Ανοιχτό κείμενο διαμαρτυρίας για το κύμα ρατσισμού και ξενοφοβίας που έχει κάνει για μια ακόμη φορά στα σύνορα, με μετανάστες και πρόσφυγες να βρίσκονται στο...
στόχαστρο, αλλά και για την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να αναστείλει προσωρινά την συνθήκη της Γενεύης για την παροχής ασύλου, υπογράφουν εκατοντάδες πολίτες.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρουν:
«Την 1η Μαρτίου του 2020 γίναμε μάρτυρες ενός ακόμη ρατσιστικού φαινομένου που έλαβε χώρα στον τόπο μας σε βάρος των προσφύγων. Είδαμε σε ζωντανή σύνδεση τι σημαίνει πάλι φασισμός. Είδαμε κάποιους κατοίκους της Λέσβου να προσπαθούν να εμποδίσουν βάρκα με πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, να δέσει στο λιμάνι. Ακούσαμε χυδαίες εκφράσεις και ύβρεις που απευθυνόντουσαν σε γυναίκα έγκυο. Σε προσφύγισσα. Ακούσαμε από κάτοικο του νησιού, πως το νερό προορίζεται μόνο για μανάδες με παιδιά, αποκλείοντας τους άνδρες. Είδαμε φωτορεπόρτερ να βιώνουν τη βία. Να εμποδίζονται να κάνουν τη δουλειά τους. Είδαμε συναισθηματική κακοποίηση, και μπούλινγκ, εξύβριση και σεξισμό σε γυναίκα μετανάστρια. Δεν είναι το μόνο περιστατικό που έχουμε δει. Είναι οι γονείς που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία, που κάνουν αποχές επειδή θα φοιτήσουν προσφυγόπουλα. Είναι οι δρόμοι που κλείνουν για να μην περάσουν τα λεωφορεία που μεταφέρουν μετανάστριες και τα παιδιά τους. Είναι οι φιέστες με κρεατοφαγία, οι γιορτές, τα γλέντια έξω από προσφυγικούς καταυλισμούς. Είναι οι πέτρες που πετιούνται κ.α. Αποφασίσαμε λοιπόν να ενώσουμε τις φωνές μας. Να μιλήσουμε, να μην είμαστε οι «Σώπα μη μιλάς» του ποιητή, του Αζίζ Νεσίν, να είμαστε οι «Μίλα». Και μιλάμε. Και μιλάμε ως κάτοικοι τούτης της χώρας. Ως πολίτες με δικαιώματα. Και μιλάμε ως αλληλέγγυοι και μιλάμε ως άνθρωποι, ως άνθρωποι που δεν έχουν απαρνηθεί την ανθρώπινη τους ιδιότητα. Και σας ρωτάμε. Από πότε είναι έγκλημα η προσφυγιά ή η μετανάστευση; Από πότε το λιμενικό επιτρέπει σε μεμονωμένους κατοίκους να παρεμποδίσουν βάρκα που προσπαθεί να προσεγγίσει λιμάνι; Από πότε κραυγές πολέμου ακούγονται σε γη ειρηνική; Από πότε το νησί της Μυτιλήνης, το νησί της αλληλεγγύης, της γιαγιάς της Μαρίτσας μας και του Κυριάκου Παπαδόπουλου του λιμενικού, το νησί του Μπαμπά-Νουρ, του παπά-Στρατή, γίνεται τόπος αφιλόξενος κι εχθρικός επειδή δεν υπάρχει οργάνωση και θέληση και ανοιχτά σύνορα; Επειδή δεν υπάρχει πολιτική βούληση; Από πότε οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες δεν θεωρούνται άτομα που χρήζουν προστασίας; Από πότε δεν έχουν δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη ή την ασφάλεια; Από πότε τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, το σπίτι, το παιχνίδι, την ανεμελιά και τη ζωή;
Εμείς, οι υπογράφουσες κι οι υπογράφοντες, σας γνωρίζουμε πως θα είμαστε πάντα με τους πρόσφυγες. Πάντα με τους κατατρεγμένους. Με εκείνους που ψάχνουν γη. Κατά των ιμπεριαλιστών και των πολέμων. Θα υπερασπιζόμαστε την ειρήνη, θα πολεμάμε το φασισμό και το ρατσισμό, τη βία και το σεξισμό, θα αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στη ζωή και την ασφάλεια, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, θα σας λέμε μέχρι να γίνει κατανοητό, πως κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος και παράνομος. Δεν θα γίνουμε ποτέ αυτοί που πετάνε την πέτρα, που λιθοβολούν, που λιντσάρουν τον αδύναμο. Θα συνεχίσουμε ως άνθρωποι.
Για όλα τα ανωτέρω, σας ζητάμε να διασφαλίσετε την ασφαλή μετακίνηση των προσφύγων, το ασφαλές πέρασμα για τους πρόσφυγες με βάση τις διεθνείς συνθήκες. Ζητάμε να μην εφαρμοστεί η πράξη νομοθετικού περιεχομένου περί αναστολής της υποβολής αιτήσεων χορήγησης ασύλου (ΦΕΚ 45/Α/2-3-2020). Ζητάμε ν’ ανοίξετε τα σύνορα. Όχι άλλα ναυάγια, όχι άλλοι πνιγμοί. Σας ζητάμε να μη δημιουργηθούν κλειστά κέντρα κράτησης. Να δώσετε χαρτιά και ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να φύγουν. Σας ζητάμε την αποσυμφόρηση των νησιών και την ένταξη των προσφύγων που επιθυμούν να μείνουν σε πόλεις και χωριά. Να κάνετε σαφές πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παρεμποδίσει ναυαγό ή βάρκα που βρίσκεται σε κίνδυνο να δέσει στο λιμάνι. Να ενημερώσετε τα σώματα ασφαλείας πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα χρήσης βίας πάνω στους ανθρώπους. Αναρωτιόμαστε αν το πολίτευμα είναι ακόμη δημοκρατικό. Σταματήστε να αντιμετωπίζετε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως εγκληματίες. Ζητάμε να τους αντιμετωπίσετε ως αυτό που είναι. Άνθρωποι.
Σας τα ζητάμε όλα αυτά ως ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας, ως εκείνοι που δεν αδιαφορούν για τα δράματα του κόσμου, ως εκείνοι που μιλάνε για εκείνους που δεν έχουν φωνή. Ως άνθρωποι που θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Μιλάμε για να μη μπορεί κανείς να πει «δε γνώριζα» όπως είχε πει κι ο Γιάννης Μπεχράκης. Σας ζητάμε «Τα μωρέλια μωρέ, να σώσουμε τα μωρέλια». Σας ζητάμε οι άνθρωποι να σωθούν...
-Πάνω από 400 άνθρωποι υπογράφουν το κείμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου