Σσσσς… Ο ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται...

...ενώ Νεομητσοτακισμός εδραιώνει την μετα-επιδημιακή παντοδυναμία του. Και η κοινωνία μένει ανυπεράσπιστη…
Αυτό που βιώνουμε είναι τομή στην Ιστορία.  Όπως ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος. Ή όπως η 11η Σεπτεμβρίου. Γι’ αυτό  στην πολιτική πολλά από όσα ξέραμε ως τώρα θα αλλάξουν.

Η...
Ιστορία είναι χρήσιμη γιατί επαναλαμβάνεται. Π.χ. στην περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης,  η Δεξιά φρόντιζε επιμόνως για την μετακατοχική επικράτησή της. 

Παντού. Στην Αίγυπτο, στο Λονδίνο, στην Καζέρτα, στο Λίβανο, στην Αθήνα, στο αντάρτικο, στις υπόγειες διαδρομές με τους συνεργάτες των Γερμανών και τις οργανώσεις τους.

Το στρατηγικό λάθος έγινε από την άλλη πλευρά. Το λαοπρόβλητο ΕΑΜ στην Κατοχή παγιδεύτηκε στα παιχνίδια του ΚΚΕ. Και αμέσως μετά ανατινάχθηκε από τον παρανοϊκό πράκτορα του ΚΚΣΕ Νίκο Ζαχαριάδη.

Η λαίλαπα του Εμφυλίου παραμέρισε τις προοδευτικές δυνάμεις που πλειοψηφούσαν. Η  Δημοκρατική παράταξη πλήρωσε την ήττα του ΚΚΕ.

Το σύνθημα των νικητών ήταν: «Ευτυχώς που νικήσαμε, φαντάζεστε να είχε επικρατήσει το ΕΑΜ;». Ακόμη το λένε στη ΝΔ…

Η σημερινή Δεξιά, υποτασσόμενη ραγδαία στον Νεομητσοτακισμό, ξεκινάει απευθείας από το σύνθημα: «Ευτυχώς που κυβερνάει ο Μητσοτάκης, φαντάζεστε να ήταν ο Τσίπρας;»

 Προπαγάνδα

Στην επιδημία ο Μητσοτάκης κάνει όσα οφείλει ως εκλεγμένος πρωθυπουργός. Ορθώς τα κάνει και μπράβο του. Αν και μάλλον καθυστερημένα -όπως και οι άλλοι στην Ευρώπη.

Το « ευτυχώς που κυβερνάει» είναι προπαγάνδα. Το προπέτασμα καπνού, ώστε να οργιάζει η δραστηριότητα καθολικής επικράτησής του μετά την επιδημία. 


Ένα ολόκληρο σύστημα διαμορφώνει, με  σκληρές επικοινωνιακές πρακτικές, το «ηρωικό» προφίλ του Πρωθυπουργού. Ενισχύει τους δεσμούς του με τους αρμούς του συστήματος που τον ανάδειξαν.

Προβάλλει ότι η κυβέρνησή του -που άφησε γυμνό το ΕΣΥ- τώρα το «εμπιστεύεται». Κρύβει ότι η κυβέρνηση κλείνει το μάτι σε ιδιωτικά συμφέροντα για τη διανομή μετά την επιδημία-ενώ για την αντιμετώπισή της, διαθέτει αποκλειστικά τους πόρους του δημοσίου.

Αυτή είναι η εικόνα. Από κάτω υπάρχουν σκοτεινές διαδρομές, που δεν είναι σκόπιμο να αναδειχθούν την ώρα που η κοινωνία αγωνιά και οι άνθρωποι του ΕΣΥ μάχονται.  

Υπάρχουν όμως και ετοιμάζουν την απόλυτη κυριαρχία του Νεομητσοτακισμού με τη συνδρομή και ορισμένων αφελών. Με τη βούληση του εκλογικού σώματος.

Έτσι θα βγουν ωφελημένοι όσοι συσπειρώνονται στο δόγμα: «Και θα κυριαρχήσουμε και θα κονομήσουμε».

Τα ίδια λάθη

Η ιστορία επαναλαμβάνεται από την πλευρά της συντηρητικής παράταξης, αλλά το ίδιο συμβαίνει και στα απέναντι παράθυρα: κάνουν τα ίδια λάθη. Κλείνουν τα μάτια.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στον οποίο η Δημοκρατική Παράταξη παρέδωσε την τύχη της, δείχνει να μην διακρίνει την στρατηγική του αφανισμού της που εκπονεί η σημερινή κυβέρνηση. 


Μοιάζει χαμένος στη διαχείριση της κατάστασης που διαμόρφωσε η επιδημία. Οι παρεμβάσεις του είναι αποσπασματικές. Η ομιλία του στη Βουλή ήταν ανάμεσα σε διάλεξη και σεμινάριο.

Εκεί που είναι το προνομιακό πεδίο του, άφησε τον Μητσοτάκη ατουφέκιστο- για τα στραβά του. Η κριτική του είναι με το γάντι και με υστέρηση.  

Να μην κρυβόμαστε: θα πουλούσε μαθήματα με πέντε ευρώ ο Πολάκης και θα τολμούσε ο Τσίπρας ως Πρωθυπουργός να πάει στη Βουλή και να κάνει υποδείξεις;

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει την παλιά ηγετικότητα. Δεν ασκεί το ρόλο του με ηχηρές πρωτοβουλίες και μεγάλες κινήσεις υπέρ της αλήθειας, της προστασίας του πληθυσμού και της προοπτικής επιβίωσης της χώρας.

Έπαθε Γεννηματά: αρκείται σε γενικές και αόριστες προτάσεις επί χάρτου. Δεν ηγείται, αλλά ακολουθεί.

Κανείς δεν έχει επαρκή εξήγηση για την ευπρεπή αδράνεια της παρουσίας του σε μια περίοδο που έπρεπε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Και να ωθεί την κυβέρνηση σε σωστές επιλογές υπέρ τη κοινωνίας.

Ως ηγέτης και όχι ως συνδικαλιστής πότε των δικηγόρων, πότε των ενοικιαστών και πότε των επαγγελματιών.

Ως ικανός να είναι πρωθυπουργός, όχι ως κατάλληλος να βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

Ερωτήματα

Η απουσία πρωτοβουλιών από τον Τσίπρα από τη άλλη πλευρά γίνονται δεκτοί πότε με υποκριτικούς επαίνους και πότε με θριαμβολογία: «Τον αφόπλισε ο Μητσοτάκης» γράφουν οι φιλοκυβερνητικοί αρθρογράφοι.

Υπάρχει ένα ερώτημα: γιατί από τα πρώτα κρούσματα δεν έκανε τη  μεγάλη κίνηση; Δηλαδή γιατί δεν αξίωσε -δημόσια- από την κυβέρνηση να κλείσει τα σύνορα, τις εκκλησίες, τα καταστήματα, τους χώρους συνάθροισης και να απαγορεύσει τις μετακινήσεις;

Δεν είχε πληροφόρηση για την εξέλιξη τω πραγμάτων; Δεν διάβασε σωστά τις προειδοποιήσεις του Ηλία Μόσιαλου που τον ενημέρωνε όσο και τον Μητσοτάκη; Δέχθηκε κακές εισηγήσεις από στελέχη του για την ενδεικνυόμενη στάση του;

Και για τις δυο περιπτώσεις έπρεπε να έχει να ξηλώσει τον κύκλο των συνεργατών του που τον κράτησαν καθηλωμένο στο έδαφος. Είτε από άγνοια, είτε από πολιτική ανοησία.

Αν είχε ζητήσει εξ αρχής από τον Μητσοτάκη άμεσα, αυστηρά και γενικά μέτρα περιορισμών, θα ήταν τώρα στο άλογο καβάλα.

Αντί να λέει στην Βουλή «στηρίξαμε και στηρίζουμε την προσπάθεια να περιοριστεί η διάδοση του ιού με αυστηρά περιοριστικά μέτρα» θα έλεγε  «προτείναμε και αργήσατε». Έχει  διαφορά… 

 Αντί θα επικροτεί εκ των υστέρων τις καθυστερημένες κυβερνητικές παρεμβάσεις, να ζητάει από τον Πρωθυπουργό να μιλήσει μαζί του και να παρακαλεί τον Ιερώνυμο να μην εγκλωβίζει ανθρώπους στις Εκκλησίες.

Είναι παράδοξο ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπείται στο δημόσιο χώρο και μέσα στην κρίση από αναξιόπιστα πρόσωπα- που έχουν πιάσει στασίδι στα ΜΜΕ.

 Είναι η ώρα να επιστρατεύσει  τον αφρό της Παράταξης για υγιή και ωφέλιμη αντιπολίτευση. Για ενημέρωση και ηθική στήριξη της κοινωνίας.

Σ’ αυτά τα μέτωπα προηγείται ο Μητσοτάκης και όχι ο χαρισματικός κατά  τα λοιπά προκάτοχός του. Όχι γιατί είναι πρωθυπουργός. Αλλά γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κινείται έξω από τα νερά του.

Ακόμη χειρότερα: ορισμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ τον τραβούν στο πηγάδι  πλειοδοτώντας σε παροχές και υποσχέσεις. Ακόμη δεν κατάλαβαν πως θα  είναι τα πράγματα μετά την επιδημία.

Τελευταίο χαρτί

Ο Τσίπρας έχει μια ζαριά ακόμη και πρέπει να τη ρίξει ως ηγέτης, που όπως θα έλεγε Βίσμαρκ, «ακούει από μακριά τον καλπασμό των αλόγων της ιστορίας» .

Για την προστασία από τον ιό έχασε το τρένο. Μπορεί όμως να μιλήσει με τόλμη, με ρεαλισμό και ειλικρίνεια για την κατάσταση μετά την επιδημία κατάσταση.


Να καταθέσει σχέδιο με βάση την πραγματικότητα που έρχεται.  Όχι ευχολόγια. Ούτε άκριτες ιδέες για «ευρωομόλογο» από υπερχρεωμένες χώρες.

 Το μεγάλο χαρτί του είναι η επιμονή για κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό του κόστους.

Να καλέσει τον πληθυσμό να προετοιμάζεται για πανεθνική εκστρατεία ανόρθωσης  από τα χαλάσματα.

Να εναντιωθεί στα αρπακτικά -τους «λύκους» όπως είπε ο ίδιος -που ήδη τροχίζουν τα δόντια τους για να ξεκοκαλίσουν το χρήμα που θα διατεθεί από διάφορες πλευρές.

Στη Βουλή την Πέμπτη, δεν έκανε αντιπολίτευση, αλλά νύξεις. Αλλά οι άλλοι δεν κάνουν νύξεις: παίζουν χοντρό παιχνίδι. Όπως και το 1944-45.

Ηγεσία

Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε ένα κύμα, το καβάλησε, και έφερε το κόμμα του στη διακυβέρνηση. Με λάθη παλινωδίες και υστερήσεις  κύλησε   μπροστά τον τροχό.

Έκλεισε τον κύκλο θετικά και η κοινωνία το αναγνώρισε, παρότι έχασε τις εκλογές -πάλι από δικά του λάθη. Και οι δημοκρατικοί πολίτες του πρόσφεραν την ηγεσία της Παράταξης.

 Για ό,τι δεν του πήγε καλά στην κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί εξήγηση -ή   δικαιολογία.

Δεν θα βρεθεί καμία όμως όταν θα χρειαστεί να απαντήσει γιατί ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει ανυπεράσπιστη την κοινωνία σε όσα έρχονται.

Δεν έχει σημασία ότι δεν κυβερνάει ο Τσίπρας. Γιατί όπως έλεγε ο Αμερικανός ηθοποιός Γουίλ Ρότζερς: « Το κλειδί για την πετυχημένη ηγεσία  είναι η επιρροή, όχι η εξουσία».

Γ. Λακόπουλος