"Η άγνωστη γειτόνισσα...

...είναι το φετινό μου Πάσχα"...

Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο

Ζει μόνη στο δώμα στη διπλανή πολυκατοικία. Τη βλέπω συχνά πυκνά, άλλοτε καθαρίζει κι απλώνει ρούχα, άλλοτε απόγευμα κάθεται σε ένα καρεκλάκι στην άκρη στα κάγκελα και πίνει καφέ. Έχει ...
κι ένα μικρό αναρριχητικό στη γλάστρα. Καμιά φορά μια κοπελιά την επισκέπτεται. Δείχνει οικειότητα, μένει ώρα. Μάλλον κόρη.

Σήμερα (χθες) ψήσαμε στο μπαλκόνι μας. Απογευματάκι, καθώς μάζευα τα πιάτα, την έψαξα. Έκανε τη βόλτα της, τον γύρο της ταράτσας. Πρώτη φορά πρόσεξα πως κούτσαινε λίγο. Είχε όμως βήμα αποφασιστικό, πάταγε στέρεα και κοίταζε ψηλά μπροστά, πέρα, πάνω από τις κεραίες. Μπορεί και να σιγομουρμούριζε κανένα τραγούδι, δε μπορούσα ν’ ακούσω.

Τώρα κάθεται στη γωνιά της και διαβάζει. Της στέλνω νοερά μια ευχή. Η άγνωστη γειτόνισσα είναι το φετινό μου Πάσχα. Το Πάσχα των ανθρώπων στις ταράτσες.

«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε...

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».

Ν. Καρούζος, Άσμα μικρό

Χρόνια πολλά να έχουμε, γνωστοί και άγνωστοι, καλοί μου όλοι,
με αγάπη, υγεία, δύναμη και μια αγκαλιά να μας περιμένει κάπου

"Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου" (FB)