...ήρθε πριν από τον κορονοϊό...
Τα θύματα του κορονοϊού έχουν ταυτότητα. Έχουν όνομα, επίθετο, ηλικία ιδιότητα. Τα ΜΜΕ δείχνουν να ενδιαφέρονται για...
την κατάσταση της υγείας τους. Για την οδύνη της οικογένειάς τους. Στην Ελλάδα ευτυχώς, δεν έχουμε θρηνήσει θύματα ακόμα.
Υπάρχουν όμως και τα αόρατα θύματα, τα αφανή. Που αν και αφήνουν κατά εκατοντάδες τον κόσμο τούτο, εξαιτίας του αντιμεταναστευτικού μένους πόλων χωρών της ΕΕ, δεν μας απασχολούν.
Και αυτή είναι μια επιεικής έκφραση, αν σκεφτεί κανείς επίσημες δηλώσεις υπουργών όπως αυτή του Άδωνι Γεωργιάδη, πως οι πρόσφυγες «αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας» την ώρα που χάνουν τις ζωές τους ή του Άρη Πορτοσάλτε «Αν δεν θέλουμε να πνιγεί κανείς θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα».
Αν δεν θέλουμε να πνιγεί κανείς, θα έρχονται όλοι στην Ελλάδα λοιπόν. Αν θέλουμε όμως να πνιγούν, δεν θα έρχονται. Άρα υπάρχουν θάνατοι επιθυμητοί και θάνατοι ανεπιθύμητοι; Οι επιθυμητοί είναι εκείνοι των πολιτών τρίτης και τέταρτης κατηγορίας. Των σκουρόχρωμων Αφρικανών που δεν έχουν πρόσωπο για την «πολιτισμένη» Ευρώπη, ούτε ηλικία, ούτε μάνα που τους κλαίει. Οι ανεπιθύμητοι θάνατοι είναι εκείνοι των λευκών Ευρωπαίων, που η ζωή τους μάλλον έχει μεγαλύτερη αξία, ποιος ξέρει γιατί!
Ο κορονοϊός είναι πραγματικά επικίνδυνος και δεν πρέπει να υποτιμάται αυτό. Ωστόσο αν συγκρίνει κανείς τον αριθμό των θυμάτων του με εκείνον των εκατοντάδων μεταναστών και προσφύγων που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στα νερά της Μεσογείου τα τελευταία χρόνια, θα δει πως είναι ασύγκριτα μικρότερος. Δικαίως ζητάμε νοσοκομεία σε ετοιμότητα και μέτρα πρόληψης ώστε να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα. Γιατί όμως δεν φωνάζουμε όταν η ΕΕ ποινικοποιεί τη διάσωση και χάνουν τη ζωή τους συνάνθρωποί μας ενώ είναι θάνατοι που μπορούν να αποφευχθούν; Γιατί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σιωπά, αδιαφορεί κι ένα άλλο λέει χωρίς καμία ντροπή «Ψόφος στους λαθρομετανάστες;»
Όλοι και όλες γνωρίζουμε τους λόγους της μαζικής μας αποκτήνωσης. Μόνο το 2019, σχεδόν 2000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να διασχίσουν την απροσπέλαστη πλέον Μεσόγειο. Χωρίς να έχουν προσβληθεί από κανέναν θανατηφόρο ιό. Άνδρες γυναίκες και παιδιά, που είχαν δικαίωμα στη ζωή και θα ήταν ανάμεσά μας αν τους επιτρέπαμε την πρόσβαση στην Ευρώπη. Αν όλες οι χώρες είχαν αναλάβει την ευθύνη και την υποχρέωση. Αν δεν τους κυνηγούσαν τα πλοία του λιμενικού σε Λιβύη και Ιταλία. Αν δεν τους επαναπροωθούσαν βίαια, αν τους λογάριαζαν για ανθρώπους. Αρνούμαι να συγκινηθώ λιγότερο για τα θύματα αυτά. Αρνούμαι να αισθάνομαι βολικά σε μια χώρα που μετράει την ανθρώπινη αξία με όρους χρώματος και καταγωγής. Ανάμεσα σε ανθρώπους που εκδηλώνουν την ευαίσθητη πλευρά τους, τον θυμό και την αγανάκτησή τους μόνο όταν ο κίνδυνος φτάσει λίγα χιλιοστά από το κατώφλι τους. Που θεωρούν ότι η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι υποχρέωση της πολιτείας όταν αφορά τη δική τους ζωή κι όχι των άλλων, άρα είναι όλα καλά όταν δεν έχουν οι πρόσφυγες πρόσβαση στη δημόσια υγεία. Αρνούμαι να αισθάνομαι βολικά σε μια χώρα, όπου δημοσιογράφοι και πολιτικοί ομολογούν κυνικά τον μισανθρωπισμό τους και βρίσκουν χειροκροτητές όσους δεχτήκαν η κρίση να τους μετατρέψει σε φθονερά μίζερα ανθρωπάκια. Αρνούμαι να φοβηθώ έναν ιό που απειλεί τη ζωή μου, όταν απειλείται καθημερινά η ζωή χιλιάδων ανθρώπων από τις εξουσίες και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα γιατί πριν να έρθει ο κορονοϊός, είχαμε προσβληθεί ήδη από τον ιό του ρατσισμού, της αδιαφορίας και του μίσους. Αρνούμαι τη λογική του «ο σώζων εαυτό σωθήτο» όταν στερούμε από χιλιάδες συνανθρώπους μας τη δυνατότητα να σωθούν, γιατί είναι μαύροι, μετανάστες ή φτωχοποιημένοι εργάτες που δεν έχουν πρόσβαση σε δομές υγείας. Τόσο απλά.
Φωτεινή Λαμπρίδη
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου