παίξει τον ίδιο του τον ρόλο, αντί να λειτουργεί εκδικητικά δυσχεραίνοντας με κάθε τρόπο την επανένταξη των κρατούμενων στην κοινωνία.
Με αφετηρία το 1998 κι ένα έγκλημα τιμής που αφορούσε την αδερφή του, ο Δημάκης έχει περάσει περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής του μπαινοβγαίνοντας σε κελιά. Ο σωφρονισμός απέτυχε πλήρως στην περίπτωσή του, οι ελληνικές φυλακές λειτούργησαν για πολλοστή φορά ως εκκολαπτήριο παραβατικής συμπεριφοράς – οι καταδίκες που ακολούθησαν για τον Δημάκη αφορούσαν ληστείες τραπεζών και καταστημάτων χωρίς διαπιστωμένη χρήση βίας ή θύματα.
Όπως συνήθως συμβαίνει, αυτό που δεν κατάφερε (ή απλά αδιαφόρησε) το σύστημα, το έφερε ο χρόνος. Ο Βασίλης Δημάκης «μεταμελήθηκε» μόνος του, αποφάσισε να στρίψει το τιμόνι της ζωής του αλλιώς. Άρχισε να διαβάζει μέσα στη φυλακή, κι αποφοίτησε με 19.9 από νυχτερινό σχολείο στην Πάτρα, μπαίνοντας (δεύτερος από τα νυχτερινά ολόκληρης της χώρας) στο Πολιτικό της Νομικής (Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης).
Κι εκεί είναι που το κράτος ξεκινά να τον εμποδίζει…
Τον Μάρτιο του 2018, κι ενώ έχει πάρει έπαινο από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων κι έχει μεταφερθεί από την Πάτρα στις φυλακές Κορυδαλλού ακριβώς για να διευκολύνεται, το πειθαρχικό συμβούλιο των φυλακών του κόβει την εκπαιδευτική άδεια με το πρόσχημα ότι «δεν χρειάζεται η φυσική του παρουσία στην σχολή». Ο Δημάκης ξεκινά απεργία πείνας (στην πορεία και δίψας), τις οποίες διακόπτει στις 31 και 8 ημέρες, αντίστοιχα, έχοντας χάσει το 1/5 του συνολικού του βάρους, παίρνοντας τελικά από το υπουργείο Δικαιοσύνης «εγγυήσεις ότι θα λαμβάνει κανονικά στο εξής τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται ως κρατούμενος». Σε αυτόν τον μήνα αγωνίας ασκήθηκε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και τον τότε υπουργό Κοντονή), η οποία κρύφτηκε πίσω από τον Νόμο και φάνηκε για εβδομάδες ανακόλουθη σε σχέση π.χ. με τη στάση της ως αντιπολίτευση στην υπόθεση Ρωμανού. Φυσικά, δεν έλειψε και η χορωδία του μισανθρωπισμού από τα δεξιά που στο φινάλε έψαλλε τα αναμενόμενα περί «κυβέρνησης που υποκύπτει σε εκβιασμούς εγκληματιών».
Για δύο χρόνια, ευτυχώς, ο Βασίλης Δημάκης δεν επανήλθε στην επικαιρότητα. Συνέχισε να εκτίει την ποινή του (20 χρόνια, σε λίγο καιρό θα μπορεί να θεμελιώσει αίτημα μείωσης), πέρασε 25 στα 25 μαθήματα στην σχολή, έγινε υπότροφος του ΙΚΥ, εξακολούθησε όμως να αποτελεί φωνή των συγκρατούμενών του. Ήταν ο «γραμματιζούμενος» που μπορούσε να αρθρώσει λόγο για μικρές ή μεγαλύτερες διεκδικήσεις. Συνέχισε να κάνει, δηλαδή, αυτό που φάνηκε τελικά ότι τον είχε βάλει σε περιπέτειες το 2018.
Η χώρα παρακολούθησε σήμερα με αγωνία το διάγγελμα του Πρωθυπουργού για την σταδιακή άρση των μέτρων. Κινούμαστε όλοι σε αχαρτογράφητα νερά, αγωνιούμε για την επόμενη μέρα, νοιαζόμαστε. Για όλους; Υπάρχουν κι εκείνοι που βρίσκονται στο περιθώριο. Οι άστεγοι, οι πρόσφυγες στις δομές και, φυσικά, οι κρατούμενοι. Ο Βασίλης Δημάκης πρωτοστάτησε στο αίτημα υγειονομικής προστασίας τους μέσω αποσυμφόρησης των φυλακών (με προτεραιότητα στα πλημμελήματα και τους κρατούμενους μεγάλης ηλικίας, κατηγορίες που δεν τον αφορούν για να του καταλογίσει κανείς ίδιον όφελος). Το μετέφερε δε και στη γενική γραμματέα αντεγκληματικής πολιτικής Σοφία Νικολάου όταν εκείνη επισκέφθηκε τις φυλακές Κορυδαλλού στις 30/3 κάνοντας μάλιστα δηλώσεις για αποφυλάκιση 1500 κρατούμενων προκειμένου «να πάρουν ανάσα οι φυλακές».
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Παναγιώτη Μένεγου, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου