Ένας από τους λογογράφους του πρωθυπουργού έβαλε μια… τζούρα Τσόρτσιλ σε ομιλία του για τις δύσκολες στιγμές που ζούμε. Σκέφτηκε: «Πόλεμο είχε κι ο Άγγλος πολιτικός που σημάδεψε την εποχή του, πόλεμο έχει κι ο δικό μας. Το κορωνοϊός, τι Χίτλερ…»
Τι τόθελε; Από...
εκείνη τη στιγμή η φάμπρικα πήρε μπροστά κι όλοι άρχισαν να μιλάνε για τον Ουίνστον… Μητσοτάκη ή τον Κυριάκο… Τσόρτσιλ.
Ακόμη κι ο Νίκος Χαρδαλιάς επικαλείται τον «πατέρα της νίκης» στις ομιλίες του. Λάθος. Θα ήταν πιο πειστικός εάν επικαλείτο τον Ντέμη Νικολαίδη που τον γνωρίζει καλύτερα.
Ε, λοιπόν κανείς δεν σκέφτηκε ότι η σύγκριση Τσόρτσιλ – Μητσοτάκη είναι επικίνδυνη. Όχι για τον Άγγλο πολιτικό που εδώ και μισό, σχεδόν, αιώνα έχει αποδημήσει και δεν ασχολείται με τύχη ή ατυχία, αλλά με τον δικό μας.
Πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Έθνος» για τις αγγλικές εκλογές στις 7 Ιουλίου 1945
Ο Τσόρτσιλ μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως ηγέτης, αλλά σπάνια επιδοκιμάστηκε εκλογικά από τους συμπατριώτες του. Μπορεί να οδήγησε το Ηνωμένο Βασίλειο στη νίκη, αλλά δεν ήταν εκλεγμένος πρωθυπουργός όταν ανέλαβε το 1940 να σώσει τον κόσμο, ενώ στις πρώτες εκλογές μετά τον πόλεμο, πριν στεγνώσει η σαμπάνια από τους πανηγυρισμούς, στις 5 Ιουλίου 1945 υπέστη βαριά ήττα που έφερε την πτώση της κυβέρνησής του. Σε σύνολο 640 εδρών το Συντηρητικό κόμμα του οποίο ηγείτο συγκέντρωσε 195 όλες κι όλες, ενώ οι Εργατικοί του Κλέμεντ Ατλι σάρωσαν με 390. Ήταν μια «καθαρή νίκη» για τους Εργατικούς και πανωλεθρία για τους Συντηρητικούς και ειδικότερα για τον Τσόρτσιλ.
Προφανώς κανείς δεν ενημέρωσε τον πρωθυπουργό ότι η χρήση του Βρετανού ηγέτη ξυπνά δυσάρεστες μνήμες σε αυτούς που ξέρουν την ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου. Και μπορεί να γίνουν συγκρίσεις με την Ελλάδα.
Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερες από είκοσι μέρες για να γίνει γνωστό το τελικό αποτέλεσμα. Αιτία οι ψήφοι των στρατιωτών του Ηνωμένου Βασιλείου που βρίσκονταν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη!
Το τέλος του πολέμου σήμαινε για το μέσο Βρετανό μια νέα αρχή. Παρά τη νίκη το μέλλον ήταν αβέβαιο. Οι Συντηρητικοί είχαν αυξήσει στη δεκαετία του ’30 την ανεργία κι είχαν οδηγήσει ανέτοιμη τη χώρα στον πόλεμο. Ο Ατλι υποσχέθηκε περισσότερο κράτος και περισσότερες δουλειές. Υποσχέθηκε κοινωνική ασφάλιση, εθνικοποιήσεις σε ηλεκτρισμό, φωταέριο, σίδηρο, χάλυβα, σιδηροδρόμους και τράπεζες. Το έκανε. Οι ψηφοφόροι ήξεραν ότι ο Τσόρτσιλ ακόμη και να ήθελε – που δεν το ήθελε – δεν θα τα έκανε. Οι Άγγλοι έβλεπαν την αυτοκρατορία τους να δύει και ήθελαν να ασχοληθούν με τα δικά τους θέματα. Δεν ήθελαν να… σώσουν τον κόσμο όπως ο Τσόρτσιλ. Και ψήφισαν τον Άτλι που ήθελε απλά να σώσει τον μέσο Άγγλο πολίτη. Εχασε δύο εκλογικές αναμετρήσεις ο Τσόρτσιλ (1945 και 1950) για να επιστρέψει στις εκλογές του 1951 όπου πήρε λιγότερες ψήφους από τον Άτλι , αλλά λόγω εκλογικού συστήματος κέρδισε περισσότερες έδρες! Αποσύρθηκε για λόγους υγείας το 1955 από την πρωθυπουργία. Ουσιαστικά ο «πατέρας της νίκης» δε νικησε σε καμμία εκλογική αναμέτρηση της οποίας ηγήθηκε!
https://pasatempo.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου