Βρήκα τη δύναμη και είδα ολόκληρο το βίντεο (50') της ντροπής από τη Θερμή Λέσβου, αργά εχθές το βράδυ. Και θέλω να πω δυο κουβέντες. Όχι για...
το ανελέητο των ανθρώπων, την περίσσεια βίας και απανθρωπιάς απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Τα έχετε ήδη πει εσείς καλύτερα από μένα. Θέλω να μιλήσω για εκείνο το μικρό παιδί που έχει συρθεί από τους γονείς του στην προβλήτα του λιμανιού και γίνεται μάρτυρας όλης αυτής της βιαιότητας στην οποία πρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων η κυρία με τα μαύρα, που κατά πώς φαίνεται, είναι η μάνα του.
Ότι το παιδί δεν μπορεί να διαχειριστεί συναισθηματικά αυτό που συμβαίνει γύρω του και μέσα του, τη βάρκα με τα μωρά που σπαράζουν στο κλάμα, τη χυδαιότητα των συντοπιτών και συντοπιτισσών του απέναντι σε αδύναμους ανθρώπους, τη σκληρότητα της μάνας του, φαίνεται από το πρόσωπο και τις κινήσεις του σώματός του. Χώνει συνεχώς το κεφάλι του ανάμεσα στον κόσμο, βλέπει μπροστά του τη βάρκα, τον όχλο δίπλα του, και το τραβάει πίσω, σαν να τρώει αδιόρατα χαστούκια.
Κάποια στιγμή η μάνα του, δηλαδή η κυρία με τα μαύρα, λέει στην κάμερα ότι έχει τέσσερα παιδιά. Λίγο μετά ένας κατάπτυστος που στέκει παραδίπλα της, βρίζει τις ταλαίπωρες γυναίκες και μητέρες της βάρκας "κουνέλες", επειδή κάνουν μωρά. Είναι η στιγμή που το παιδί για το οποίο σας μιλάω, γίνεται αίφνης και το ίδιο ο γιος μιας "κουνέλας". Και η μάνα του τίποτα περισσότερο από μια Ελληνίδα "κουνέλα".
Έτσι, το μικρό αγόρι βλέπει με τον πιο τραυματικό τρόπο την μάνα του, που έως εκείνη τη στιγμή δίνει προστάγματα υποδυόμενη την "αρχηγό", να τρυπιέται από τους πραγματικούς κουμανταδόρους του έργου: τους φασίστες άνδρες της περιοχής που χασκογελάνε με τις χυδαιότητες του επίσης ξετσίπωτου φασίστα συντοπίτη τους. Βλέπει να τρυπιούνται μπροστά στα μάτια του η μάνα του, η έννοια της μητρότητας και η γυναικεία υπόσταση και να ξεφουσκώνουν σαν τα άδεια σωσίβια των νεκρών προσφύγων και των μεταναστών που ξεβράζει η θάλασσα του νησιού του. Η απόλυτη τραγική ειρωνεία.
Έκλαψα για τα μωρά της βάρκας, έκλαψα και γι' αυτό το μικρό παιδί της στεριάς. Τα παιδιά είναι ανυπεράσπιστα γιατί η αγάπη του δικού σου παιδιού προϋποθέτει πάντα, μα πάντα, την αγάπη και του παιδιού του άλλου. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς να τα προστατεύσει όταν τα τραβάμε μαζί μας στα σκατά. Πρόκειται για ήττα και του Θεού και του ανθρώπου. Οι καρικατούρες παπάδων-αντιστασιακών που τις προηγούμενες μέρες καβαλούσαν αυτοκίνητα στο νησί της Λέσβου, τραγουδούσαν αντάρτικα και αποθεώνονταν στα σόσιαλ μήντια, αλλά έλαμψαν διά της απουσίας τους από την χθεσινή ντροπή της Θερμής, δείχνει σε όλους και όλες μας πόσο προσεκτικοί/ές πρέπει να είμαστε αυτές τις σκοτεινές μέρες. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Ούτε τον αριστερό άνθρωπο.
Εύχομαι από καρδιάς καλή Καθαρή Δευτέρα, μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε και ταιριάζουν τα χνώτα μας. Ποτέ δεν είναι αργά, όσο ο άνθρωπος θέλει ακόμα να προλάβει και όσο ακόμα προλαβαίνει. Ο μικρούλης της φωτογραφίας είναι ο 12χρονος σήμερα Φαγίς, πρόσφυγας από την Μιανμάρ, που ζει με την οικογένειά του σε camp του Μπαγκλαντές. Κάθε χρόνο φτιάχνει τον δικό του χαρταετό, όπως και τους χαρταετούς των φίλων του, από τις πεταμένες πλαστικές σακούλες του καταυλισμού.
Χριστίνα Καπετανοπούλου
(Από το fb)
πηγη harddog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου