Η βαρεμάρα του Σαββατοκύριακου χωρίς... Δευτέρα...

«Καλό! Καλό! Πολύ Καλό!» Η ενθουσιώδης κραυγή του βραχνιασμένου σπορτ-κάστερ όταν μπαίνει γκολ σε ποδοσφαιρικό αγώνα ήταν ένα από τα πρώτα διαδικτυακά βίντεο που αντάλλαξαν μεταξύ τους οι μαθητές στις 10 Μαρτίου, όταν ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας ανακοίνωσε το κλείσιμο των σχολείων για δύο εβδομάδες ως μέτρο πρόληψης από τον κορονοϊό. Σύντομα, η φόρα τούς κόπηκε. Τα παιδιά ονομάστηκαν...
με τη βούλα των λοιμωξιολόγων, «κινητές βόμβες διασποράς του ιού» και τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Πλέον συμπληρώνουν 20 μέρες χωρίς σχολείο και τουλάχιστον δύο εβδομάδες εγκλεισμού. Ο αρχικός ενθουσιασμός για το κλείσιμο των σχολείων –που δεν τον συμμερίζονται όλοι– μετατρέπεται σε ατέλειωτη βαρεμάρα, αφού οι μέρες κυλάνε απαράλλαχτες. Για όσους δίνουν πανελλήνιες, το άγχος και η αβεβαιότητα παρατείνονται, ενώ οι μικρότεροι προσπαθούν κουτσά-στραβά να παρακολουθήσουν τα διαδικτυακά μαθήματα, έστω για να έχουν μια επίφαση κανονικότητας.

Ταυτόχρονα, δημιουργούνται ομάδες γονέων στο διαδίκτυο, παίρνουν φωτιά οι γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης, ειδικοί καλούνται να μας δώσουν τα φώτα τους, άρθρα επί άρθρων προτείνουν λύσεις και συμβουλές.


«Αγάπη και δομή. Με αυτά θα τα βγάλουμε πέρα», συνοψίζει η στήλη γονέων των «New York Times», υπογραμμίζοντας ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στα παιδιά, όπως και σε όλη την κοινωνία, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, ώστε να κάνουμε συγκρίσεις και να εξαγάγουμε ασφαλή συμπεράσματα. Μόνες χρήσιμες έρευνες, τονίζει, είναι αυτές που αναλύουν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που έχουν στην ψυχική υγεία των παιδιών μεγάλες φυσικές καταστροφές ή συνθήκες πολέμου. «Το κοινό συμπέρασμα είναι ότι τα παιδιά που είχαν σχέσεις ασφάλειας, σταθερότητας και φροντίδας, πριν από καταστροφικά γεγονότα, εξελίσσονται καλύτερα ως ενήλικες», μας λένε οι «ΝΥΤ».

Αντίστοιχες επισημάνσεις κάνουν οι Ελληνες επιστήμονες, όπως για παράδειγμα το Εργαστήριο Σχολικής Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, σε ηλεκτρονικό φυλλάδιο. Στην κατατοπιστική συνοδευτική βιβλιογραφία βρίσκουμε μεταξύ άλλων τις εξής συστάσεις: «Περιορίζουμε την έκθεση των παιδιών στα ΜΜΕ καθώς και στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα [...] Αποφεύγουμε τη γενικότερη απόδοση κατηγοριών και ευθυνών σε φορείς και πρόσωπα, για να μη μειωθεί το αίσθημα ασφάλειας και προστασίας [...] Διατηρούμε ψύχραιμη και υπεύθυνη στάση και λειτουργούμε ως πρότυπο για τα παιδιά μας».

Τι συμβαίνει όμως όταν οι θεωρητικά ορθές συμβουλές προσκρούουν στις πρακτικά αντίξοες συνθήκες; Τι συμβαίνει όταν η τηλεόραση είναι η μοναδική συντροφιά που επιτρέπεται να μπει στο σαλόνι μας και οι μακάβριες στατιστικές του θανάτου και της ασθένειας εκπέμπονται όλο το 24ωρο;

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο των Ντίνα Δασκαλοπούλου, Αφροδίτη Τζιαντζή, πατήστε ΕΔΩ...