ανειδίκευτο, που παράτυπα και αντιεπιστημονικά, συνήθως μέσω μιας εταιρείας «ενοικίασης» γιατρών εργασίας, συμπλήρωνε το εισόδημά του κάνοντας τον γιατρό Εργασίας σε κάποια επιχείρηση πριν το 2009.
Μετά την επίμονη, έντονη αλλά και άκαρπη πίεση δεκαετιών των εταιρειών «ενοικίασης» γιατρών Εργασίας και τεχνικών ασφαλείας στις επιχειρήσεις, σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, επιτέλους δικαιώθηκαν.
Αυτούς τους αναξιοπαθούντες γιατρούς που το απόγευμα εξετάζουν ασθενείς στο νόμιμο ιατρείο της ειδικότητάς τους και το πρωί κάνουν τους γιατρούς Εργασίας σε επιχειρήσεις συνταγογραφώντας και εξετάζοντας ασθενείς και όχι εργαζόμενους (προς άγραν πελατείας για τα απογευματινά τους ιατρεία θα έλεγε κάποιος κακόβουλος, άποψη που την αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας), τους εξισώνει με τους ειδικούς γιατρούς Εργασίας απονέμοντάς τους ουσιαστικά την ειδικότητα της Ιατρικής της Εργασίας. Και όλα αυτά για την εξυπηρέτηση των εταιρειών «ενοικίασης» γιατρών Εργασίας στις επιχειρήσεις.
Τι κι αν είναι παράνομο στη χώρα μας να ασκεί ένας γιατρός δύο ιατρικές ειδικότητες!
Τι κι αν είναι αντιεπιστημονικό και επικίνδυνο για την πρόληψη και προαγωγή της εργασιακής υγείας!
Τι κι αν τον ανακαλούσαν στην τάξη η Επιστημονική Εταιρεία των Ιατρών Εργασίας και αυτός βεβαίως ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος (ΠΙΣ, Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και σύμβουλος της Πολιτείας). «Αναμένουμε την άμεση αποδοχή του αιτήματός μας (σ.σ.: ανάκληση της ΠΝΠ). Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι εν μέσω κορωνοϊού συγκεκριμένα συμφέροντα προσπαθούν να περάσουν λάθρα διατάξεις εις βάρος κάθε έννοιας δικαίου, ηθικής και δεοντολογίας» καταλήγει στην επιστολή του στον υπουργό!
Ο υπουργός «Υγείας» Γ. Βρούτσης όμως κρατούσε χαρακτήρα, βράχος, δεν υποχωρούσε με τίποτα. Πιθανόν, επειδή δεν είναι γιατρός, να μην γνωρίζει πως από τον 20ό αιώνα οι ιατρικές ειδικότητες λαμβάνονται μετά το πέρας μακρόχρονης ειδίκευσης και κατόπιν εξετάσεων και όχι με «απευθείας ανάθεση», όπως χαρακτηριστικά καταγγέλλει ο ΠΙΣ.
Δεν προλαβαίνει!
Ο άλλος υπουργός Υγείας, γιατρός βέβαια και ο ίδιος, ξέρει πως αυτά είναι παράνομα γιατί αντιβαίνουν τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (ο οποίος είναι νόμος του κράτους και όχι ευχολόγιο), αλλά λόγω κορωνοϊού δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τέτοια ασήμαντα ζητήματα.
Οι εργαζόμενοι; Στου «κασίδη το κεφάλι» κατά τον υπουργό;
Τα συνδικαλιστικά τους όργανα, μουδιασμένα από τον φόβο λήψης αντεργατικών μέτρων με αφορμή τον κορωνοϊό ή και αδιάφορα για τα ζητήματα αυτά, μάλλον δεν αντιλήφθηκαν την κατάργηση των υπηρεσιών πρόληψης και της προαγωγής της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων και δεν είχαν καμία αντίδραση - με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Άλλωστε, και στο προηγούμενο από τον κορωνοϊό διάστημα το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας δεν είχε δείξει το αντίστοιχο ενδιαφέρον για τα ζητήματα της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων, σε αντίθεση με τους συνδικαλιστικούς φορείς των εργαζομένων των άλλων χωρών, που έβαζαν σε υψηλή προτεραιότητα των διεκδικήσεών τους τα ζητήματα αυτά.
Οι επιχειρήσεις (υποχρεωμένες από την υπάρχουσα νομοθεσία για την επαγγελματική υγεία των εργαζομένων τους!) ανέχονταν και ανέχονται (μήπως προτρέπουν κιόλας;) την κατάργηση ουσιαστικά της παροχής υπηρεσιών Υγείας και ασφάλειας στους εργαζομένους τους με την (μη) παροχή αυτών από άσχετους με την Ιατρική της Εργασίας γιατρούς. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα συλλογικά τους όργανα.
Το ίδιο άραγε κάνουν και με τα μέλη της οικογένειάς τους; Πηγαίνουν το παιδί τους να το εξετάσει γυναικολόγος και τον πατέρα τους παιδίατρος; Ή οι εργαζόμενοι δεν είναι οικογένεια, όπως άλλωστε κάποιοι εργοδότες ισχυρίζονται, αλλά «παιδιά ενός κατώτερου θεού»;
Η λογική της στρουθοκαμήλου βέβαια δεν θα τις βοηθήσει. Τα επαγγελματικά νοσήματα, τα εργατικά ατυχήματα και οι απουσίες από την εργασία είναι μια πραγματικότητα, πεισματάρα, που θα παραμένει και θα εντείνεται μέχρι να τις υπολειτουργήσει ή να τις καταστρέψει. Δεν είναι «κουτόφραγκοι» οι επιχειρήσεις στις άλλες χώρες που έχουν σε υψηλή προτεραιότητα την παροχή υπηρεσιών Υγείας και ασφάλειας στους εργαζομένους τους. Τη λειτουργία και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους προσπαθούν να διασφαλίσουν.
Και η Πολιτεία -η εκτός του υπουργού «Υγείας» Γ. Βρούτση- και η κοινωνία τι επιπτώσεις θα έχουν από αυτήν την ΠΝΠ;
Γενικά, η πρόληψη και προαγωγή της εργασιακής υγείας αποτελεί σημείο αιχμής για ένα κανονικό κράτος, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο -και το μεγαλύτερο- τμήμα της δημόσιας Υγείας, δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού.
Ειδικά, η Διεθνής Οργάνωσης Εργασίας εκτιμά ότι κάθε έτος πεθαίνουν 2,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι από ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία, ο δε ετήσιος αριθμός των μη θανατηφόρων ασθενειών σχετικών με την εργασίαυπολογίζει πως είναι 160 εκατομμύρια (ILO, 29 Απριλίου 2019). Το κόστος της επαγγελματικής νοσηρότητας (επαγγελματικά νοσήματα, εργατικά ατυχήματα) το υπολογίζει στο 4% του ΑΕΠ.
Αν οι επισημάνσεις αυτές της ΔΟΕ αφήνουν αδιάφορη την Πολιτεία και την κοινωνία, οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος και κάθε φορά που θα πεθαίνει ένας εργαζόμενος από εργατικό ατύχημα ή από επαγγελματική νόσο, οι πολιτειακοί παράγοντες θα εκφράζουν τα «θερμά τους συλλυπητήρια» στους συγγενείς των θυμάτων σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου.
Και υπουργός Υγείας
Εν κατακλείδι, τι κι αν από τον ΕΟΔΥ, εν μέσω της κρίσης της πανδημίας και από τα πλέον επίσημα χείλη του ειδικού εκπροσώπου του υπουργείου Υγείας Σ. Τσιόδρα, αναφέρονταν και επισημαίνονταν η συνεργασία και η συμβολή της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής της Εργασίας (των ειδικών γιατρών Εργασίας) στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού στους χώρους εργασίας και τους εργαζόμενους της χώρας!
Ο υπουργός «Υγείας» Γ. Βρούτσης συνέχισε ακάθεκτος τη «χριστιανική» του αποστολή, λόγω και των τότε ημερών, να βαφτίζει το κρέας ψάρι και αμαρτία να μην έχει, τους ανειδίκευτους (στην Ιατρική της Εργασίας) ειδικούς και να τους εξισώνει με τους ειδικευμένους γιατρούς Εργασίας καταργώντας έτσι μια ιατρική ειδικότητα απαραίτητη, ακόμα περισσότερο, σε κρίσιμες ιατρικές καταστάσεις όπως η τωρινή πανδημία.
Βέβαια η ουσιαστική κατάργηση μιας ιατρικής ειδικότητας θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος πως δεν είναι και καταστροφή, το τέλος του κόσμου! Η κατάργηση όμως της ενδεδειγμένης -από το αρμόδιο επιστημονικό προσωπικό- προστασίας και πρόληψης της επαγγελματικής υγείας των εργαζομένων είναι εγκληματική!
Η ύπαρξη της Ιατρικής της Εργασίας δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη τόσο για τη διασφάλιση της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων όσο και της δημόσιας υγείας και της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος.
Γι' αυτό, μετά την κατάργηση της κατάρτισης των επιστημόνων, πρέπει να ανακληθεί και η κατάργηση της ειδικότητας Ιατρικής της Εργασίας και να αναβαθμιστεί, ει δυνατόν, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν από τον κορωνοϊό...
Βασίλης Δρακόπουλος
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου