Όποιοι διάβασαν το κύριο άρθρο των Financial Times στις 4 Απριλίου είχαν την αίσθηση της Οβιδιακής μεταμόρφωσης ανθρώπων που είδαν το φως στον δικό τους δρόμο προς τη Δαμασκό. Ιδού τι έγραψε...για τη δέουσα απάντηση στην κρίση που φέρνει η πανδημία όχι κάποιος μεμονωμένος συντάκτης, αλλά η ίδια η διεύθυνση αυτού του προμαχώνα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού:
«Οι θυσίες είναι αναπόφευκτες, αλλά κάθε κοινωνία πρέπει να δείξει ότι θα αποκαταστήσει τη θέση εκείνων που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος στην εθνική προσπάθεια. Ριζικές μεταρρυθμίσεις με αντιστροφή της επικρατούσας πολιτικής κατεύθυνσης των τεσσάρων τελευταίων δεκαετιών (σ.σ. δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού) πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη. Οι κυβερνήσεις πρέπει να αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο στην οικονομία. Οφείλουν να δουν τις δημόσιες υπηρεσίες ως εθνικό κεφάλαιο και όχι ως παθητικό, όπως οφείλουν να καταπολεμήσουν την επισφάλεια στην αγορά εργασίας. Η αναδιανομή του πλούτου θα μπει πάλι στην ατζέντα. Τα προνόμια των πλουσίων και των ηλικιωμένων (sic) θα αμφισβητηθούν. Πολιτικές που μέχρι τώρα θεωρούνταν εκκεντρικές, όπως η καθιέρωση βασικού εισοδήματος για όλους τους πολίτες και ο φόρος στον πλούτο, θα βρίσκονται μέσα στο μείγμα των απαντήσεων»[1].
Αν εξαιρέσει κανείς την αναφορά στα υποτιθέμενα «προνόμια των ηλικιωμένων» (εντελώς άτοπη, καθώς η πλειονότητα των συνταξιούχων υφίσταται εδώ και χρόνια επώδυνες περικοπές), τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί από πολιτικούς σαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν και τον Μπέρνι Σάντερς. Ποια μύγα τσίμπησε τη διεύθυνση της εφημερίδας του Σίτι και την ώθησε να σηκώσει αυτή τη σημαία ενός «νέου κοινωνικού συμβολαίου» που έμεινε ορφανή, ύστερα από την ήττα και την απόσυρση των δύο πολιτικών από την κεντρική σκηνή;
Στο ίδιο έργο θεατές
Γεγονός είναι ότι παρόμοιες μεταμορφώσεις – ή μεταμφιέσεις για τους πιο καχύποπτους – αρχίζουν να πυκνώνουν. Ήδη στα πρώτα διαγγέλματά του προς το γαλλικό έθνος, στις 12 και 16 Μαρτίου, ο Εμανουέλ Μακρόν είχε διακηρύξει, σε γλώσσα Ζαν-Λικ Μελανσόν, ότι «η δημόσια υγεία δεν έχει τιμή», ότι «η υγεία και το κοινωνικό κράτος είναι πολύτιμες κατακτήσεις», ότι «θεμελιώδη δημόσια αγαθά πρέπει να μένουν έξω από τους νόμους της αγοράς» κι άλλα αριστερούτσικα, που ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά της λαϊκής πλειοψηφίας[2].
Παρόμοιες τοποθετήσεις ζέσταναν τις φαντασιώσεις όσων είναι έτοιμοι να πιστέψουν εκείνο που θέλουν να πιστέψουν κι όχι εκείνο που θα έπρεπε να τους υπαγορεύει η ιστορική πείρα και η απλή λογική. Όταν περάσει η θύελλα του Covid-19, αυτό το παράλογο σύστημα θα αναγκαστεί να έρθει στα συγκαλά του, θα διδαχτεί από τις τόσο απροκάλυπτες αποτυχίες του και θα αναγκαστεί να αντικαταστήσει την αγριότητα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με ένα καινούργιο (πράσινο, κατά προτίμηση) New Deal – να τι ακούμε και διαβάζουμε κατά κόρον τελευταία.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου