σε έχω στο μυαλό μου και σε μνημονεύουμε συχνά μες στη μέρα με το συνεργάτη μου που τριγυρνάμε την Ελλάδα και καταγράφουμε τις απείρου κάλλους ομορφιές της εν μέσω του...
κορωνοϊού, ο οποίος θαρρώ την κάνει ακόμη ομορφότερη γιατί έχει κλειδαμπαρώσει τις ασχήμιες της στο σπίτι.
Μόλις βρήκα χρόνο να σου γράψω μετά την αφορμή που μου έδωσες με τους χαρούμενους στο βόθρο.
Λοιπόν, να σου πω την αλήθεια μου, δε θέλω να τελειώσει όλο αυτό.
Δε θέλω να τελειώσει γιατί είναι από τις λίγες φορές που γελάω τόσο.
Από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που κοιμάμαι, δε σταματάω τα γέλια.
Είναι απίστευτο το ξεμπρόστιασμα που ο καθένας προκαλεί οικειοθελώς στον εαυτό του.
Και ακόμη καλύτερο είναι το γεγονος ότι όσοι εκφράζουν τις γνωμάρες τους κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να διεκδικούν πιστοποιητικό κοινωνικής επάρκειας και αλληλέγγυων φρονημάτων.
Αντί να αξιοποιήσουμε οι ξεφτιλισμένοι τα σόσιαλ για να συντονιστούμε τα εκμεταλλευόμαστε για να κάνουμε ένα ακόμη βήμα προς την ανέξοδη και εν τέλει ανώφελη αυτοπραγμάτωση.
Οι δεξιοί αυτές τις μέρες μου μοιάζουν με γκάνγκστερ στην ψυχή και οι αριστεροί με προλετάριους στη νοημοσύνη, η αισθητική αμφότερων παραμένει ενταγμένη στους ταγούς που υπαγορεύει η εκάστοτε λέρα ινφλουένσερ και το εκάστοτε ΜΜΕ που επιλέγουν να τους ενημερώνει.
Έγραψα προηγουμένως ότι το κείμενό σου ήταν η αφορμή να σου γράψω.
Δε φαντάζεσαι πόση οργή γέμισα καθώς το διάβαζα. Από εκείνη την περίεργη οργή που προκύπτει όταν ταυτίζεσαι με κάτι, την οργή που στρέφεται εναντίον του εαυτού, όπως κάποιοι που πληγώνουν κάποιον που αγαπάνε και έπειτα τον πληγώνουν ακόμη περισσότερο για να πληγώσουν ουσιαστικά τους ίδιους. Προπέτες της αγάπης.
Οργή γιατί mutatis mutandis βαδίζουμε σε terra incognita αλλά εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μη συμβαίνει και κάτι μωρέ.
Ελεύθεροι πολιορκημένοι γράφουν κάποιοι μούλοι.
Εδώ με τη Γώγου και τον Άσιμο γράφει μια άλλη χαμούρα που διαχειρίζεται μεγάλο πολιτιστικό ίδρυμα της περιφέρειας και δώσ’ του τα λάικς και οι καρδούλες.
“Κάνουμε διαδικτυακές πρόβες και οσονούπω ανεβάζουμε μια σπουδαία ψηφιακή περφόρμανς κι όχι άλλο ένα θέατρο κονσέρβα – το θέατρο αλλάζει κι εμείς πρωτοστατούμε”, γράφει μια άλλη γίδα που πρωτοστάτησε στα γεγονότα στο Σφεντόνα με τον Φαμπρ το ’15.
Επιχορηγείται διαρκώς, βλέπεις.
Μην αφήνεις τίποτε να σε γεμίζει οργή και τίποτε να σου προκαλεί οίκτο μου έλεγε ο παππούς μου που αύριο κλείνει τα 95 ο λεβεντόγερός μου. Προσπάθησε να τους κατανοείς όλους, συνέχιζε.
Ήταν καλός χριστιανός και μέχρι το κόκκαλο βασιλικός – η γιαγιά ήταν η α’ μοδίστρα της Φρίκης- αλλά ό,τι αρχή έχω από αυτόν την έχω.
Να αμφισβητείς μου έλεγε, να αμφισβητείς τα πάντα.
Τι σημαίνει παππού αμφισβητώ, ρωτούσα.
Ερευνώ, θέτω υπό εξέταση απαντούσε.
Και κυρίως να αμφισβητείς εσένα όσο πιο συχνά μπορείς, κατέληγε. Γιατί αυτό που σήμερα είναι δεδομένο αύριο μπορεί να είναι μια χίμαιρα.
Τώρα που έγραψα χριστιανός, σκεφτόμουν χθες με αφορμή μια ταινία που είδα πως το μήνυμα του Χριστού δεν ήταν ο Χριστός. Ήταν η επιλογή των πράξεων του, ήταν η επί της ουσίας αλληλεγγύη και η αγάπη.
Εγώ στην αγάπη προτάσσω τα σκατά. Αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει από αγάπη, δώσε του σκατά. Θα καταλάβει.
Συνειρμικά γράφω αγαπημένε, όπως κάνω μοντάζ και όπως ζω.
Αποφένια είναι η αυθόρμητη αντίληψη συσχετίσεων και νοημάτων γεγονότων άσχετων μεταξύ τους.
Αποφένια και σκατά.
Είσαι στο μυαλό μου.
Σου στέλνω και μια φωτό που τράβηξα στην Αγία Πετρούπολη και συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες.
Στη διάθεση σου για ό,τι
Με εκτίμηση
ν.
Υ.Γ. Η ταινία ονομάζεται The Platform, ισπανική παραγωγή του ’17. Δεν είναι πιο σκληρή από όσο σκληρός είναι ο κήπος των απολαύσεων του Μπος πχ. Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Τα έργα τέχνης θαρρώ μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά εφόσον ο κόσμος τα κατανοήσει.
Υ.Γ.2 “You can’t get it right if you can’t relate” τραγουδάει ο Beck στο Loser και νομίζω αυτός είναι πλέον ο αγαπημένος μου στίχος. Τουλάχιστον για αυτήν τη περίοδο.
Υ.Γ.3 Ο προηγούμενος αγαπημένος μου στίχος ήταν το “τι να πω κι εγώ που όλα τα περίμενα μα έγιναν αλλιώς”.
Υ.Γ.4 Σκατά στους καλλιτέχνες.
Υ.Γ.5 Δεν υπάρχουν αυθύπαρκτες καταστάσεις. Πίσω από όλα, βρισκόμαστε άνθρωποι. Ο νοών νοείτω.
(Αγαπητέ φίλε, πολύ θα ήθελα να ταξιδεύω μαζί σας. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως τέτοιο γέλιο δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου. Μακάρι να μην τελειώσει ποτέ η απαγόρευση κυκλοφορίας. Το έγραψα και το ξαναγράφω πως “εμείς οι Έλληνες μπορούμε να πετύχουμε πολλά, αν μείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας για πάντα”. Επίσης, αυτή η κατάσταση με έπεισε πια οριστικά πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το έμψυχο υλικό της. Φοβερή σιωπή. Κατάντησε όλη η κοινωνία -μαζί με τους “διανοούμενούς” της- να κρέμεται από τα χείλη ενός ψάλτη με 7 παιδιά που έχει την κλασική ελληνική κλαψομουνίαση. Όχι τίποτε άλλο αλλά οι Έλληνες νομίζουν ότι είναι και γαμάτοι. Πολύ καλό είναι και το “Μετά θα λογαριαστούμε”, που λένε όλοι αυτοί οι επαναστατημένοι που βλέπουν Μενεγάκη και άλλες τέτοιες ιέρειες του πνεύματος. Πραγματικά, τρελό γέλιο. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ. Την αγάπη μου. Α, όσο για την αποφένια, εγώ γεννήθηκα έτσι. Όλος μέσα στην αποφένια.)...
πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου