Δεν έχουμε πια χούντα. Ευτυχώς!...

Έτσι γινόταν τότε: Αφού οι κατηγορούμενοι είχαν υποστεί όσα είχαν υποστεί στην ασφάλεια, και αφού είχαν κριθεί προφυλακιστέοι, τους μάζευαν σε φουρνιές κάθε δυο τρεις μήνες, όταν συνερχόταν το τοπικό έκτακτο στρατοδικείο, και σε μισή μέρα ξεμπέρδευαν μαζί τους. Μοιράζοντας σε δίκες δέκα λεπτών δεκάδες χρόνια φυλακή. Πάρε να ‘χεις...


Τέλος πάντων, πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, είναι ο Ν. πρωτοετής θεατρικών σπουδών, γόνος καλής οικογενείας μεσοαστών, είχε εξοκείλει από το γάμο της σωφροσύνης τους στον παράνομο έρωτα του Λένιν, και είχε καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση για αναγραφή κομμουνιστικών συνθημάτων, όπως Κάτω η Χούντα, και Ζήτω η Δημοκρατία. Έτσι είχαμε βρεθεί συγκρατούμενοι στις φυλακές Λευκάδας, που «φιλοξενούσαν» τότε δεκαεφτάχρονους, δεκαοχτάχρονους, ο μεγαλύτερος σχεδόν δεκαεννιά, ως ανήλικους κομμουνιστές. Κάνα δυο μαθητές, αρκετοί φοιτητές, αλλά και εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών τάξεων. Μέχρι κι ένας μαθητευόμενος μπεχλιβάνης, με μπράτσα σίδερο.

Στους δίσεκτους εκείνους καιρούς, όμως, ούτε μέσα δεν ησύχαζε κανείς. Ένας αρχιφύλακας, βαμμένος χουντικός, που συνεχώς μας έκανε καψώνια, ανέφερε αρμοδίως τον Ν, ή πιο απλά τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, όταν αυτός τόλμησε να του ψιθυρίσει κάποτε να είναι πιο προσεκτικός, γιατί μια μέρα εμείς θα βγούμε, και θα μπει φυλακή ο Παπαδόπουλος. Προφητεία που επιβεβαιώθηκε πλήρως, αλλά δυστυχώς χρόνια μετά. Τότε, ως ασέβεια προς το πρόσωπο του αρχιάτρου της θεραπείας μας από τη φαυλοκρατία και τον ιό του κομμουνισμού, συνιστούσε το βαρύτατο αδίκημα της αντεθνικής προπαγάνδας! Κι έτσι προέκυψε η μεταγωγή του Ν στα Γιάννενα και η παραπομπή του στο στρατοδικείο.
Με αποτέλεσμα, όταν ο Ν επανήλθε στην κανονικότητα της φυλακής μας, να απολαμβάνουμε στις ατέλειωτες ώρες του βραδινού εγκλεισμού στο θάλαμο -έλα, ρε, πες μας για τα Γιάννενα- τη δραματοποίηση της δίκης και των παρεπόμενων από τον πρωταγωνιστή τους.

Πρώτα το σκηνικό. Έκτακτο στρατοδικείο Ιωαννίνων. Σε μια μεριά της αίθουσας τα θύματα, με τέσσερις χωροφύλακες να αγρυπνούν μήπως ξεφύγει κανείς. Στην έδρα οι συνοφρυωμένοι θύτες με χακί στολή, όλα τα στρατιωτικά τους λιλιά καρφιτσωμένα στο στήθος, και πάνω απ’ το κεφάλι τους τον θλιμμένο Ναζωραίο, αλλά και το παγερό πουλί της χούντας. Απέναντι από τους κατηγορούμενους οι συνήγοροι, παρέα με κάποιους παλιούς χίτες, που φαίνεται δεν είχαν δουλειά και είχαν πάει να σεργιανίσουν κομμουνιστικά τέρατα με χειροπέδες. Και στο βάθος, ζαρωμένο και αμίλητο, το εμφανώς φοβισμένο ακροατήριο. Συγγενείς των κατηγορουμένων, που κατά τον Ν, μόνο κομμουνιστές δεν ήταν. Άκουγαν κομμουνισμό και τα έκαναν πάνω τους. Μισή κουβέντα είχαν πει οι άνθρωποι για τη χούντα, μια μούντζα είχαν ρίξει σε ένα Φοίνικα, σιγά τον μεγάλο ηγέτη, του ξέφυγε κάποιου στο καφενείο για τον Παπαδόπουλο, ενώ αλλουνού του είχε ξεφύγει το τρομερό «στ’ αρχίδια μου ο Παττακός». Τέτοια αντεθνικά είχαν διαπράξει.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...

πηγη koutipandoras.gr