θάνατο, βασανίσει, φυλακίσει, εξορίσει, ψεκάσει με χημικά. Η συλλογική ενοχή της Δεξιάς για τα εγκλήματα της μεταπολεμικής περιόδου με θύματα τους αριστερούς, βρήκε στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου ακόμα μία ευκαιρία να εξωτερικευτεί ακουσίως διά της αποσιώπησής της.
Εξηγούμαι: Είναι πάντα δύσκολο να μιλήσει κάποιος σύγχρονος Καραμανλής ή κάποιος από το πολυπρόσωπο σόι των Μητσοτάκηδων για τις αμαρτίες των πολιτικών και πραγματικών συγγενών του. Το έγκλημα, ελπίζουν, σιγά σιγά θα ξεχαστεί στο πλαίσιο της πολυπόθητης εθνικής ομοψυχίας. «Περασμένα, ξεχασμένα. Κοιτάμε μπροστά. Αφήνουμε πίσω τον διχασμό» και τέτοια. Δεν μιλάμε για τη σύγχρονη Ιστορία μας, δεν τη διδάσκουμε στα σχολεία για να μη θίξουμε την εθνικόφρονα Δεξιά, αλλά όταν πεθαίνει κάποιο από τα θύματά της, το αγιοποιούμε για να το παίξουμε υπεράνω. Και όταν αυτό δεν πιάνει, επινοούμε ήρωες σαν αυτούς που πραγματικά θήτευσαν στην Αριστερά. Οπως ο φανταστικός τσολιάς Κουκίδης που φρόντισε ο Αβραμόπουλος να τον τιμήσει με πλάκα στην είσοδο της Ακρόπολης αντί τον Γλέζο και τον Σάντα.
Την ιστορία της κατασκευής ηρώων από την ελληνική Δεξιά επισημαίνει ο Σπύρος Δερβενιώτης στο «Σκιές στο Μνημείο» από τη συλλογή για την Αθήνα της Κατοχής «Ενα Γλυκό Ξημέρωμα», σχεδιάζοντας τους δυο νέους, τότε, να υποστέλλουν τη ναζιστική σημαία υπό το βλέμμα των σύγχρονων ναζιστών, προεξάρχοντος του Μιχαλολιάκου. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν, είναι και θα παραμείνει σύμβολο των αγώνων και του παρελθόντος της Αριστεράς. «75 χρόνια αργότερα, ο πόλεμος των συμβόλων συνεχίζεται. Γκρίζες ζώνες επιχειρείται να σχηματιστούν στη συλλογική μνήμη» γράφει ο Δερβενιώτης. Η ζωή και η δράση του Μανώλη Γλέζου θα ρίχνουν πάντα φως στις γκρίζες ζώνες αποκαλύπτοντας τα εγκλήματα του τότε και του τώρα...
Γιάννης Κουκουλάς
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου