Έχω την εντύπωση ότι φέτος πολλαπλασιάστηκαν αυτοί που εύχονται «Καλή Ανάσταση» αντί για «Καλό Πάσχα», αλλά μπορεί να κάνω λάθος κι απλώς εγώ να γέρασα και να παραξένεψα. Ίσως πάλι να ισχύουν και τα δύο.
Αναρωτήθηκα, τι μπορεί να ωθήσει κάποιον να...
ευχηθεί «Καλή Ανάσταση» ― και μη μου πείτε ότι είναι το θρησκευτικό αίσθημα, γιατί δεν έχω συναντήσει κανέναν που είναι τόσο θρήσκος ώστε να εύχεται «Καλή Ανάληψη», «Καλό Επιτάφιο», «Καλό Ευαγγελισμό», «Καλή Υπαπαντή» ή «Καλή Περιτομή»…
Πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα: Ο φόβος ότι μπορεί να υπάρχει κακή Ανάσταση (όπως ο φόβος ότι μπορεί να υπάρχει και κακή απόλαυση*); O άκριτος μιμητισμός, αφού το βλέπει και το ακούει παντού γύρω του; Η ανάγκη να δείξει ότι είναι κοινωνικά ενήμερος χρησιμοποιώντας την ευχή του συρμού; Η επιθυμία να διαφοροποιηθεί από τις παραδοσιακές ευχές για να δείξει την ιδιαιτερότητά του; Ο φόβος μη θεωρηθεί κοινωνικά αγενής, ανάγωγος και λειψός αν δεν ευχηθεί κάτι, ο,τιδήποτε αρχίζει με το «καλό»; Κάποια άλλη αιτία που ανάγεται στην παιδική του ηλικία; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Η προφανής εξήγηση είναι ότι η ευχή έχει χάσει την κυριολεκτική σημασία της, είναι μια σειρά από έξι συλλαβές που εκστομίζονται χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, έχει γίνει κανονικό meme που συνδυάζει κάτι γενικά ευχάριστο (καλή) με κάτι γενικά επίκαιρο (ανάσταση). Η ευχή δεν είναι ούτε κυριολεκτική ούτε προσωπική, αφού ο αποδέκτης της δεν είναι πεθαμένος και δεν θα αναστηθεί, καλώς ή κακώς.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Μανόλη Σαββίδη, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου