Να παραμείνουμε υγιείς για όσους αγαπάμε...

Η επιδημία του κορονοϊού μας εισάγει σε έναν καινούργιο κόσμο δυσκολότερο, πιο άγριο και με πολλούς κινδύνους για περιστολές ελευθεριών. Ανήκω βέβαια σε μια γενιά που ενηλικιωθήκαμε μέσα στα Μνημόνια και έχουμε συνηθίσει στις άγριες συνθήκες, στην αρπαγή των ονείρων για το μέλλον, μια γενιά που δύσκολα εκπλησσόμαστε ύστερα από όσα ζήσαμε.
Παρ’ όλ’ αυτά, η κρίση της επιδημίας...
ενώ έρχεται ως συνέχεια της κρίσης των μνημονίων, παρουσιάζει και νέες προκλήσεις. Τώρα είμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση, νιώθουμε όλοι τρωτοί απέναντι στον ιό. Το να κρατήσουμε δυνάμεις είναι κάτι που το οφείλουμε όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στην κοινωνία. Το να παραμείνουμε υγιείς είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όσους αγαπάμε και μας αγαπάνε.

«Μένουμε σπίτι» σημαίνει απόσυρση του σχεδίου πλειστηριασμών των κατοικιών

Ενώ είμαστε όλοι ευάλωτοι απέναντι στον ιό, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι ότι όσοι έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας είμαστε πολύ τυχεροί. Η κρίση της επιδημίας θα βιωθεί τελείως διαφορετικά από τους άστεγους, από αυτούς που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς, σε ένα πρόγραμμα που η κυβέρνηση δεν έχει αποσύρει, από τους πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν συνωστισθεί σε κλειστές δομές. Είναι δείγμα κορυφαίας ειρωνείας ότι η κυβέρνηση που προβάλλει το «Μένουμε Σπίτι», η ίδια απειλεί με ξεσπίτωμα συμπολίτες μέσω του σχεδίου «Ηρακλής» που δεν έχει αποσύρει! Πώς θα μείνουν σπίτι οι ξεσπιτωμένοι; Διερωτάται κανείς αν θέλουμε να ζήσουμε σκηνές, όπως αυτές που βλέπουμε στις Η.Π.Α. να «παρκάρονται» οι άστεγοι σε θέσεις πάρκινγκ για να τηρηθεί η απόσταση μεταξύ τους, σκηνές ακραίας απανθρωπιάς. Και βεβαίως θα βιωθεί πολύ διαφορετικά από όσους είναι μόνοι τους και δεν έχουν κανέναν να τους φροντίσει.

Για αυτούς τους ανθρώπους κυρίως, αλλά και για όλους μας, χρειαζόμαστε μια υπεύθυνη πολιτική, με πολλές διαφορετικές σημασίες του όρου «υπεύθυνη». Υπευθυνότητα θα πει κατ’ αρχήν να στηριχθούν τα μέτρα απομόνωσης, αυτό που ονομάζουμε «καραντίνα». Πρόκειται για ένα ζήτημα ευθύνης να μη μεταδοθεί ο ιός κατά την πρώτη φάση της επιδημίας. Και ως προς αυτό, χρειάζεται να λειτουργούμε χωρίς πολιτικές μικροσκοπιμότητες, για χάρη μιας συνολικής εθνικής πολιτικής σε διεθνική προοπτική.

Μαζικά τεστ: Η μόνη λύση για τη δεύτερη φάση της κρίσης

Υπευθυνότητα, όμως, θα πει και να μην εγκαταλείπουμε το χρέος της κριτικής, όταν πρέπει να γίνουν επειγόντως πράγματα που δεν μπορούν να περιμένουν, λόγω της ταχύτατης μεταδοτικότητας του ιού. Χρειαζόμαστε άμεσα ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τη μετάβαση από την πρώτη φάση της αντιμετώπισης της επιδημίας στη δεύτερη. Κάτι που σε άλλες χώρες έχει ήδη γίνει, ενώ στην Ελλάδα δεν έχει διατυπωθεί από τους υπευθύνους ούτε καν η ανάγκη του. Μιλάμε σαν η καραντίνα να είναι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης η οποία θα μπορούσε να κρατήσει ατέλειωτα. Τώρα, όμως, έχει έρθει η ώρα να σχεδιάσουμε την επόμενη ημέρα μετά τη γενική απομόνωση. Αυτή η επόμενη ημέρα κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα έρθει. Αν μέχρι τότε η καραντίνα είναι η μοναδική μας πολιτική, θα είμαστε τότε εντελώς ευάλωτοι και θα χαθούν διαμιάς όλα όσα θα έχουμε επιτύχει μέχρι τότε με την πειθάρχησή μας. Η ολιγωρία και η καθυστέρηση στον σχεδιασμό αυτής της επόμενης ημέρας είναι ασυγχώρητες.

Για να διαβάσουμε ολόκληρο το κείμενο της Μαρίας Απατζίδη, πατήστε ΕΔΩ..