Ο έγκλειστος: ασθενής και ένοχος...

Ο δικός μας «εγκλεισμός» είναι εκούσιος. Προστατεύει εμάς από τους άλλους, τους άλλους από εμάς. Μένουμε σπίτι, προσέχουμε έξω.

Υπάρχουν και οι άλλοι εγκλεισμοί, οι...

κυριολεκτικοί, οι καταναγκαστικοί. Όχι μόνο δεν προστατεύουν από τον ιό αλλά εκθέτουν σε τεράστιο κίνδυνο. Φυλακές, κρατητήρια, κάποια ιδρύματα.

Χώροι επιτήρησης ή εγκλεισμού, ζώνες σώρευσης εκτός υγιεινής, πεδία εκτός πολιτικών υγείας. Από τους μεν αφαιρέσαμε τον ΑΜΚΑ, για τους δε στις φυλακές παλεύουμε χρόνια να έχουν περίθαλψη συνδεδεμένη με το ΕΣΥ. Για τα κρατητήρια, ούτε τολμώ να σκεφτώ τη λέξη περίθαλψη.

Υπάρχουν και οι «μη χώροι», οι καταυλισμοί προσφύγων, ο εγκλεισμός διά της εις άτοπον απαγωγής: αφού οι ομάδες αυτές δε μπορούν να είναι αλλού, θα είναι εκεί. Τους αφήνουμε να εγκλειστούν. Μαύρες τρύπες. Δεν αξίζουν καν την επιτήρηση, δεν είναι καν άξιοι εγκλεισμού. Ου τόποι.

Για όλους αυτούς δεν ακούμε καμιά πρόβλεψη, κανένα μέτρο. Αύριο, όταν σκάσουν τα κρούσματα εντός των τειχών, όταν άνθρωποι θα σκάνε σε κελιά ή σκηνές χωρίς οξυγόνο, ίσως ακούσουμε για έγκλειστους ενόχους για τη νόσο τους.

Ο έγκλειστος: ασθενής και ένοχος. Σώμα γυμνό, άγγελος πεπτωκώς.

"Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου"