"Ο υπουργός μπαμπάς, μάς δέρνει για το καλό μας"...

Ο Άδωνις κάθεται στο τραπέζι, σαγιονάρα, σωβρακοφανέλα. Βράζει ο τόπος. Η κουζινούλα βλέπει στην αυλή. Μπροστά του μια φλούδα καρπούζι, μια μπίρα άδεια. Η κυρά τα μάζεψε τα πιάτα. Στο τασάκι σιγοκαίει μια γόπα.

Καλά πήγε και σήμερα το μεροκάματο. Δύσκολα μα...
τίμια κι αντρίκια. Έσπασε η μέση του τόσα χρόνια στο γιαπί, πιο πριν άλλες δουλειές του ποδαριού. Το κούτελο όμως καθαρό.

Φωνάζει τα μικρά στη σειρά. Τα χαϊδεύει στο κεφάλι, μια γλυκιά κουβέντα στο καθένα, λίγο χαρτζιλίκι. Όχι πολλά, σάμπως έχει κι αυτός; Λεφτά δουλεμένα με αίμα. Και ξάφνου βλέπει τον μεγάλο γιο να στέκεται τελευταίος στη σειρά με κατεβασμένο κεφάλι. Κοτζάμ γαϊδούρι στην ουρά με τα μικρά. Δεν αντέχει άλλο ο Άδωνις, κάτι σπάει μέσα του. Αυτό το παράσιτο ζει χρόνια σε βάρος του.

Σηκώνεται όρθιος, χτυπάει το τραπέζι, το μπουκάλι πέφτει στο μωσαϊκό με θόρυβο. Η φωνή του βγαίνει στριγγιά, τρέμει απ’ την οργή. «Θες χαρτζιλίκι; Ανεπρόκοπε; Θες χαρτζιλίκι; Γαϊδούρι; Τόσα χρόνια σου λέω να μαζευτείς να γίνεις άνθρωπος αλλά εσύ κοίταγες να με κοροϊδεύεις. Κι εμένα και τ’ αδέρφια σου. Και τη φουκαριάρα τη μάνα σου που ξενόπλενε. Κι έρχεσαι τώρα, αφού έκανες ένας θεός ξέρει τι βρομοδουλειές, ποιος ξέρει πού την έβγαζες, με ποιους αλήτευες, πώς ζούσες, έρχεσαι να απλώσεις το χέρι; Δε ντρέπεσαι; Τσίπα δεν έχεις; Πώς ζούσες ως τώρα ρεμάλι; Έ, έτσι να ζήσεις κι από δω και πέρα. Φύγε και μη σε ξαναδώ μπροστά μου».

Ξέπνοος ο Άδωνις μένει να κοιτάζει το κενό. Τα γόνατα δεν τον βαστάνε, πέφτει στην καρέκλα. Ο ήχος από τα τζιτζίκια της αυλής δυναμώνει. Το ίδιο κι ο πόνος μέσα του. Αυτό το χαμένο κορμί, ο μακροχρόνια άνεργος γιος του, είναι πληγή στα σπλάχνα.

Η κάμερα απομακρύνεται. Βλέπουμε την αυλή από μακριά. Στο βάθος η φωνή του πονεμένου πατέρα, σαν παλιό ταξίμι: "Κάποιος που είναι περισσότερο πίσω, για να ζει όλο αυτό το διάστημα κάπως στην πραγματικότητα εργάζεται απλώς δεν το δηλώνει. Αν κάποιος είναι μακροχρόνια άνεργος, 30 μήνες - 40 μήνες -50 μήνες, και δεν παίρνει κανένα επίδομα από το κράτος, προφανώς κάπως επιβιώνει".

Υγ. Η εξοικείωση με την εξαθλίωση ως τεκμήριο ενοχής. Το κράτος φιλάνθρωπη μεγαλοαστή. Το επίδομα επιβράβευση. Ο υπουργός μπαμπάς, μάς δέρνει για το καλό μας.

Η κανονικοποίηση της ανέχειας, όπως το στρίμωγμα στα λεωφορεία: «Έλα πάμε όλοι ένα βήμα πιο κάτω. Μπορείτε κι άλλο αφού αντέχετε τόσο καιρό».

Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου