Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Κάτι που άλλαξε τις τελευταίες μέρες είναι η σύσταση της νύχτας. Πριν έπεφτα ξερός από την κούραση και ήταν μια μαύρη τρύπα, ανάμεσα στη δράση των ημερών.
Τώρα η νύχτα είναι πλούσια, πολύσημη. Δεν...
υπερβάλλω, αν πώ ότι είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του 24ωρου μου.
Π.χ. χθες ήταν μια μέρα κάκιστη. Μετά από ένα μήνα πειθαρχημένου εγκλεισμού, τα νεύρα μου δεν είναι περίφημα. Και μόνο οι δυσοίωνες μαντείες του μέλλοντος, η στενή λόγω επαγγέλματος παρακολούθηση του αγγελτηρίου θανάτων που κατάντησε η ειδησεογραφία, το πήγαινε-έλα στο σπίτι (που αρχικά λάτρεψα, ως καταφύγιο, αλλά η λατρεία ξέφτισε βαθμηδόν απ΄τη συνήθεια), η πένθιμη εικόνα της πόλης τις 2-3 φορές που βγήκα για λίγη άσκηση ― όλα αυτά, πτόησαν ακόμη και μένα, που αν μου δώσεις ένα λάπτοπ, μπορείς να με ξανάβρεις στο ίδιο σημείο ακίνητο μετά από μια βδομάδα. Χθες βούλιαξα περισσότερο από ποτέ.
Αλλά πέφτοντας να κοιμηθώ, ένας κόσμος άλλος με τύλιξε. Όπως κάθε βράδυ. Συνέβη μια αντιστροφή αυτού που εννοούμε ως ονειρικό - και το συναρτάμε συνήθως με μια αργή κίνηση, σαν νάναι τα μέλη μαγεμένα και να υπνοβατείς είτε μέσα σε ένα γλυκό slow motion είτε σε έναν εφιάλτη που θες να τρέξεις και δεν μπορείς.
Οχι. Στα τωρινά όνειρα, ο ρυθμός του κόσμου ξανάγινε κανονικός. Ήμουν παιδί και βάδιζα αβίαστα στην ταβέρνα του παππού μου κι έξω στη θάλασσα (εκεί που έζησα τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές), κι ήταν λέει φθινόπωρο και βάζαμε το νέο μούστο στα βαρέλια. Και άλλα, παρόμοια.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου