, μειώνονται περαιτέρω, όσο διαρκεί η καραντίνα.
Σαν αποτέλεσμα της απραξίας της, το ανθρώπινο δυναμικό θα γίνει φθηνότερο και πιο «ευέλικτο» στα πρότυπα της απασχολησιμότητας. Συνεπώς για την κυβέρνηση της ΝΔ, η πανδημία λειτουργεί ως ευκαιρία για την προαγωγή ευέλικτων μορφών απασχόλησης εκ περιτροπής εργασίας, παράτασης του εργασιακού ωραρίου, χωρίς έλεγχο τηλε-εργασίας, νομιμοποίησης των παράνομων απολύσεων και τηλε-εκπαίδευσης σε μερική αποκατάσταση της πολιτικής της βλάβης λόγω της ανεκπλήρωτης δέσμευσής της για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος περί Δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τέλος υποτιμούνται οι κρίσιμες υποδομές της Χώρας και γίνονται περισσότερο ελκυστικές στον μέλλοντα επενδυτή στη λογική του “αναπτυξιακού νόμου” ή άλλως “νόμου ξεπουλήματος” του Γεωργιάδη.
Η εκατέρωθεν προβληματική σχέση Έλληνα πολίτη και Ελληνικού κράτους οφείλεται και στην διαχρονικά αποτυχημένη κυβερνητική επιλογή του μίγματος πολιτικής και τεχνοκρατίας, κατά την επιλογή των εκάστοτε στρατηγικών. Στην παρούσα φάση είναι καθαρό ότι το πρόταγμα ανήκει στους τεχνοκράτες και θα ήταν σε κάποιο βαθμό αποδεκτό εάν οι τεχνοκράτες δεν εκπροσωπούσαν την μία μόνο πλευρά της λύσης και μάλιστα αυτή που στο τέλος, μετά από μια σειρά σοβαρών δοκιμασιών, θα ωφεληθεί περισσότερο μαζί με τα κάθε λογής μονοπώλια, κυρίως των φαρμακευτικών εταιρειών.
΄Αλλοι που ωφελούνται εξ αντανακλάσεως, είναι τα ΜΜΕ που με τον εγκλεισμό του κόσμου, έχουν αυξήσει την πελατεία τους και παίζουν τον ρόλο του χωροφύλακα συμπλέοντας με την αύρα του Υφυπουργού Εθνικής Άμυνας και των υπόλοιπων συνεταίρων του. Είναι χαρακτηριστική η παρέμβαση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, η ηγεμονία του οποίου σε θέματα ασφάλειας φαίνεται να απειλείται από τον Στεφανή και τον Χαρδαλιά, Ο κ. Χρυσοχοϊδης έδωσε τα εύσημα στα τηλεοπτικά ΜΜΕ για την προβολή, με υπερβολικό τρόπο, της εικόνας συγχρωτισμού στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
Ο “πόλεμος” που εννοεί λοιπόν ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας είναι το εργαλείο που θα καθιερώσει στην κοινή γνώμη ποιό είναι το σωστό και το λάθος, τί θα μπορέσει να λεχθεί και τί όχι, στο πλαίσιο ενός ηρωϊκού αφηγήματος, που θα επιτύχει μια βαθιά εμπεδωμένη πειθαρχία και θα μετατρέψει μια προσωρινή κατάσταση εξαίρεσης, σε λογική μακροπρόθεσμη κανονικότητα.
Βοηθός στο έργο αυτό δίπλα στον μειλίχιο επιστήμονα είναι ο προαχθείς σε υφυπουργό κύριος Χαρδαλιάς που είχε δώσει σχετικό δείγμα γραφής για τις προθέσεις του, ως Δήμαρχος Βύρωνα, με τις προσπάθειές του για δημιουργία ταγμάτων πολιτοφυλακής. Ο κύριος Χαρδαλιάς φαίνεται να ζει τον μύθο του ως πανταχού παρών ¨κλιμακιάρχης” υφυπουργός, αναιρώντας με αυτόν τον τρόπο την ανάγκη της προαγωγής του και την κρισιμότητα της κατάστασης που επικρατεί στην Χώρα, καθότι στην περίπτωση πραγματικής κρίσης, ο επείγων χαρακτήρας για την αντιμετώπιση της κατάστασης και ο διατιθέμενος χρόνος, θα απαιτούσε την αντιμετώπιση των θεμάτων κεντρικά από το πολιτικό πρόσωπο, που έχει την ευθύνη του Εθνικού συντονισμού.
Η “αύρα” λοιπόν του Στεφανή, όπως αυτή εκφράζεται και από το Υφυπουργό πολιτικής προστασίας, επιτρέπει την κατασκευή και την επιλογή του ενός από τους δύο πόλους ενός “μανιχαϊστικού διπόλου”, ασφάλειας ή ελευθερίας και τελικά την αυταρχικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και την νομιμοποίηση της αντισυνταγματικής δράσης τους εναντίον “ανεύθυνων” ή “απείθαρχων” πολιτών, που αντιμετωπίζονται ως “εχθροί”.
Η παραπάνω τεχνοκρατική συμπεριφορά της εξουσίας, εφόσον αποτελεί επιλογή μιας μονήρους και μη πολιτικής αντίληψης της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση μιας υγειονομικής καθαρά κρίσης, κρύβει σοβαρούς κινδύνους για την ίδια τη Δημοκρατία.
Στην Δημοκρατία, στο πλαίσιο της συλλογικής ύπαρξης και της πολυπαραγοντικής εξέτασης των δεδομένων, τα δεινά και τα αγαθά μοιράζονται ακριβοδίκαια μεταξύ των πολιτών, χωρίς να προκαλείται φόβος, σε συνθήκες αμοιβαίας ευθύνης, ελευθερίας και αναλογικής ισότητας. Ο τυχόν επιχειρούμενος εκφυλισμός και διαστρέβλωση του προηγουμένου καταλήγει στον πολίτη / υπήκοο και παθητικό εκτελεστή κάθε εντολής της εξουσίας, κάτι που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από κανέναν μας.
Δημήτρης Παντελάτος
Απόστρατος Υποπτέραρχος (Ι). 2010 ήταν Διοικητής στο διεθνές αεροδρόμιο της Καμπούλ στο Αφγανιστάν και πριν την αποστρατεία του από τον Μάρτη του 2016 μέχρι το καλοκαίρι του 2017 ήταν επικεφαλής στο διυπουργικό Κεντρικό Επιχειρησιακό Όργανο Μετανάστευσης.
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου