Έκπληξη πρώτη. Πολλά...
αυτοκίνητα στο πάρκινγκ. Έκπληξη δεύτερη. Ο ευγενέστατος νεαρός που μοίραζε τις αποστειρωμένες κάρτες μού έδειξε το τέλος της ουράς και είπε ότι έπρεπε να σταθώ εκεί όπου τελειώνει. «Τελειώνει μετά την κυρία».
Στο άνετο πεζοδρόμιο περπάτησα μέχρι το τέλος της ουράς, όπου απλωτά - απλωτά, κυρίως ηλικιωμένοι όπως εγώ, με μάσκα ή χωρίς, κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας. Οι νεραντζιές μοσκοβολούσαν άνοιξη. Υπέροχα, σκέφτηκα. Αφορμή για ήλιο πλάι στη θάλασσα!
Τα κότερα λικνίζονταν νωχελικά, τα αυτοκίνητα ελάχιστα και ακόμη και το πεζοδρόμιο έμοιαζε πιο καθαρό. Τηλεφώνησα σπίτι για να ανακοινώσω την καθυστέρηση και αμέσως η μπροστινή μου μασκοφορεμένη κυρία μου απευθύνεται: «Είστε η κυρία ΜΑΣ; Με θυμάστε; Είμαι η (...) από τη δουλειά. Από τη φωνή σας γνώρισα».
Αν και είχα πάνω από δέκα χρόνια να τη δω, και φυσικά με τη μάσκα δεν τη θυμόμουν, το ότι δεν με αναγνώρισε από το ακάλυπτο πρόσωπό μου αλλά από τη φωνή μού φάνηκε δυσοίωνο... αν και έπειτα από εβδομάδων εγκατάλειψη στη φυσική διαδικασία μόλις είχα βάψει με χρωμοσαμπουάν την κόμη!
Πάντως χαρήκαμε και οι δύο, θυμηθήκαμε παλιούς συναδέλφους, έμαθα τα νέα τους και περάσαμε τέλεια μέχρι να έρθει η σειρά μας να μπούμε. Το σύστημα προβλέπει αποστείρωση των καρτών με τους αριθμούς προτεραιότητας πριν από την επαναχρησιμοποίησή τους, ενώ πριν πάρεις το καροτσάκι υπάρχει άφθονο απολυμαντικό στην είσοδο για πριν και για μετά.
Δεν σε θερμομετρούν ούτε σε αναγκάζουν να φορέσεις γάντια, μάσκα, ποδονάρια ή χειρουργική ποδιά. Απλώς τα πατώματα γυαλίζουν σαν καθρέφτες και έχουν κίτρινες απαιτητικές γραμμές που πρέπει να υπακούς.
Οι εργαζόμενοι μου φάνηκαν πιο φιλικοί, παρότι καλούνται να δίνουν ξανά και ξανά τις ίδιες οδηγίες και να υπομένουν κριτικές για το αν πρέπει ή όχι να φορούν οι ίδιοι μάσκες κ.λπ. Παρά την κούρασή τους, υπέμεναν την πολυλογία των περισσότερων ηλικιωμένων πελατών που θεωρούσαν την έξοδο ευκαιρία κοινωνικής σχέσης και τη δικαιολογία αυτοπροβολή «Θέλω τρία πακετάκια των 200 γρ. τυρί, γιατί ψωνίζω και για κάποιες ηλικιωμένες γειτόνισσες».
Παραδόξως τα απολυμαντικά και τα χαρτιά υγείας περίμεναν στα ράφια τους υπομονετικά τους πελάτες (για τη γενιά μας ο πανικός για την έλλειψή τους είναι αδιανόητος), τα λαγουδάκια και τα σοκολατένια αυγά ήταν μελαγχολικά, οι πασχαλινές χαρτοπετσέτες σε έκπτωση, τα αρνιά σε αναμονή, τα νηστίσιμα στις δόξες τους, τα λαχανικά σε πρώτη ζήτηση.
Ένας υπέροχος κόσμος αφθονίας σε αναμονή και όλοι με κοντά χέρια να μην πολυαγγίζουν, να μην πολυδοκιμάζουν, να μην επανατοποθετούν, πάντα σε αποστάσεις, πάντα καχύποπτοι...
Η απλοχωριά της πολυτέλειας σε κάνει να νιώθεις προνομιούχος μέχρι να ξαναρχίσουν οι οικονομικές έγνοιες. Φέτος το γιορταστικό τραπέζι θα είναι μικρό κι έτσι χωράει να προσφέρουμε κάτι στον άγνωστο, τον ξένο, το μετανάστη, τον ασθενή. Βαρύ φορτίο η μοναξιά. Ας το μοιραστούμε.
Τώρα που τα πάντα απαγορεύονται, οι μικρές έξοδοι στο σούπερ μάρκετ γίνονται η μονάκριβή μας περιπέτεια, η απολαυστική μας σπατάλη, η θαυμάσια επικοινωνία μας με τον άγνωστο συνάνθρωπο.
Σε λίγο και πάλι θα γκρινιάζουμε για το μποτιλιάρισμα, την πολυκοσμία, την κακοσμία, την κακοδαιμονία, την απανθρωπιά του πλήθους.
Ο κορωνοϊός μάς εκπαιδεύει στην αναγκαία τήρηση των αποστάσεων. Μας ανατρέπει την οικογενειακή μας ρουτίνα. Πόσο πουλιέται το φιλί στη Δύση, στην Ανατολή, σήμερα; Πόσο μας έλειψε η αγκαλιά όσων αγαπάμε; Ποια είναι η ιδανική απόσταση ανάμεσα σε ολοκληρωμένους ανθρώπους; Πόσο αυτάρκεις είμαστε; Ποια είναι τα όρια ανάγκης για επικοινωνία και ενόχληση;
Χωρίς αυταπάτες για ιστορικά μαθήματα, και αυτή η εμπειρία θα ξεπεραστεί. Θα γίνει παραμύθι. Θυμάσαι τότε που...
Αυτό που δεν θ’ αλλάξει ποτέ είναι οι πρωινές ουρές των ηλικιωμένων σε τράπεζες, σούπερ μάρκετ, ιατρεία, καφενεία.
Μιάμιση ώρα μετά, το πάρκινγκ είχε αδειάσει και ο ευγενικός υπάλληλος με τις αποστειρωμένες κάρτες ανά χείρας στην είσοδο περίμενε νέους πελάτες. Οι νέοι ή δουλεύουν ή κοιμούνται τέτοιες ώρες.
Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου