Η σημερινή συγκυρία έχει βέβαια πολλές ομοιότητες με...
εκείνη πριν από 44 χρόνια. Τεταμένες σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εκατέρωθεν αμφισβητήσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα των δύο κρατών στο Αιγαίο και ένα τουρκικό σκάφος να πλέει πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα απειλώντας (ή διεξάγοντας) έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Αλλά ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτές οι εξόφθαλμες αναλογίες, όσο και αν οι διεθνείς συσχετισμοί έχουν αλλάξει δραστικά, είναι εντελώς άστοχη η προσπάθεια της κυβέρνησης να θριαμβολογήσει ότι κατάφερε πάλι αυτό που είχε πετύχει το 1976 η κυβέρνηση Καραμανλή με την επιστολή Κίσινγκερ.
Η επιστολή εκείνη όχι μόνο δεν βοήθησε στην επίλυση της ελληνοτουρκικής διένεξης, αλλά πυροδότησε νέα ένταση, η οποία κορυφώθηκε δύο μήνες αργότερα, όταν οι δύο χώρες βρέθηκαν μπροστά στο ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου.
Η επιστολή Κίσινγκερ, που τόσο νοσταλγεί ο Κυρ. Μητσοτάκης, επαναλάμβανε με διπλωματική ευγένεια την πάγια θέση των ΗΠΑ ότι δεν πρόκειται να επέμβουν άμεσα στην όποια σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας και, πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να αναλάβουν πρωτοβουλία υπέρ των συμφερόντων της πρώτης.
Τα τηλεγραφήματα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ της ίδιας περιόδου αποκαλύπτουν ότι ούτε μια στιγμή δεν διανοήθηκαν οι ΗΠΑ να μεταβάλουν την ανισοβαρή θέση τους υπέρ της Τουρκίας, επειδή τη θεωρούσαν σημαντικότερη με καθαρά γεωπολιτικούς υπολογισμούς. Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε σήμερα.
Με αυτά τα δεδομένα είναι αδικαιολόγητη η εικόνα ευφορίας και εφησυχασμού που εκπέμπει η κυβέρνηση για το ζήτημα. Ούτε μπορεί να αποτελέσει λύση η εναπόθεση της επίλυσης των αμφισβητήσεων στο Αιγαίο σε μια πρόωρη προοπτική «συνεκμετάλλευσης», όπως επιδιώκουν οι ΗΠΑ εδώ και χρόνια.
Η όποια αξιοποίηση των ενεργειακών αποθεμάτων στη θαλάσσια περιοχή μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα διακρατικών συμφωνιών και δεν μπορεί να εναποτεθεί στους ιδιωτικούς πετρελαϊκούς γίγαντες, οι οποίοι βέβαια αδιαφορούν για το πώς επιβάλλεται η ειρήνη στις περιοχές όπου εκείνοι εγκαθίστανται...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου