Παράξενο Πάσχα το φετινό. Χωρίς ανοιχτούς, δημόσιους εορτασμούς, χωρίς γλέντια υπαίθρια και οβελίες, χωρίς οικογενειακά τραπεζώματα με τσουγκρίσματα αυγών, κλαρίνα και κοκορέτσια για μεζέ στη σκιά της κληματαριάς. Σίγουρα πιο εσωστρεφές, ίσως πιο....
θλιμμένο, πιο κατανυκτικό οπωσδήποτε, με λιγότερη ανάταση και περισσότερη μελαγχολία, λες και το ημίφως της Μεγάλης Παρασκευής να μας επισκιάζει, μην αφήνοντας το αναστάσιμο φως να λάμψει.
Είναι ένα Πάσχα αλλιώς, πράγματι. Οπότε, για να είμαστε μέσα στο πνεύμα του, ας δούμε κάποιες αλλιώτικες πτυχές των στοιχείων που απαρτίζουν τη σημειολογία του. Πρώτα απ’ όλα η ίδια η λέξη: το «Πάσχα» μάς έρχεται από το εβραϊκό «Pesach» με καταγωγή από τον αραμαϊκό όρο «Paskha». Το «Πεσάχ» σημαίνει «πέρασμα, παρέλευση» και αναφέρεται στη δέκατη πληγή κατά των αρχαίων Αιγυπτίων, στο κράτος των οποίων ζούσε υποτελής ο περιούσιος λαός των Εβραίων. Ο Θεός, ο Γιεχωβά, είχε στείλει αυτήν την πληγή, όπως και τις εννέα προηγούμενες, στον αιγυπτιακό λαό, με σκοπό την απελευθέρωση των Εβραίων από τον ζυγό του Φαραώ.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Παύλου Μεθενίτη, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου