Κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης... αδράνειας...

 Η Ιαπωνία φαίνεται να αποτελεί έναν ξεχωριστό πλανήτη σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας. Καθώς οι επιστήμονες απορούν με το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό θανάτων, σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες θα γνωρίζουμε αν...
αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή.

Ανταπόκριση Τόκιο

Tο απόγευμα της Τρίτης τηλεοπτικά συνεργεία και δεκάδες φωτορεπόρτερ συνωστίζονταν στην περίφημη διάβαση Σιμπούγια στο κέντρο του Τόκιο. Καθημερινά περνούν από εδώ περισσότερα από δύο εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ τις ώρες αιχμής περίπου 2.500 άτομα διασχίζουν τον δρόμο κάθε φορά που ανάβει το πράσινο φανάρι των πεζών.

Τα τηλεοπτικά συνεργεία είχαν στρέψει τις κάμερες προς τις γιγαντοοθόνες περιμετρικά της διάβασης και περίμεναν το διάγγελμα με το οποίο ο πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε θα κήρυσσε αρκετές περιοχές της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.


Η «είδηση» όμως δεν βρισκόταν στις γιγαντο-οθόνες αλλά ακριβώς από κάτω… στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους για καπνιστές, όπου δεκάδες άτομα συνωστίζονταν για να πάρουν μια τελευταία τζούρα πριν επιστρέψουν σπίτι. Καθώς το να σε δουν να καπνίζεις ενώ περπατάς στον δρόμο θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτο (ενώ μπορείς να το κάνεις σε εστιατόρια και μπαρ), οι καπνιστές προτιμούσαν να στοιβάζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα εν μέσω της χειρότερης πανδημίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα εδώ και εκατό χρόνια.


Τόκιο, 7 Απριλίου: περαστικοί παρακολουθούν σε ζωντανή μετάδοση το διάγγελμα του πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε

Το «θεαθήναι» είναι ίσως η λέξη που χαρακτηρίζει καλύτερα τη στάση της κυβέρνησης αλλά και της ιαπωνικής κοινωνίας εν γένει αυτές τις ημέρες. Για όσο διάστημα πίστευαν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα πραγματοποιηθούν κανονικά οι αναφορές στον κορονοϊό ήταν ελάχιστες. Τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται, ως εκ θαύματος, μία ημέρα μετά την ανακοίνωση της αναβολής των Αγώνων. Και πάλι όμως τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν ελάχιστα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε στην Ευρώπη, την Κίνα και τη Νότια Κορέα.

Ακόμη και η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης έγινε περισσότερο για να διευκολύνει τον κρατικό (βλ. γραφειοκρατικό) μηχανισμό να συντονίζει άμεσα τις ενέργειές του παρά για να καθορίσει τη συμπεριφορά των πολιτών. Το ιαπωνικό Σύνταγμα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δίνει ελάχιστες δυνατότητες στο κράτος να ελέγχει τις κινήσεις των πολιτών και πολύ λιγότερο να τους κρατήσει κλεισμένους στο σπίτι. Η αυστηρότερη «ποινή» που έχουν στη διάθεσή τους οι κυβερνήτες των επαρχιών της χώρας είναι να δημοσιοποιήσουν τα ονόματα των παραβατών – κάτι βέβαια που θεωρείται τόσο ατιμωτικό ώστε πολλοί Ιάπωνες θα προτιμούσαν ένα βαρύ χρηματικό πρόστιμο, αν όχι μια ποινή φυλάκισης.

Συμπτωματικά ή όχι, η κήρυξη αρκετών περιοχών σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αποφασίστηκε λίγα 24ωρα αφότου η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Τόκιο εξέδωσε μια διπλωματικά άκομψη ανακοίνωση στην οποία εξηγούσε ότι «η απόφαση της ιαπωνικής κυβέρνησης να μην πραγματοποιεί αρκετούς ελέγχους για τον κορονοϊό καθιστά δύσκολη την εκτίμηση της εξάπλωσης του ιού».

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου, πατήστε ΕΔΩ...